To V-Max είναι θρύλος και οι θρύλοι δεν "πεθαίνουν" ποτέ

Γράφει ο Γιάννης Γεωργιδάκης  //  29.11.2017

Κάποιοι τα λένε Power Cruisers, άλλοι Muscle Bikes, για σχεδόν δύο δεκαετίες όμως ήταν μόνον ένα και το έλεγαν V-Μax

Το VMax της Yamaha, ο απόγονος του αρχικά V-Max, αποσύρθηκε πριν λίγους μήνες από την παραγωγή. Όμως αυτή η μοτοσυκλέτα θα μείνει πάντα ζωντανή στα όνειρα μας, όπως συνέβαινε για 33 χρόνια ολόκληρα χρόνια.

Ναι θα κάνω ιστορική αναδρομή, ναι θα μιλήσω για χαρακτηριστικά και V-boost, αλλά όποια/ όποιος και αν είσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις λέξεις τώρα κοίταξέ το και απάντησέ μου. Σου φαίνεται για μοντέλο του ‘85 ή σαν κάποιο μοντέρνο νεορετρό των τελευταίων ετών;

Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τη λέξη διαχρονικό για να περιγράψουμε με ευγένεια κάτι παλιό. Το V-Μax 1200 όμως είναι διαχρονικά Bad-ass. Αυτό το «μηχανάκι» θα αποπνέει κακία ακόμη και αν το βάψουμε ροζ και κάνουμε αερογραφία τον Deadpool καβάλα σε έναν φούξια μονόκερο στο ρεζερβουάρ.

Ας ξεκινήσουμε με την ιστορική αναδρομή μας: το 1983 η Yamaha παρουσίασε το τουριστικό «αλά» Goldwing μοντέλο της που άκουγε στο όνομα Venture «οπλισμένο» με έναν τετρακύλινδρο κινητήρα σε διάταξη V 1.198 κυβικών και με ισχύ 97 ίππων.

Το Venture δεν γνώρισε ιδιαίτερες δόξες, αλλά ο V4 κινητήρας είχε μέλλον. Το κοντέρ πλέον γράφει 1985 και ενώ όλοι κοιτάνε το μέλλον με ...clip-on, εμφανίζεται από το πουθενά το V-Max. Αν θέλουμε να παρομοιάσουμε την τότε κίνηση της Yamaha με κάτι σημερινό, ας σκεφτούμε την Kawasaki που έδωσε λίγα ηρεμιστικά στο μοτέρ του H2/H2R για να φτιάξει sport touring και ας τη γυρίσουμε ανάποδα.

Η Υamaha πήρε ένα καλοκάγαθο touring bike, το έγδυσε αφαιρώντας και μπόλικο βάρος και μετέτρεψε τον ήσυχο V4 των 97 ίππων σε ένα «παρανοϊκό κτήνος». Ενσωματώνοντας την τεχνολογία V-Boost η οποία επέτρεπε σε δύο καρμπυρατέρ να ταΐζουν συγχρόνως καύσιμο στον ένα κύλινδρο το V-Μax όχι μόνο έφτασε τα 145 αλογάκια, αλλά τα «έδινε» κιόλας σαν δίχρονο.
Σε συνδυασμό με μία «ήρθα για τις ψυχές σας» εμφάνιση η εταιρεία των τριών διαπασών είχε φτιάξει κάτι το οποίο θα έμπαινε στα βιβλία ιστορίας.

Ο γράφων ήθελε V-Μax. Ο γράφων δεν μπορούσε να κουμαντάρει V-Μax για πολλή ώρα (πάνω από 15 λεπτά σε V-Μax είναι πολλή ώρα, ειδικά αν το οδηγείς στην Κρήτη), γιατί όσο καλό ήταν στο να σε κάνει σαν παιδάκι σε λούνα παρκ στην ευθεία, τόσο βασανιστικό αποδεικνυόταν στις στροφές. Το πλαίσιό του ήταν παλιό ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής, τα κιλά πολλά 270+ και οι αναρτήσεις.. λίγες.

Το μόνο που το έσωζε ήταν η χαμηλή θέση οδήγησης και η τοποθέτηση του ρεζερβουάρ κάτω από τη σέλα που έριχναν το κέντρο βάρους.

Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για ένα μηχανάκι που αγαπήθηκε όσο λίγα και ο κύριος λόγος ήταν ότι όταν γυρνούσες το γκάζι είχες δύο επιλογές: να τρομοκρατηθείς ή να γελάς σαν βλαμμένο. Το ότι τα μισά που κυκλοφορούν έχουν αλλαγμένες αναρτήσεις και φρένα είναι άλλο θέμα. Ήταν μάλλον η πρώτη φορά που η Yamaha δημιούργησε μια κατηγορία (η δεύτερη ήρθε με το TDM που αγαπάτε να μισείτε).

Το νέο V-max των 1.700 κυβικών (δεν παίζει V boost εδώ) κυκλοφόρησε το 2008 και «τσακώνεται» με το Diavel της Ducati για τον τίτλο του υπέρτατου Muscle Bike. Η πρώτη φορά που το είδα ήταν στο Ghost Rider: Spirit of Vengeance του 2011.

Η ταινία κακή και φεύγοντας από το σινεμά με κοροϊδευτική διάθεση είπα σε έναν φίλο: «Αν ήταν πραγματικά Bad-ass ο Ghost Rider, θα καβάλαγε το 1200άρι V-Max των 80’s».