Ταξίδι στην Πίνδο«Στην κορυφή του βουνού είμαστε όλοι λευκές τίγρεις» Μέρος Β’

Γράφει ο Ηλίας Μπόσμος  //  15.03.2019

Είμαι χαμένος μέσα στην ομίχλη και τις σκέψεις μου, με παγωμένα τα άκρα αλλά με κάτι να σιγοκαίει ανάμεσα σε λάρυγγα και στήθος

Φωτογραφίες: Ηλίας Μπόσμος

«Τα ωραία μέρη δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν μένουν σε αυτά ωραίοι άνθρωποι», λέω από μέσα μου και σιγά σιγά, μέσα στην αντάρα, εμφανίζονται τα Πράμαντα

Στοιβαγμένο χιόνι τριγύρω. Μυρίζει τζάκι. Οι δρόμοι με τόνους αλάτι. Φτάνω στο ξενοδοχείο. Βγάζω τα αδιάβροχα, ύστερα τα δερμάτινα. Μπότες και γάντια έχουν ποτίσει υγρασία, αν τα βάλω κοντά στη φωτιά θα χαλάσει η μεμβράνη και θα πάψουν να είναι αδιάβροχα. Τα αφήνω έτσι, βαθιά μέσα μου ξέρω ότι θα στεγνώσουν όταν πάω πια στη Ρόδο. Κανένα παράπονο, καμιά γκρίνια, συνειδητοποιημένα ήρθα για μερικά από τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα ever και παρόλο που ζορίζομαι απίστευτα, νιώθω τρομερή ευτυχία.
Είχα σκοπό να γράψω λίγο εκείνο το βράδυ, έχοντας φρέσκες όλες αυτές τις εμπειρίες. Τζίφος. Η κούραση κέρδισε. Μπήκα στο ίντερνετ από το κινητό και διάβασα ένα απόσπασμα το οποίο μου είχε έρθει στο μυαλό ενώ ήμουν πάνω στο μηχανάκι.

«Αυτή να΄ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο• και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό». Καπετάν Μιχάλης, Νίκος Καζαντζάκης.

Η συμπαθής οικοδέσποινα πηγαίνει για ύπνο. Κυριακή βράδυ και στο ξενοδοχείο δεν υπάρχουν πολλοί επισκέπτες. Κάθομαι μπροστά στο τζάκι. Το χιόνι πέφτει στην τζαμαρία όπως έπεφτε για ώρες στη ζελατίνα του κράνους. Είμαι πλέον ασφαλής. Σε έναν μαλακό καναπέ, στα ζεστά. Το να σηκωθώ από το σαλόνι του ξενοδοχείου και να πάω στο δωμάτιο φαντάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Κλείνω τα μάτια έχοντας τη φράση του Καζαντζάκη στο μυαλό: «Μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του». Κοιμάμαι.

«Τι είναι εκεί;», ρώτησα τον θείο μου κατά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, ένα ημι-ορεινό χωριό της Ηπείρου, στη σκιά των Τζουμέρκων. Η κούραση από τις είκοσι ώρες με το καράβι μέχρι τον Πειραιά και άλλες οκτώ με το αυτοκίνητο από την Αθήνα χάθηκε μεμιάς. Ήμουν δευτέρα ή τρίτη Δημοτικού, αλλά θυμάμαι σαν να έγινε χθες το δέος που αισθάνθηκα όταν αντίκρυσα πρώτη φορά την οροσειρά της Πίνδου. Τα κοφτερά, χιονισμένα βράχια έμοιαζαν με ακατέγραστα διαμάντια που έπαιρναν το ίδιο χρώμα με τον ουρανό. Όταν έμαθα ότι εκεί ζουν λύκοι και αρκούδες, η επιθυμία μου να πάμε με το αυτοκίνητο διπλασιάστηκε. Μάταια όμως.

Μερικά χρόνια μετά, πρώτες τάξεις Γυμνασίου και αφού ήδη ξοδεύω ένα σεβαστό ποσό από το χαρτζιλίκι μου για να αγοράσω περιοδικά μοτοσυκλέτας, οδηγάω μηχανάκι για πρώτη φορά- ένα αμφιβόλου αισθητικής chally που ένας ξάδελφος μεγαλύτερος σε ηλικία έχει αγοράσει κοψοχρονιά. Θυμάμαι να του λέω πόσο ωραία θα ήταν να πηγαίναμε «πάνω». Η αντίδρασή του ήταν λες και είχε δει εξωγήινο.

Δεν υπήρχε όμως πισωγύρισμα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα έπαιρνα ένα μηχανάκι και θα πήγαινα στα «χιόνια».

Τα χρόνια περνάνε. Ξεκοκκάλισμα μοτοσυκλετιστικών και ορειβατικών περιοδικών, αυτοσχέδιες αφίσες στο εφηβικό δωμάτιο, οι πρώτες βόλτες με παπί και ύστερα στα 21, το πολυπόθητο μπάτζετ για την αγορά μοτοσυκλέτας είχε επιτέλους μαζευτεί. Άργησα μια δεκαετία από εκείνη τη ρημάδα ημέρα με το chally, αλλά τελικά τα είχα καταφέρει. Πίνδο με μοτοσυκλέτα! Πότε μόνος, πότε με το περιοδικό και πότε με φίλους από τον ΣΥΜΟΦΕ. Όλη μέρα οδήγηση σε χώμα και άσφαλτο, το απόγευμα κοψίδια και τσίπουρα και το βράδυ ύπνο σε σκηνές, καφενεία, ξωκκλήσια, ακόμα και σχολεία τα οποία μας τα παραχωρούσαν απλόχερα για να κοιμηθούμε μερικές βραδιές. Οι ίδιοι ένιωθαν ξεχασμένοι από τους πάντες-και στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσεις τους ορειβατικούς συλλόγους και τους μοτοσυκλετιστές, αυτό ακριβώς ήταν.

Έκτοτε και για τα επόμενα 15 χρόνια θα επισκεπτόμουν την Πίνδο δεκάδες φορές, πολλές φορές με διαφορετική μοτοσυκλέτα, ποτέ όμως κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Φέτος για πρώτη φορά αισθάνθηκα έτοιμος να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο ετών: να τη διασχίσω για δύο εβδομάδες, παίζοντας κρυφτό με ακραία καιρικά φαινόμενα, χιονοθύελλες, χιονοστιβάδες και θερμοκρασίες που έφταναν τους -9C.

Από τη στιγμή όμως που όλοι έλεγαν ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο και αφού δεν μπόρεσα να βρω κάποια πληροφορία στο Ίντερνετ ή από φίλους σχετικά με κάποιον που το είχε πραγματοποιήσει ή δοκιμάσει, αποφάσισα να τρέξω ένα σχέδιο απλό, παρόμοιο με αυτό που έχουν οι ορειβατικές ομάδες: θα έδινα χρόνο στον εαυτό μου να προσαρμοστώ, θα θυσίαζα τις πρώτες μέρες, βολτάροντας στα ημι-ορεινά στροφιλίκια για να διαπιστώσω πού υπήρχε πάγος και τις μέρες που οι ειδήσεις δεν προέβλεπαν ακραία καιρικά φαινόμενα θα επιχειρούσα να ανέβω όσο ψηλότερα μπορούσα, δείχνοντας απεριόριστο σεβασμό στο βουνό και στους δικούς του, απρόβλεπτους κανόνες. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Edmund Hillary, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο Έβερεστ, «Δεν νικάμε το βουνό, αλλά τους εαυτούς μας». Γενικά το σχέδιο δούλεψε, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που ξαφνικές, σφοδρές χιονοπτώσεις με έβρισκαν σε δρόμους 1.200-1.400μ και μου έπαιρνε κανένα δίωρο να κατέβω στα χωριά που ναι μεν χιόνιζε, αλλά δεν το είχε στρώσει. Από τις 14 μέρες, δεν έφαγα χιόνι τις... 3! Το σκέφτομαι τώρα και γελάω.

«Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά και αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες», έλεγε ο Αϊνστάιν προσπαθώντας να εξηγήσει τη Θεωρία της Σχετικότητας, οπότε φαντάζεστε ότι οι δύο βδομάδες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Ξαφνικά, η τελευταία μέρα στην Πίνδο είχε φτάσει. Το απόγευμα της ίδιας μέρας έπρεπε να προλάβω το πλοίο της επιστροφής από τον Πειραιά. Ανέβηκα σε ένα ύψωμα, σε ένα χωριό πάνω από τον Άραχθο ποταμό. Έστριψα τσιγάρο, ήπια λίγο ζεστό καφέ από το παγούρι και νοερά, άγγιξα τις χιονισμένες κορυφές των Τζουμέρκων. Δεν ήμουν σίγουρος αν όντως ήμουν εκεί ψηλά τις προηγούμενες μέρες ή αν το είχα ονειρευτεί. Μεμιάς ταξίδεψα τριάντα χρόνια πίσω, τότε που τα αντίκρυσα για πρώτη φορά. Τώρα έμοιαζαν ακόμα πιο όμορφα. Ήταν μερικές στιγμές απόλυτης ευτυχίας.

Φόρεσα το κράνος, κούμπωσα πρώτη και τράβηξα για την Εθνική. «Και τώρα;», είπα από μέσα μου λίγο πριν το Αντίρριο. Η πραγματοποίηση των ονείρων κρύβει πάντα μια γλυκιά μελαγχολία. Στο καράβι της επιστροφής αναρωτήθηκα αν έπιασα «ταβάνι» σχετικά με τις εξορμήσεις στα Τζουμέρκα. Λίγο πριν με λούσει κρύος ιδρώτας θυμήθηκα όμως ότι «χρωστάω» ενάμισι χιλιόμετρο, πάνω από τα Θεοδώριανα. «Του χρόνου», είπα, «καλά να είμαστε, με κανένα κλασικό».

Υ.Γ. Παίρνω τηλέφωνο στο Ορειβατικό Καταφύγιο Πραμάντων για να ρωτήσω αν μπορώ να ανέβω με μοτοσυκλέτα. «Φίλε έχει τρία μέτρα χιόνι εδώ, μέχρι τα τέλη Μαρτίου είμαστε αποκλεισμένοι». «Κρίμα και ήθελα να δω το μέρος», του απαντάω, «να ΄στε καλά, μια άλλη φορά ίσως» και κλείνω απογοητευμένος το τηλέφωνο. Ύστερα από δυο λεπτά με παίρνει πίσω. «Έλα φίλε, από το Ορειβατικό Καταφύγιο είμαι. Με μηχανή είσαι ε; Γενικά πρόσεχε με τον καιρό αυτές τις μέρες. Αν κολλήσεις πουθενά, πάρε με τηλέφωνο να στείλω κάτι φίλους τζιπάδες από το χωριό κάτω, να έρθουν να σε μαζέψουν. Καλό δρόμο και πρόσεχε». Μπαίνω στο Ίντερνετ. Διαβάζω για τον Μπάμπη και την Πόλα, δύο απίθανους ανθρώπους που άφησαν την «κανονική» ζωή στον Βόλο για να αναστηλώσουν ένα Ορειβατικό Καταφύγιο στα Τζουμέρκα, όταν αποφάσισαν ότι τα Σαββατοκύριακα στο βουνό δεν τους αρκούν. Να κάτι σημαντικότερο από το ενάμισι χιλιόμετρο στα Θεοδώριανα. «Τα ωραία μέρη δεν σημαίνουν τίποτα, αν δεν μένουν σε αυτά ωραίοι άνθρωποι» είπα από μέσα μου για ακόμα μια φορά και θυμήθηκα εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι στους Κτιστάδες, το 2005.

Στη μνήμη του Γιάννη Μπεχράκη

Tips:
Η διάσχιση της Πίνδου με μοτοσυκλέτα, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, πιέζει τα σωματικά και ψυχικά όρια, αλλά δεν είναι αδύνατη. Χρειάζεται όμως πολλή τύχη και άπειρος σεβασμός στο αφιλόξενο περιβάλλον, αφού ο καιρός μπορεί να αλλάξει μέσα σε πέντε λεπτά. Καλό θα ήταν να αποφύγετε την οδήγηση κατά τις νυχτερινές ώρες, καθώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα συναντήσετε πάγο. Ως εκ τούτου ελάχιστα οχήματα κινούνται εκείνες τις ώρες, πράγμα που σημαίνει ότι αν χρειαστείτε βοήθεια είναι πάρα πολύ δύσκολο να τη ζητήσετε από ένα διερχόμενο όχημα. Εμπειρίες σε «ευκολότερες» ορεινές διαδρομές θεωρούνται απαραίτητες, όπως επίσης και αρκετά δεμένη και «ψημένη» παρέα, για να μην καταλήξετε να «νταντεύετε» αναβάτες που δεν ήταν έτοιμοι για τέτοιες συνθήκες. Υπολογίστε τα ημερήσια χιλιόμετρα με το πιο απαισιόδοξο σενάριο-π.χ. λόγω ομίχλης η μέση ωριαία πέφτει δραματικά και βρείτε πού θα διανυκτερεύσετε όσο έχει ακόμα φως. Ρωτήστε τους ντόπιους αν η διαδρομή που θέλετε να κάνετε είναι ανοικτή από το χιόνι. Εξοπλιστείτε με ορειβατικούς χάρτες κλίμακας τουλάχιστον 1:50.000. H πείνα μαζί με το κρύο στρεσάρουν τον οργανισμό και μπορεί να πάρει λάθος αποφάσεις. Μερικές σοκολάτες και καμιά κονσέρβα στο tank bag δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Γεμίστε βενζίνη ακόμα και αν έχει 3/5 το ρεζερβουάρ, αφού τα πρατήρια καυσίμων δεν είναι και πάρα πολλά (Πλάκα, Πράμαντα, Βουλγαρέλι και Αθαμάνιο). Είναι καλύτερο να βάζετε πεντάευρα από το να ψάχνετε βενζίνη στη μέση του πουθενά. Αφήστε τα τσίπουρα για το βράδυ. Ακόμα και τα δύο σφηνοπότηρα είναι πολλά, ειδικά αν μιλάμε για ηπειρώτικο, από ποικιλία Ζαμπέλα. Αν δεν μπορείτε να αρνηθείτε το κέρασμα, ρίξτε το στο ... ρεζερβουάρ για τη βενζίνη που ξεχάσατε να βάλετε. Μην υπερεκτιμάτε τις δυνατότητές σας. Σκεφτείτε το ως μια αξέχαστη μοτοσυκλετιστική εμπειρία, ένα από τα highlights του δίτροχου βίου σας που δεν πρέπει να μετατραπεί σε εφιάλτη με ομάδες της ΕΜΑΚ να σας ψάχνουν στους -10C.

Anavasi Mountain Resort
Στους πρόποδες της επιβλητικής Στρογγούλας, που ορθώνει το ανάστημά της στα 2.160μ. βρίσκεται το Anavasi Mountain Resort. Kατασκευασμένο από πέτρα, ξύλο και ατσάλι και επενδυμένο με σύγχρονες προδιαγραφές, προσφέρει στους επισκέπτες τη ζεστασιά της παραδοσιακής απλότητας και εξασφαλισμένη άνετη διαμονή. Τσίπουρο από τοπικό αγριοστάφυλο και γευστικοί μεζέδες στη μυρωδιά του καμένου πουρναριού στο τζάκι.
Τηλ: 2659 061141
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
http://anavasihotel.gr

Διαβάστε επίσης:

Ταξίδι στην Πίνδο«Στην κορυφή του βουνού είμαστε όλοι λευκές τίγρεις» Μέρος Α'

«Ένας χωματόδρομος, δυο μπουκιές και μερικές σκόρπιες σκέψεις»

H νοοτροπία του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε»...και το ενάμισι χιλιόμετρο που χρωστάω.