Οδηγώντας στην Ανταρκτική με μια Bajaj Dominator 400

28.09.2022

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να δοκιμάσουμε τα μεγάλα μας όνειρα; Δουλειά, οικογένεια, χρόνος, χρήματα ή κάτι άλλο; Όλοι μας έχουμε όνειρα. Και όλοι μας έχουμε επίσης Μεγάλα Όνειρα - ξέρετε, αυτά που μας προκαλούν να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο, μόνο και μόνο για την ένταση και έξαψη της εμπειρίας

Επιμέλεια: Ελένη Δανάη Μαυράκη

Για τους περισσότερους αναβάτες, το ταξίδι Αλάσκα - Ουσουάια συνήθως διαρκεί ενάμισι χρόνο, ταξιδεύοντας τον δρόμο του Pan American. Για τον Ινδό Deepak Kamath όμως, αυτό το ταξίδι είχε έναν στόχο πέραν του συνηθισμένου. Διάσχιση της παγκόσμιας διαμήκης γραμμής Αρκτικής - Ανταρκτικής σε μόλις 99 ημέρες.

Μαζί με άλλους δύο Ινδούς αναβάτες, οι Deepak, Gupta και Avinash κάλυψαν 51.000 χλμ διασχίζοντας 2 ηπείρους και 15 χώρες σε μόλις 3 μήνες, πάνω στις Bajaj Dominar 400 τους και όταν έφτασαν επιτέλους στην Ουσουάια, ο Deepak δοκίμασε το κάτι παραπάνω. Επιβιβάστηκε με την μοτοσυκλέτα του και έπλευσε το πέρασμα Drake για να οδηγήσει στην 7η ήπειρο, την Ανταρκτική, κάτι που ελάχιστοι αναβάτες έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα.

Η Αρκτική Οδύσσεια

Η εκστρατεία ξεκίνησε από το Ανκόρατζ και με κατεύθυνση βόρεια προς τον Αρκτικό Κύκλο και περιλάμβανε πολλά καλά, στραβά και κυρίως, απρόοπτα. Χωρίς όχημα υποστήριξης, οι τρεις Ινδοί κάλυπταν με τις 400 κ.εκ. μοτοσυκλέτες τους σε καθημερινή βάση 600 - 700 χιλιόμετρα για 3 συνεχόμενους μήνες, καταγράφοντας το ταξίδι τους, τις μάχες τους με τις χιονοθύελλες, αλλαγές βαρομετρικών, οδήγηση σε καταιγίδες και θερμοκρασίες που έφταναν από -22°C μέχρι 54°C.

Επιπλέον των καιρικών συνθηκών, οι ταξιδιώτες είχαν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της διάσχισης συνόρων με χρήση VISA. Ερχόμενοι από την Ινδία, οι αναβάτες είχαν προετοιμάσει όλα τα σχετικά έγγραφα και άδειες, αλλά ένα ατύχημα τους ανέτρεψε τα σχέδια και έβαλε επιπλέον πίεση στο πρόγραμμά τους. Θύμα ενός τροχαίου στον Καναδά, ο Aviash αναγκάστηκε να μείνει 3 εβδομάδες εκτός και αυτή η καθυστέρηση προκάλεσε ένα ντόμινο προβλημάτων στις VISA, αναγκάζοντάς τους να διασχίσουν Νικαράγουα, Βολιβία και Χιλή το συντομότερο δυνατό, πάντα όμως σε διαρκή επικοινωνία και συνεννόηση με τις Ινδικές πρεσβείες της κάθε χώρας.

Οι προκλήσεις όμως, δεν περιορίστηκαν σε καιρικές συνθήκες και διαχείριση χρόνου για διάσχιση συνόρων. Σε τέτοια ταξίδια, οι συμμετέχοντες είναι άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα ολοκλήρωσης του ταξιδιού, η διατήρηση καλών σχέσεων και αποφυγής εντάσεων μεταξύ της ομάδας. Όπως ανέφεραν και οι ίδιοι, όταν το ταξίδι δεν είναι τουριστικό, εκδρομικό, με χαλαρούς ρυθμούς, αλλά έχει έναν στόχο, πίεση χρόνου και μπάτζετ και ένταση για την επίτευξη, σε συνδυασμό με πολλές απρόσμενες αναποδιές, ο μόνος τρόπος να το διαχειριστείς, είναι να το βαφτίσεις "μέρος της περιπέτειας", να το αποδεχτείς και να δουλέψεις προς τον στόχο με ό,τι έχεις την κάθε ημέρα.

Μπάτζετ και Μοτοσυκλέτες

Αν και χωρίς όχημα υποστήριξης, η εκστρατεία τους πραγματοποιήθηκε εντός 99 ημερών με κύριο χορηγό την Bajaj και κάποιες άλλες ινδικές εταιρείες.

"Είμαστε από την Ινδία και έχουμε πολύ διαφορετική εμπειρία στην προσέγγιση χορηγιών για τέτοια ταξίδια απ' ότι οι Δυτικοί. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η οικονομική κάλυψη τέτοιων ταξιδιών και συνήθως πρόκειται για one-off εμπειρίες κι όχι ταξίδια διαρκείας. Θέτοντας το όριο των 99 ημερών, ήταν σαφές το πλαίσιο στο οποίο θα ζητούσαμε υποστήριξη και ήταν σημαντικό να ολοκληρωθεί εντός αυτών των 3 μηνών".

Με χορηγία της Bajaj, οι 3 τους ταξίδεψαν πάνω σε Bajan Dominator 400 κάνοντας ελάχιστες μετατροπές (σέλα, καβαλέτα τιμονιού, κάγκελα και σχάρες για δέσιμο αποσκευών), συντηρώντας και επισκευάζοντας μόνοι τους ό,τι χρειαζόταν. Άλλαξαν λάστιχα από ασφάλτινα σε χωμάτινα και κατέληξαν σε 50/50 και οι μόνες αλλαγές ήταν σε φρένα και αντικατάσταση σπασμένης αλυσίδας.

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, οι αναβάτες έμεναν κυρίως σε ξενοδοχεία ή μοτέλ, έτρωγαν σε τοπικά εστιατόρια ή σε Σ.Ε.Α και βενζινάδικα, καθώς η κατασκήνωση αποτελούσε πολυτέλεια χρόνου στο εξαιρετικά πιεσμένο τους πρόγραμμα.

"Έπρεπε να κρατηθούμε στο συμφωνημένο χρονοδιάγραμμα και αυτό σήμαινε καθημερινά οδήγηση πάνω από 600χλμ, επιπλέον είχαμε πολύ ηλεκτρονικό εξοπλισμό - άρα θέλαμε πρίζες, χρειαζόμασταν καλό ίντερνετ, ένα ζεστό μπάνιο και ένα κρεβάτι για ύπνο κάθε βράδυ" αναφέρει ο Deepak. "Ο εξοπλισμός κατασκήνωσης και ο χρόνος για μαγείρεμα στην ύπαιθρο, καθώς και το στήσιμο και μάζεμα των σκηνών, ήταν κάτι που δεν συνέφερε χρονικά, και καθώς όσο κινούμασταν νότια στην Αμερική, το κόστος διανυκτέρευσης και διατροφής γινόταν πιο χαμηλό, δεν θα είχε νόημα μια τέτοια επιλογή".

Γι’ αυτούς ήταν σημαντικό τόσο να παραμείνουν εντός μπάτζετ, με μέγιστο όριο τα 100$ ημερησίως κατ' άτομο, όσο το να έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν εκτός αυτοκινητοδρόμων, σε λιγότερο γνωστές διαδρομές, να γνωρίσουν τους τόπους και τους κατοίκους από τα μέρη που περνούσαν.

Οδηγώντας στην Ανταρκτική

Φτάνοντας εντός του συμφωνημένου χρονοδιαγράμματος στην Ανταρκτική, το ταξίδι είχε ολοκληρωθεί. Ο Deepak όμως, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε στο συγκεκριμένο μέρος, κατάφερε να πείσει έναν καπετάνιο - με μεγάλγ δυσκολία ομολογουμένως, να τον επιβιβάσει με το Dominator 400 του, με προορισμό την Ανταρκτική.

"Υπάρχουν πολλές διεθνείς συμφωνίες πάνω στην γη της Ανταρκτικής, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι επιτρέπεται και τι όχι, έχει πολύ αυστηρούς περιορισμούς και διάβασα πολύ για να καταλάβω αν θα μπορούσα ή όχι να ζητήσω κάτι" εξηγεί ο ίδιος.

Τελικά, βρήκε το Rusarc Aurora, ένα πλοίο με ρωσική σημαία, που συμφώνησε να τον μεταφέρει στην Ανταρκτική. Το ταξίδι κατά μήκος του περάσματος Drake, ενός περάσματος με τα πιο ταραχώδη νερά, διήρκησε 5 ημέρες, με τον Deepak να περιγράφει οτι έχασε 11 κιλά, καθώς ήταν διαρκώς "άρρωστος" σε αυτές τις συνθήκες.

"Όταν όμως πάτησα το πόδι μου στην Ανταρκτική, ήξερα οτι άξιζε - όλα αυτά, άξιζαν. Μου πήρε 25 χρόνια για να καταφέρω να το οργανώσω και υλοποιήσω αυτό το όνειρο, και ακόμη ανατριχιάζω όσο το σκέφτομαι. Αλλά ήταν 1η Ιανουαρίου το 2019 όταν ο διοικητής του Rusarc αποβίβασε την μοτοσυκλέτα μου σε ένα παγόβουνο κοντά στο Paradise Bay, και αυτή ήταν απλώς η καλύτερη στιγμή.

Τελικά, φτάσαμε στον κόλπο Bellingshausen όπου επιτέλους μου επέτρεψαν να οδηγήσω. Ξεφορτώσαμε το Dominator 400 και το οδήγησα για συνολικά 8 χιλιόμετρα σε θερμοκρασία -20°C, αλλά ήταν και παραμένει, μια από τις πιο αξέχαστες βόλτες μου.”