Σούπερ σκονισμένο χαμόγελο: H συμμετοχή της Ελένης Δανάης Μαυράκη σε αγώνα Scramble

04.02.2022

Ο 5ος αγώνας του Πρωταθλήματος Νοτίου Ελλάδος Scramble, ήταν για εμένα κάτι πολύ περισσότερο από τον Τελικό του Πρωταθλήματος

Κείμενο: Ελένη Δανάη Μαυράκη - Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χαλάτσης, ΕΔΜ

Για να ξεκινήσω, η συμμετοχή μου ήταν μια αρκετά αμφιλεγόμενη ιδέα. Για την ακρίβεια, ήμουν σίγουρη πως ήταν μια πολύ κακή ιδέα, καθώς είχα να ανέβω στο KTM EXC 125 (ή αλλιώς, το ΚαΤσίκιΜου) από τον Ιούλιο, με εξαίρεση μια μικρής διάρκειας προπόνηση, μια βδομάδα πριν, ίσα ίσα να δω ότι δουλεύει, ότι δουλεύω κι εγώ κι ότι τέλος πάντων, δεν θα έχω δράματα. Παρόλα αυτά, για λόγους που θα αναφέρω πιο μετά, αποφάσισα να τρέξω.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021, κατέβασα το μηχανάκι από το τρέηλερ στον χώρο parking του αγώνα, στο Συκάμινο Ωρωπού. Περνώντας έναν πολύ καλά οργανωμένο και ταχύτατο έλεγχο στοιχείων, εξοπλισμού και μηχανής, βρέθηκα να περπατάω την διαδρομή, συνειδητοποιώντας αυτό που άκουγα να σχολιάζουν οι περισσότεροι εντουράδες συμμετέχοντες. Ήταν τύπου Motocross. Ευθείες, με απανωτές στροφές σε ίσιωμα, ανηφόρες και κατηφόρες – με ενδιάμεσα άλματα, μικρά drop offs και σημεία με υποσχόμενη διαμόρφωση berms – μετά το πέρασμα μερικών γύρων.

Γκρίνιαξα λίγο από μέσα μου… προτιμούσα να έχω μια εντουράδικη διαδρομή, ή έστω να μην είχε drop off στο μενού – μιας και όταν χρειαστεί να τα περάσω, το κάνω με απόλυτο αυτοσχεδιασμό και ποτέ με ασφάλεια, αλλά τέλος πάντων, αγώνας scramble είναι, ποτέ δεν ξέρεις τι από τα δύο στυλ θα τύχει, το θέμα είναι να μπορείς να τα οδηγήσεις και τα δύο, όσο καλύτερα και ταχύτερα μπορείς. Εσωτερικός αναστεναγμός. Τόσους μήνες χωρίς προπόνηση, ούτε καλά ούτε γρήγορα θα πήγαινα – ο βασικός στόχος λοιπόν της ημέρας ήταν να μην γυρίσω κανένα γόνατο, να μην πέσω, και ει δυνατόν, να μην φάω πολλούς γύρους από τους υπόλοιπους της εκκίνησης. Δύσκολα έβρισκε κανείς πιο αγωνιστικά απαισιόδοξο άτομο από εμένα εκείνη την ημέρα…

Όταν έφτασε η ώρα για την SW – μαζί με την SB, μπήκαμε στην σειρά για εκκίνηση και εδώ θα καταλάβεις τον λόγο που αποφάσισα να τρέξω, παρά την τεμπέλικη απουσία μου από προπονήσεις με το λατρεμένο μου EXC 125. Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, δεν ήμουν η αμήχανη, μοναχική συμμετοχή της κατηγορίας των γυναικών. Αυτή τη φορά, επιτέλους, η SW είχε όχι μια, όχι δυο, αλλά τρεις συμμετοχές! Οι αδελφές Λάμπρου, Τζοάννα και Αμαλία, πρωταγωνίστριες στην γυναικεία κατηγορία του Πανελληνίου Πρωταθληματος ΜΧ και αθλήτριες της διοργανώτριας Λέσχης, ήταν στην εκκίνηση μαζί μου και επιτέλους, ένιωθα ότι είχε νόημα η συμμετοχή μου στον αγώνα.

Δεν θα ήθελα να με παρεξηγήσει κανείς. Αγαπάω τους αγώνες Scramble και Enduro και είμαι ευγνώμων που υπάρχει κατηγορία γυναικών – καθώς τις δυο φορές που δεν υπήρχε, είχα τρέξει στις E1 και S1 αντίστοιχα, απλά μου ήταν αμήχανο και στενάχωρο όσες φορές έπαιρνα εκκίνηση μόνη μου. Το μέτρο σύγκρισης που είχα ήταν πάντα αυτό των άλλων κατηγοριών – σύγκριση με την SB στο Scramble λόγω διάρκειας 45’, σύγκριση με την ΕΗ στο Enduro λόγω γύρων. Επιτέλους, μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών να βρω κι άλλες γυναίκες αγωνιζόμενες, είχα την χαρά να νιώσω ότι είμαι σε μια κατηγορία γυναικών – κι όχι ότι είμαι μια κατηγορία από μόνη μου.
Η σημαία έπεσε, η κόρνα ακούστηκε, κατέβασα τη μανιβέλα και το ΚΤΜ μου ανηφόρησε την ευθεία της εκκίνησης. Και μετά ξύπνησε μέσα μου αυτή η συντηρητική θεία, αυτή που λέει «πρόσεχε γιατί στην πρώτη στροφή πάνε και σκοτώνονται όλοι» η οποία έκανε διάλογο μέσα στο κεφάλι μου παρέα με μια, συνομήλικη αλλά εκ διαμέτρου αντίθετη στις οδηγίες, εξαδέλφη της η οποία έλεγε «άνοιξε το γκάζι να μείνεις κοντά τους, έτσι και σηκωθεί σκόνη δεν θα βλέπεις τίποτα!». Ακολουθώντας έναν μέσο όρο συμβουλών λοιπόν, ξεκίνησα τον πρώτο γύρο…

Φανταστικό κοινό, παρά τη σκόνη

Όσο πέρναγε η ώρα, έβλεπα με ενδιαφέρον τις απαιτήσεις οδήγησης μια σχεδιασμένης τύπου motocross διαδρομής, πώς διαμορφώνονταν σε κάθε πέρασμα και κυρίως, την διαχείριση που έκανα με ένα KTM 125 EXC. Η διαδρομή είχε βγάλει μικρά σαμαράκια στο τελείωμα των ευθειών, πριν τις στροφές, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να επιλέγουν τις κλειστές στροφές και όχι το χτύπημα των berms. Επίσης, το χώμα είχε αρχίσει να γίνεται πούδρα, αλλού πιο βαθύ αλλού λιγότερο, με το γνωστό κίνδυνο του μπροστινού τροχού. Και τέλος, υπήρχε μια συμπαθητική ανηφόρα, στενή και με μικρή στροφή πριν το τέλος της, με παχιά πούδρα κάτω, που από τον πρώτο γύρο κιόλας, είχε σκαφτεί από κόσμο που κόλλησε.

Κι εδώ είναι που το μικρό μου Αγρικατσικάκι, έδειξε για άλλη μια φορά πόσο φιλικό μπορεί να γίνει, εκτός από γκαζερό. Με εξαίρεση τα μικρά drop offs όπου, οι πρώτες προσπάθειες να τα περάσω χωρίς να κόψω ταχύτητα, χαιρετίστηκαν με προειδοποιητική αστάθεια στην προσγείωση και αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με το κλασσικό κόβω-γκάζι-και-τσουλάω, σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, τόσο στο άνοιγμα όσο και στο φρενάρισμα, στο πέρασμα από μικρά bumps/ σαμαράκια, αλματάκια και στις στροφές της πούδρας, δεν μου κούρασε τα χέρια.

Απολύτως ανταποκρίσιμο και μαλακό. Το καλύτερο ήταν όταν βρεθήκαμε στην ανηφόρα, έχοντας μπροστά μας τρεις αγωνιζόμενους να έχουν κάπως κολλήσει στην πούδρα της στενής στροφής, όπου αποφάσισα ότι δεν θα είχα διαφορετικό μέλλον από τους μπροστινούς μου αν δοκίμαζα να το οδηγήσω. Θα βυθιζόμουν κι εγώ – εκτός αν κατέβαινα και το έπαιρνα στα χέρια, από το πλάι, όπου δεν χωρούσα να περάσω πάνω στην σέλα λόγω κλαδιών. Όπερ και εγένετο και όντως κατάφερα στην ανηφόρα να περάσω το ΚΤΜ 125 δίπλα από τα άλλα μηχανάκια, να φτάσω στην κορυφή, να καβαλήσω και να συνεχίσω.

Είναι φορές που ονειρεύομαι να είχα ένα KTM 350 EXC-F αλλά κάτι τέτοιες στιγμές, ανακαλώ και θυμάμαι γιατί δεν αλλάζω το ΚαΤσικάκιΜου. Γιατί τα περνάει όλα – με περνάει από παντού και απλά θέλει λίγη αισιοδοξία από εμένα στο γκάζι.

Συνεχίζοντας την οδήγηση στον αγώνα, προσπαθούσα να μένω κοντά στον μπροστά μου ή έστω να ξεμακραίνω όσο μπορώ από όποιον είχα πίσω μου, μιας και πάντα βοηθάει στην συγκέντρωση στον αγώνα η αίσθηση του που βρίσκονται οι υπόλοιποι – αλλά τα αγαπημένα μου κομμάτια, εκτός από τα άλματα, ήταν ο Χαιρετισμός Υποψήφιου Δημάρχου στους φίλους μου που έκαναν κερκίδα. Ε να τα λέω κι αυτά, καλά τα γκάζια και οι τεχνικές και τα λοιπά σοβαρά, αλλά όταν βλέπω φίλους στην διαδρομή, αν δεν έχω πραγματικά λόγο να μην ξεκολλήσω τα μάτια μου από το τέλος της ευθείας, θα σηκώσω χέρι να χαιρετήσω.

Ολοκληρώνοντας τον αγώνα, έκανα έναν μικρό έλεγχο – είχα πέσει? Όχι. Είχα χτυπήσει κόκκαλα ή μηχανάκι? Όχι. Είχα μείνει στους ίδιους γύρους με τις οδηγούς της κατηγορίας μου? Ναι. Είχα φάει γύρο από όλους της SB? Όχι. Είχα δει φίλους? Ναι. Πρόσημο? Θετικό.

Εξαιρετικά! Σκούπισα το σούπερ σκονισμένο μου πρόσωπο – από αυτά που δεν θα δει κανείς στα προφίλ των στατικών ινσταγκραμικών μηχανόβιων καλλονών, και πήγα να δω τις επόμενες κατηγορίες.

Λόγος να χαμογελάς: Τίμη Κυριακοπούλου!

Η εκκίνηση των κατηγοριών S1, S2, SE και SS μας έδωσε για την επόμενη μιάμιση ώρα πολλή σκόνη και πολύ θέαμα, καθώς οι συμμετέχοντες ήταν στην πλειοψηφία τους, μεγάλα ονόματα enduro και motocross με εμπειρία σε αγώνες Scramble. Όπως έχω συζητήσει με φίλους, αξίζει να βλέπεις καλή οδήγηση από έμπειρους οδηγούς, γιατί και μόνο που βλέπεις, κρατά το μυαλό εικόνες σωστής στάσης, κίνησης, οδήγησης. Και ο αγώνας, όσο πέρναγε η ώρα, γινόταν και πιο απαιτητικός, καθώς το έδαφος είχε πλέον «κατέβει» αρκετά, μονοροδιές και λούκια στην πούδρα δεν συγχωρούσαν και το τοπίο ήταν… αμμώδες (σαχλό λογοπαίγνιο αντί του ομιχλώδες, αλλά και αρκετά ακριβές ως περιγραφή).
Το Αθλητικό σωματείο Εκτός Δρόμου Ομάδα (ΕΔΟ) μαζί με την Αθλητική Λέσχη Μοτοσυκλέτας Ωρωπού, είχε στήσει έναν πολύ όμορφο αγώνα, για αγωνιζόμενους, θεατές και επαγγελματίες, προβλέποντας χώρο για τις τέντες των ομάδων και των επαγγελματιών του χώρου δίπλα στο ύψωμα του κοινού, με θέα τα άλματα και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.

Εξαιρετική ενημέρωση, με πρόταση για χρήση χάρτινης μάσκας στους αγωνιζόμενους, για αποφυγή εισπνοής σκόνης, πολυμελής και καλά συντονισμένη ομάδα Διοργάνωσης για την υποστήριξη του αγώνα, με την υποστήριξη από την Εθελοντική Ομάδα Πυρασφάλειας Νέας Πολιτείας Ωρωπού, ασθενοφόρο και ως κερασάκι στην τούρτα – καντίνα με σουβλάκια, το απόλυτο must σε κάθε αγώνα.
Το τέλος του αγώνα ξεκινάει από την πρώτη καρό σημαία του τερματισμού και ολοκληρώνεται με τις απονομές, τις οποίες έκανε ο Δημήτρης – Ντοκ – Αθανασουλόπουλος με το δικό του στυλ εκφώνησης αποτελεσμάτων και ονομάτων, δίνοντας την δυνατότητα διαλόγου με τους νικητές, μια ευκαιρία να πει ο καθένας δυο λόγια, να αστειευτεί, να έρθουν κοντά νικητές και θεατές.

Ανεβαίνοντας στο βάθρο, είχα την χαρά να μου γίνει η απονομή από ένα νέο μέλος της Αθλητικής Λέσχης Μοτοσυκλέτας Ωρωπού, την Κωνσταντίνα Μπαρούτση, μέλλουσα αγωνιζόμενη Scramble στην SW με νεοαποκτηθέν enduro μηχανάκι, υποσχόμενες η μία στην άλλη να βρεθούμε σε βόλτες enduro, το συντομότερο δυνατόν…

Αυτός ο αγώνας, για πρώτη φορά μετά το 2015, έδειξε πως υπάρχει ξανά μέλλον στις κατηγορίες γυναικών στα χωμάτινα αγωνίσματα μηχανοκίνητου αθλητισμού, που είχαν μείνει «ορφανά» μετά την Πολυτίμη Κυριακοπούλου, την Λένα Αγελαδοπούλου και την Μάρω Βασιλάκη, δυνατές αγωνιζόμενες και οδηγούς, που ήταν για εμένα η πρώτη γυναικεία «παρέα» στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Τίμη, Κωνσταντίνα και υποφαινόμενη...