Ένας χωματόδρομος, δυό μπουκιές και μερικές σκόρπιες σκέψεις

Γράφει ο Ηλίας Μπόσμος  //  01.02.2019

Όλα έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό, διασχίζοντας την μισή Ελλάδα, από αυτοκινητόδρομους και επαρχιακούς, πάνω σε μια μοτοσυκλέτα

Φωτογραφίες: Ηλίας Μπόσμος

Αθήνα-Γιάννενα σε 4 ½ ώρες. Γιάννενα-Θεσσαλονίκη σε τρεις, τηρώντας τα όρια ταχύτητας. Ιονία και Εγνατία, δύο ¨Αττικές Οδοί¨, 500 και 400 περίπου χιλιομέτρων αντίστοιχα, με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και νησίδα στη μέση. Λεφτά για βενζίνες και διόδια να έχεις, να γράφεις 1.500χλμ. σε ένα διήμερο. Όλη η Ελλάδα μια γκαζιά. Βγαίνεις σε λαγκάδια, μπαίνεις σε σήραγγες κάτω από το βουνό, στρίβεις την παρατεταμένη με δέκα μοίρες κλίση, έχεις ανάψει και τα θερμαινόμενα γκριπ και νομίζεις ότι θα έρθει κάποιος να σε φιλήσει στο κεφάλι και να σε σκεπάσει με πάπλωμα από πούπουλα χήνας. Η υπάλληλος στα διόδια, με κόκκινο κραγιόν και στολή πληρώματος εδάφους σου λέει ότι έχει ομίχλη παρακάτω, οι φωτεινές πινακίδες γράφουν ότι υπάρχει ακινητοποιημένο όχημα σε 6.5 χιλιόμετρα. Γερμανικός καιρός, γερμανική ... ακρίβεια. Σταματάς να φορέσεις αδιάβροχα και στο τρίλεπτο έχει σκάσει βανάκι με αναμμένους φάρους που σε περιμένει μέχρι να ετοιμαστείς και να φύγεις. Δρόμοι καλύτεροι από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Την επόμενη φορά θα τη διασχίσω με τα πόδια φορώντας παπιγιόν, λούτρινες παντόφλες αρκουδάκια, κρατώντας ένα Aperol Spritz στο χέρι.

Καλό; Γαμάτο, αν και ταΐζουμε με χρυσά κουτάλια τους μεγαλο-εργολάβους για να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει το ελληνικό κράτος με τα λεφτά από τα τέλη κυκλοφορίας, προτού χάσουμε πόλεις ολόκληρες στη Κορίνθου-Πατρών. Η απαξίωση του δημοσίου αγαθού, στην προκειμένη της ασφαλούς μεταφοράς δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, τη συναντάμε παντού. Στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια. Ανεχόμαστε ένα μάτσο κρατικοδίαιτα κοπρόσκυλα σε υπερχρεωμένα βοθροκάναλα να μας κουνάνε ξεδιάντροπα το δάχτυλο για την αναγκαιότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Κοντά στον βασιλικό όμως ποτίζεται και η γλάστρα. Τέλος οι 7 ώρες μέσω της χιονισμένης Κατάρας, τα απαγορευτικά στο Αντίρριο και οι ύπνοι των παιδιών στο πίσω κάθισμα ανεβαίνοντας τον Παρνασσό. Το πιτσιρίκι μπορεί να πάει στον οδοντίατρο ακόμα και αν η μάνα του δεν έχει τα «χέρια» του Τόμι Μάκινεν, ο τριαντάρης μπορεί να ανοίξει μια σχολή αναρρίχησης μαζί με τον ξάδελφο του που με προσωπική εργασία μετέτρεψε έναν παλιό στάβλο σε ορειβατικό Καταφύγιο στους Μελισσουργούς και φυσιολατρικές ομάδες από μεγάλα αστικά κέντρα να τους επισκέπτονται ακόμα και για διήμερο. Τριαξονικά δεν διασχίζουν Εθνικούς Δρυμούς.

Όμως το νόμισμα έχει και άλλη όψη. Ελάχιστοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τους επαρχιακούς δρόμους, κανένα αμάξι δεν έχει πινακίδες από άλλον νομό. Ως αποτέλεσα, κανείς δεν ασχολείται με τη συντήρηση του ορεινού οδικού δικτύου. Παίρνεις τη στροφή και διαπιστώνεις ότι λείπει ο μισός δρόμος. Ζόρικο, ειδικά αν είσαι με αμάξι. Χωριά ερημώνουν, δεκάδες και δεκάδες χιλιόμετρα χωρίς ζωή, περνώντας χωριά με κλειστά καφενεία, καμινάδες που δεν καπνίζουν, αντλίες βενζίνης με λουκέτα. Οικογενειακές, μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μοιάζουν σαν τους πεταλωτές αλόγων κατά τη βιομηχανική επανάσταση. Τα χωριά ερημώνουν και οι πόλεις πνίγονται. Μια άλλη Ελλάδα που χάνεται και δεν χωράει σε βιντεάκια από drone που διαφημίζουν «Ανάπτυξη».

Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Μάθαμε να μετράμε το ταξίδι από το σημείο Α στο σημείο Β με το ρολόι και το trip master, μην τυχόν και μας πέσει ο κώλος και κατεβάσουμε το ηλεκτρικό παράθυρο και ρωτήσουμε κανέναν περαστικό, σκολλάροντας τα GPS όπως το Shazam στα μπαρ. Βιαστήκαμε να φτάσουμε, ξεχνώντας ότι αφήσαμε την πόλη για να δούμε, να μυρίσουμε, να ακούσουμε, να κρυώσουμε, να κουραστούμε, να προβληματιστούμε, να βρεθούμε στον δρόμο όση περισσότερη ώρα αντέχουμε, και μετά άλλο τόσο. Να ταξιδέψουμε και όχι να μετακινηθούμε.