Adventure Borders 2, Κόνιτσα με KTM 390 Adventure

04.11.2021

Φαντάσου εσένα, μ έναν φίλο, να πρέπει να κάνετε μια επιλογή. Κοιτάζεστε στα μάτια, και με ένα στραβό χαμόγελο, συμφωνείτε βουβά σε μια απόφαση – αυτή που φέρνει τους περισσότερους μπελάδες και σίγουρα περιπέτειες

Κείμενο: Ελένη Δανάη Μαυράκη - Φωτογραφίες: Λάμπρος Ράπτης, Ελένη Δανάη Μαυράκη

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ με το KTM 390 ADVENTURE, εν μέσω κακοκαιρίας Μπάλου, όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση, με ποια μοτοσυκλέτα να ανέβω στο ADVENTURE RIDE 2 στην Κόνιτσα. Η εναλλακτική μου ήταν το ΚΤΜ 125 EXC. Θα περνάγαμε τις λάσπες, τις πέτρες, ανηφόρες και κατηφόρες χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την άλλη, με το 390 ADVENTURE, θα γνωριζόμασταν καλύτερα, σίγουρα θα μπλέκαμε κάπου και θα ανακαλύπταμε καλύτερα πώς μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλο – ή μάλλον, σε τι μπελάδες μπορεί να μπλέξει ο ένας τον άλλο.

Έτσι δεν είμαστε όλοι με τα μηχανάκια μας; Partners in crime, έτοιμοι για περιπέτειες

Το ανέβασμα στην Κόνιτσα έγινε με το 390 φορτωμένο σε τρέηλερ, μαζί με δυο πορτοκαλί ξαδελφάκια της enduro οικογένειας, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γνωρίσω και αποκτήσω δυο νέους φίλους στο όχημα και να ξαναβρώ παλιότερους φίλους, σε προπορευόμενα αυτοκίνητα. Φτάσαμε πολύ αργά, αλλά ο Δημήτρης Τουφεξής aka Η Διοργάνωση, είχε φροντίσει να παραμείνει ανοιχτή και με φαγητό μια ταβέρνα, για χάρη μας. Άλλωστε είχαμε κάνει από τηλεφώνου «κράτηση» σε ο,τι προλαβαίναμε – για μένα, γίδα βραστή. Γίδα βραστή, πίτα ηπειρώτικη και τραχανά για πρωινό, ήταν η λίστα με τα to-eat μου σε αυτή το ταξίδι.

Η αρχή

Το Σάββατο ξεκινήσαμε με συνάντηση στην πλατεία της Κόνιτσας για μια ενημέρωση από τον Δημήτρη, φωτογραφίες, κανονίσματα και ένα σχετικό σετάρισμα στις μοτοσυκλέτες, για όσους δεν είχαν προλάβει. Βγήκαν οι καθρέφτες, βγήκε και το traction control, μπήκε βενζίνη και επιλογή Off – road (καλά ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ που έχω τόσες δυνατότητες διαλόγου με την μοτοσυκλέτα μου, το επόμενο που θα πειραματιστώ είναι το Bluetooth), κούμπωσα κράνος και μπουφάν και ξεκινήσαμε.

Καθώς δεν γνώριζα τους περισσότερους – και όσους γνώριζα είχαν ανέβει με εντούρο μοτοσυκλέτες, ζήτησα από τον Δημήτρη που έκανε χρέη – μεταξύ άλλων, σκούπας, να ξεκινήσω μαζί του, γιατί δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν θα προλάβαινα να ακολουθήσω τα εντούρο με το adventure στις λάσπες. Μέχρι την μέση της ημέρας, το σχέδιο πήγαινε καλά. Στο ίσιωμα η αλήθεια είναι ότι δεν έλαμψε ιδιαιτέρως το άστρο μου, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω πώς συμπεριφέρονται κιλά και μοτοσυκλέτα στη λάσπη, αλλά σε κάπως πιο πέτρινα περάσματα, τα περάσαμε χωρίς δράμα. Σταματάγαμε λίγο πιο πριν, βλέπαμε πώς περνάγανε οι προηγούμενοι, πού έπρεπε να πατήσει ο καθένας και προς τα πού να πάει – και αν κόλλαγες, πάντα υπήρχαν ένα – δυο ζευγάρια χέρια πίσω και πλάι από την μοτοσυκλέτα να βοηθήσουν.

Το KTM 390 ADVENTURE ζούσε το όνειρο, ως μια σχετικώς παχιά enduro μοτοσυκλέτα. Λίγο πιο ψηλό να ήταν, και δεν θα δίσταζε πουθενά! Τα πέρασε όλα. Πέτρινες ρεματιές, πέτρινα ανηφορικά, πέτρινα από δω κι από κει και στην μέση λάσπη σε ευθεία, σε κατηφορικά, σε ανηφορικά. Και ονειρεμένα τοπία.

Ήταν φορές που σταματούσα σαν άλλη Γιαπωνέζα τουρίστρια, ίσα ίσα να βγάλω φωτογραφίες – έχοντας ένα πολύ υπομονετικό και ευδιάθετο Δημήτρη να φροντίζει ότι θα φτάσω ακέραιη μέχρι το τέλος της ημέρας και διαδρομής. Εντάξει, μπορεί και να τον κούρασα λίγο με τις στάσεις– αλλά δεν είπε κουβέντα. Το φθινοπωρινό τοπίο της Ηπείρου είναι πολύχρωμα μαγευτικό κοιτώντας ποτάμια, βράχους, δέντρα, βουνά. Σε κάνουν να μην θες να βιαστείς τόσο, να κρατηθείς κάπως για να το απολαύσεις.

Αυτή άλλωστε ήταν και η αιτία του καλέσματος από τον Δημήτρη, ο λόγος διοργάνωσης του ADVENTURE RIDE για δύο χρονιές στην Κόνιτσα. Να δώσει την ευκαιρία σε κόσμο που αγαπάει την οδήγηση σε χωμάτινους δρόμους, να δει περάσματα, διαδρομές και εικόνες του τόπου του, μιας ακριτικής περιοχής που γίνεται δημοφιλής προορισμός συνήθως μόνο τον χειμώνα, σε ένα πιο τουριστικό και φασαριόζικο πλαίσιο. Είχα ξαναβρεθεί σε αυτά τα μέρη παλιότερα, αρκετές φορές. Πάντα Γενάρη, πάντα με αυτοκίνητο. Άλλες εικόνες, άλλα χρώματα και σίγουρα άλλη εμπειρία, αφού δεν είχα αυτή την αμεσότητα με το περιβάλλον που σου δίνει η οδήγηση της μοτοσυκλέτας.

Παράλληλα βέβαια με αυτά τα ωραία και ρομαντικά, να σας πω ότι είχα αρχίσει να δίνω τις μάχες μου με την λάσπη. Δεν έχω εμπειρία οδήγησης τέτοιας μοτοσυκλέτας σε λάσπη και όπως καταλαβαίνει κανείς, όχι, δεν άνοιγα γενικά το γκάζι. Προσπαθούσα να μην κουράζω πολύ τα χέρια και να μην κάνω κατάχρηση του συμπλέκτη, καθώς ας μην ξεχνάμε, ακόμη το στρώνω το δόλιο το 390. Ανέβαζε θερμοκρασία, άναβε φωτάκια, οριακά δεν έβγαζε χέρια να μου δώσει κανένα χαστούκι για τις ιδέες που έχω και το τραβάω μαζί μου. Σταμάταγα, του έδινα τον χρόνο του να ηρεμίσει, ξεκινούσα πάλι. Ο Δημήτρης είχε φύγει για να βοηθήσει μπροστά – πολύ παρήγορο να ξέρω ότι δεν βίωνα μόνο εγώ αυτή την ταλαιπωρία, και είχα μείνει πίσω από ένα Honda CRF 250. Το οποίο πέρναγε εξαιρετικά στις λάσπες, όπως κάθε μοτοσυκλέτα enduro εκείνη την ημέρα.

Η πρόκληση

Το 390 ADVENTURE όμως, δεν είναι enduro, παρά τα όσα βιώνει μαζί μου. Αγανακτισμένο κάποια στιγμή, μου δήλωσε το «και μη παρέκει». Και σταμάτησε. Δεν ξέρω αν έχεις βιώσει αυτή την άβολη στιγμή πάνω στην μοτοσυκλέτα σου, να σταματάει από μόνη της και να στέκεται, επίσης μόνη της, αδιαφορώντας για το αν είσαι επάνω της ή όχι, αλλά στην περίπτωσή μου έγινε ακριβώς αυτό. Σταμάτησε και, βυθισμένη στην λάσπη, στάθηκε μόνη της.

Κατέβηκα, την κοίταξα. Μια ομορφιά. Ένα άγαλμα. Κυριολεκτικά. Χτισμένη στην λάσπη, ένα ενιαίο συμπαγές πράγμα, από τον μπροστινό μέχρι τον πίσω τροχό. Κοίταξα λίγο γύρω μου, με την παρήγορη σκέψη ότι «τουλάχιστον, είναι ωραία εδώ». Έβγαλα το γάντι από το ένα χέρι, και ξεκίνησα να φτυαρίζω απ’ όπου μπορούσα τον πηλό. Υπήρχε μια γαλήνη σε αυτή την διαδικασία, άκουγα τα πουλιά, σκεφτόμουν τα δικά μου, άκουγα και το ψιλόβροχο στα φύλλα, μετά άκουγα και το νεράκι που έτρεχε, ε μετά κατάλαβα ότι είχε κατέβει σε περασιά ένα σύννεφο και τέλος πάντων, έβρεχε. Την μια στιγμή που σηκώθηκα και έκανα μισό βήμα πίσω, το 390 παρεξηγήθηκε, θίχτηκε και λιποθύμησε. Κοινώς, έπεσε από την πλευρά που δεν έχει σταντ. Κάνοντας διάφορες απόπειρες να το σηκώσω και σημείωσα νοερά το άλλο πράγμα που πρέπει να μάθω: τον τρόπο να σηκώνει κανείς ADVENTURE μοτοσυκλέτα, όχι enduro.

Έβγαλα το κινητό να πω στον Δημήτρη πού είμαι και γιατί αργώ, να μην ανησυχεί και ίσως να στείλει κάποιον να με βοηθήσει και παρατήρησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ασθενές σήμα και την ακόμα πιο ασθενή μπαταρία. Εξαιρετικά… παίρνω τηλέφωνο – δεν μπορούσα να βρω γραμμή.

Ήξερα ότι είχα πίσω μου τους φίλους που είχαν ανέβει με enduro μοτοσυκλέτες, οι οποίοι είχαν επιλέξει να διασχίσουν τον Αώο, κάνοντας κάποιοι σχετικές βουτιές τις μοτοσυκλέτες τους, οπότε έστειλα ένα στίγμα της τοποθεσίας μου. Όσο έβλεπα όμως την μπαταρία μου να με αποχαιρετά, αποφάσισα να μοιραστώ ένα Instagram story (θεέ μου πού φτάσαμε) ώστε όποιος το δει, να ξέρει πού είμαι, να ξέρει ότι είμαι μεν καλά εγώ, αλλά η μοτοσυκλέτα έχει πέσει και δεν σηκώνεται. Και δοκίμασα ένα τελευταίο τηλέφωνο– που ως εκ θαύματος, το σήμα βρήκε λίγη τσίπα και ανταποκρίθηκε, ίσα για να πω ότι κλείνει από μπαταρία, πού είμαι και τι έχει γίνει και να με καθησυχάσουν να μην αγχώνομαι, μόλις με έφταναν θα το λύναμε το πρόβλημα.

Καθόμουν παρέα με το 390 και βρεχόμασταν ρομαντικά μέσα στην βροχή. Εγώ χάζευα τοπίο, αυτό αναλογιζόταν το μέλλον του μαζί μου μέσα στη λάσπη. Κάποια στιγμή, βλέπω τον οδηγό του Honda να επιστρέφει και να μου προτείνει να πάρω το CRF του ενώ αυτός θα μου έβγαζε το 390 μέχρι παραπάνω. Ντροπή μου, αλλά δέχτηκα. Λίγη ώρα μετά, καθώς δεν άκουγα τίποτα πίσω μου, επέστρεψα, και συμφωνήσαμε αυτή τη φορά και οι δυο μας, ότι δεν μπορεί να μετακινηθεί.

Είχα αρχίσει να αποδέχομαι ότι το τιμημένο, νεοαποκτηθέν και αγαπημένο KTM 390 ADVENTURE, που είχε φάει ξύλο since day one από εμένα, θα έμενε στο βουνό αυτό το βράδυ, παρέα με αρκούδες, αγριογούρουνα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να πέρναγε. Ντράμα κουήν από τις λίγες η δικιά σου…

Happy Ending

Πλην όμως, συνωμοτήσαν το σύμπαν, η συμμορία των Παρανοϊκών Φίλων και Η Διοργάνωση, όπου ο Δημήτρης δήλωσε ότι «δεν μένει πίσω κανείς, ούτε άνθρωπος ούτε μοτοσυκλέτα» και μετά από αρκετή ώρα, όπου είχα προχωρήσει δικάβαλο στο CRF, τον είδα να έρχεται με το ηρωικό μου πλέον 390, με ένα τεράστιο χαμόγελο. Είχαμε δώσει ο καθένας μας την Μάχη με τις λάσπες για να το σώσουμε και ο Δημήτρης ήταν ο νικητής. Μου έδωσαν το μπροστινό φτερό στο χέρι (βασική αιτία του προβλήματος, και ο κύριος λόγος που δεν πήγαινε πουθενά η μοτοσυκλέτα), ανέβηκα δικάβαλο στο CRF, και ακολουθήσαμε τον Δημήτρη μέχρι το σημείο που είχαν συγκεντρωθεί οι υπόλοιποι. Μετά από λίγη ώρα ακόμα, ανασύνταξης, επισκευών, φορτώματος στο αγροτικό του φανταστικού κυρίου Μπάμπη, που ήταν παντού σε όλη την διαδρομή και βοηθούσε με κάθε πιθανό τρόπο, καταλήξαμε σε ταβέρνα στην Φούρκα, σε μια προσπάθεια να στεγνώσουμε, να ζεσταθούμε, ε και να τσιμπήσουμε και κάτι.

Η βόλτα συνεχίστηκε για τους περισσότερους, αλλά για εμένα, που πλέον είχα μια μάσκα πηλού για βαθιά ενυδάτωση με αγνή λάσπη Κονίτσης, κερασμένη απευθείας από τον μπροστινό μου τροχό, η επιλογή ήταν μια. Επιστροφή από άσφαλτο, παρέα με έναν συμπάσχοντα οδηγό. Στα ενδιαφέροντα της επιστροφής: ανακαλύπταμε τρόπους οδήγησης σε βροχή χωρίς μπροστινό φτερό και μάσκα κράνους – η προσαρμοστικότητα είναι βασικός λόγος επιβίωσης και εξέλιξης του είδους μας… Στα όμορφα της επιστροφής: πετύχαμε μια μητέρα ελαφίνα με το μικρό της στον δρόμο. Στα του κλεισίματος της ημέρας: ούτε γίδα βραστή, ούτε πίτα, ούτε τραχανά. Για κάποιο λόγο, παρήγγειλα κι έφαγα… καρυδόπιτα. Άξιζε. Και όλα τα πατατάκια που είχαν για το ποτό τους οι διπλανοί μου…

Την Κυριακή, κάνοντας έναν έλεγχο σε μοτοσυκλέτα και σώμα, βρίσκοντας την πρώτη σε εξαιρετική κατάσταση αλλά τα χέρια μου έτοιμα στην πρώτη δυσκολία να εγκαταλείψουν, αποφάσισα ότι μπορώ να απολαύσω την περιοχή από την άσφαλτο, με ή χωρίς μοτοσυκλέτα. Λίγο που κρύωνα, λίγο που βρήκα και άλλον να είναι σε ίδια φάση με εμένα – πιο χαλαρής βόλτας, βρεθήκαμε να κάνουμε μια ασφάλτινη βόλτα με αυτοκίνητο για τσάι και σοκολάτα στο Πάπιγκο. Όχι, ούτε ο νέος μου φίλος γλίτωσε από αίτημα στάσης για φωτογραφία – αλλά ειλικρινά, το μέρος σε κάνει να θες να σταθείς, να κοιτάξεις και να πάρεις μαζί σου πίσω εικόνες και στιγμές.

Περιπέτεια

Καθώς φορτώναμε μοτοσυκλέτες και εαυτούς για επιστροφή στην Αθήνα, σκεφτόμουν πόσο μου είχαν λείψει αυτές οι στιγμές. Οι στιγμές που βουνό ή θάλασσα, σου βάζουν μικρά προβλήματα και σε φέρνουν πιο κοντά με άλλους για να τα αντιμετωπίσεις και κάπως έτσι, φτάνεις να έχεις λυμένα προβλήματα, νέες εμπειρίες και ανθρώπους δίπλα σου να γνωρίσεις καλύτερα, να ακούσεις ιστορίες και να σχεδιάσεις ίσως μαζί κάτι επόμενο.

Όπως δεν έχει πει άλλωστε και ο Ελύτης, Εάν αποσυνθέσεις την Περιπέτεια, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια δοκιμή ορίων, ένα χαμόγελο, και φίλοι. Που σημαίνει με άλλα τόσα, την ξαναζείς.

Σημείωση: η συμμετοχή στην διοργάνωση είχε ένα κόστος εγγραφής. Καθώς αποτελεί απολύτως ιδιωτική πρωτοβουλία, θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι το κάλεσμα αυτό έγινε για οικονομικό όφελος – τα έσοδα που συγκεντρώθηκαν, δόθηκαν όπως είχε ανακοινωθεί, για στήριξη του παραρτήματος ΕΛΕΠΑΠ Ιωαννίνων. Τέτοιες δράσεις – καλέσματα στον τόπο των διοργανωτών, αποτελούν πρόσκληση γνωριμίας με τους ντόπιους, την κοινωνία, και την φύση του κάθε μέρους και δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως σίγουρα θα στηρίζω όσο μπορώ, κάτι τέτοιο.

Στο επόμενο λοιπόν!