Ο «μικρός» της οικογενείας KTM Adventure σε καλοκαιρινή περιπέτεια

07.10.2021

Η πιο «βαριά» φράση, μόλις τελειώσει ο Αύγουστος είναι αναμφισβήτητα το «Καλό χειμώνα να έχουμε». Αντί να σε πάρει από κάτω πάρε μερικά λεπτά άδεια ακόμη διαβάζοντας τις περιπέτειες της Ελένης Δανάης Μαυράκη και του Κέβιν στην Αντίπαρο

Όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε ονειρευτεί εαυτούς ένα χάραμα να φοράμε το κράνος, να κουμπώνουμε μπουφάν, να γυρίζουμε το κλειδί και να φεύγουμε για το Ταξίδι. Άλλοι ονειρευόμαστε ευρασιατικές στέπες, άλλοι ακρωτήρια Νοτίου Αμερικής, άλλοι αφρικανικούς προορισμούς, τον γύρο της Αυστραλίας, ή έναν γύρο των Βαλκανίων με φίλους. Και οι περισσότεροι, φοράτε το κράνος, κουμπώνετε μπουφάν, γυρνάτε κλειδί και όντως, ξεκινάτε με την μηχανή σας. Εγώ πάλι όχι. Φοβάμαι. Φοβάμαι την οδήγηση στην άσφαλτο, έχοντας συνηθίσει στην ασφάλεια του χώματος.

Ίσως η αρχή να έγινε το 2019 στο Naxos Adventure Rally, την πρώτη φορά που πήγα σε κάτι που είχε στο όνομά του την λέξη Rally και στις απαιτήσεις του… αυτονομία για πάνω από 120 χλμ, όμως είναι δύο χρόνια τώρα που αυτοί οι ορίζοντες, οι προορισμοί, το ταξίδι μέχρι να φτάσω «εκεί» είναι όλο και πιο συχνά στο μυαλό μου.

Έτσι, φέτος έσφιξα λίγο τα δόντια, φόρεσα το προσωπείο της άνεσης και του coolness και διάλεξα ο,τι έκρινε το ασφαλτοφοβικό μου μυαλό ως φιλικό μηχανάκι για μια πρώτη εμπειρία οδήγησης μηχανής τύπου on-off / adventure. Το μικρό αδελφάκι της πιο περιπετειώδους οικογένειας. Το KTM 250 ADVENTURE – σαν να λέμε, τον Κέβιν από το Home Alone. Τον μικρό που όλοι ξεχνάνε πίσω στα μεγάλα ταξίδια και παρόλα αυτά, ξέρει να περνάει καλά. Ένιωσα ότι μου ταίριαζε κάτι τέτοιο, υπήρχαν προοπτικές να δεθούμε και να μην νιώθω οδηγικά «λίγη» πάνω του.

Το όχι και τόσο φιλικό οδικό δίκτυο Πάρου – Αντιπάρου μπορεί να ακούγεται περίεργη επιλογή, αλλά μιας και μου είναι τόσο οικείοι οι δρόμοι, οι κακοφωτισμένες στροφές, τα φαγώματα, τα πάντα, ήταν για εμένα το πιο οικείο περιβάλλον εξοικείωσης.

Οι περιπέτειες ενός KTM 250 Adventure στην Αντίπαρο

Ο Κέβιν λοιπόν, για μια εβδομάδα, ήταν ο απόλυτος ιππότης. Φορτώθηκε πολλές φορές με τα «απαραίτητα» για παραλία, κουβαλώντας στωικά εμένα, πετσέτες, βατραχοπέδιλα, παραγγελίες καφέ και φίλες, διατηρώντας την αξιοπρέπειά του και προκαλώντας ομολογουμένως, βλέμματα ζήλειας και περιέργειας. Κακά τα ψέματα, πρέπει μερικά πράγματα να τα παραδεχτούμε. Οι αγαπημένοι Αυστριακοί, δεν λυπήθηκαν το design στο μικρό της οικογενείας, με αποτέλεσμα να δείχνει στιβαρό και όμορφο – ακόμα και με εμένα πάνω του.

Η πρώτη διαδρομή ήταν ένα μικρό σοκ, τόσο για εμένα όσο και για τον Κέβιν. Έσφιγγα τα χέρια μου, ίδρωναν οι παλάμες μέσα στα γάντια, οριακά δεν είχα λαχανιάσει για να κάνω μια απόσταση των 15’, από το λιμάνι στο σπίτι. Το δε καημένο 250 ADVENTURE έπρεπε να με υπομένει να το οδηγώ με εναλλαγές σε ταχύτητες, φτάνοντας το πολύ μέχρι και την 3η (ξέρω ότι κάποιοι, διαβάζοντάς το, κλαίνε…) Η δεύτερη διαδρομή, ήταν κάπως πιο ψύχραιμη. Κυρίως γιατί είχαμε ευκαιρία να πατήσουμε μαζί λίγο χώμα, οπότε να βρεθώ σε πιο οικείο περιβάλλον μαζί του.

Από την 2η μέρα κι έπειτα, με τον Κέβιν είχαμε γίνει φίλοι και απολαμβάναμε ο ένας την παρέα του άλλου, σε κάθε ευθεία, στροφή, ανηφόρα ή κατηφόρα. Μια δυο φορές περάσαμε μέσα από κάτι χωράφια, από παρεξήγηση…
Την τρίτη μέρα είχα σταματήσει να ψάχνω για μανιβέλα όταν ανέβαινα πάνω του. Άναβα κι έσβηνα όπως προβλέπεται από ΚΟΚ τα φλας, είχα ρυθμίσει τους καθρέφτες, είχα ενθουσιωδώς ανακαλύψει ότι υπήρχε πίνακας που δείχνε πόση βενζίνη έχει, πόσα χιλιόμετρα κάνει, τι ταχύτητα έχει (όχι δεν έχω βγει από σπηλιά, απλά δεν έχω οδηγήσει ξανά τέτοια μηχανή, γενικά οτιδήποτε εκτός από enduro) και τον είχα κάνει μανούβρα σε μεγάλης κλίσης ανηφόρα, μιας και είχα προσπεράσει με περισσή άνεση και αφηρημάδα το στενό για το σπίτι. Κι όταν έφτασε το βράδυ, ανακάλυψα την πολυτέλεια να έχει η μηχανή δυο σκάλες φώτα που όντως φωτίζουν…
Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μου και ήμασταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα σε αυτή την σχέση.

Προορισμός μας, ο Άη Γιώργης, κυνηγώντας το ηλιοβασίλεμα με θέα τον αρχαίο ναό το Απόλλωνα στο Δεσποτικό

Φόρεσα κράνος, κούμπωσα μπουφάν, φόρεσα γάντια, γύρισα κλειδί και ξεκίνησα. Για έμενα, οι απογευματινές ώρες του καλοκαιριού, είναι πάντα οι καλύτερες, έτσι πήρα τον χρόνο μου να χαζεύω το τοπίο, είτε θάλασσα, είτε χωράφια, ξερολιθιές, σχίνα και σπάρτα.

Φτάνοντας στις ευθείες του οικισμού, έχοντας καθαρή εικόνα, χωρίς μάντρες και τοιχία να κρύβουν αυτοκίνητα, χωρίς αυτοκίνητα στον δρόμο, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω οδήγηση με περισσότερα χιλιόμετρα. Στην αρχή, έφτασα τα 80χλμ και διστακτικά, πήγα παραπάνω, ξεπερνώντας για λίγη ώρα τα 100 χλμ. Πολιτισμικό σοκ. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τι σημαίνει να έχεις μηχανή με προστασία από τον αέρα μπροστά. Η πρώτη φορά που το τιμόνι μου δεν έτρεμε. Η πρώτη φορά γενικά, που ξέχασα να φοβηθώ ή να τρομάξω.

Φτάσαμε στην άκρη του Άη Γιώργη, πατώντας λίγο χώμα, περνώντας λίγα βράχια, φτάνοντας στο σημείο που, πολύ ρομαντικά, καθισμένοι σε βράχια, ατένιζαν το ηλιοβασίλεμα διάφορα ζευγάρια.

Έβγαλα κράνος, μπουφάν και γάντια, πήρα κλειδιά και τσάντα, κι έκατσα κι εγώ λίγο παραδίπλα, με τον Κέβιν. Είχαμε κι εμείς την δική μας, μικρή στιγμή, με ηλιοβασίλεμα, και μια ηρεμία μέσα μου. Είχα κάνει το επόμενο βήμα, και είχε πάει καλά. Είναι αυτή η ησυχία που νιώθεις, όταν κάτι που σε αγχώνει πολύ, τελικά το δοκιμάζεις, και πάει καλά. Κάτσαμε για λίγο μαζί, γιορτάσαμε ήσυχα την «νίκη» μας.

Οι επόμενες μέρες ήταν απλά μια απόλαυση. Όσο του έδινα εμπιστοσύνη, τόσο μου έδινε καλή συμπεριφορά. Στις ευθείες, στις στροφές, στα φρένα (πιστέψτε με, δύσκολα θα βρείτε χειρότερο οδηγό από εμένα στα φρένα, για χρόνια φρέναρα 100% μόνο μπροστινό). Κι έτσι, μας δοκίμαζα και παραπέρα.

Μπήκαμε άμμο και πήγαμε πολύ καλά, μέχρι που θυμήθηκα ότι δεν φοράω επιγονατίδες, έκοψα το γκάζι μου, κι ο Κέβιν αποφάσισε ότι «κι εδώ καλά είναι, σταματάω». Κατέβηκα, τον έκανα μια μικρή περιστροφή γύρω μου, και ευχαρίστησα νοερά τους αυστριακούς, που έχουν κάνει το KTM 250 ADVENTURE τόσο διαχειρίσιμο και ελαφρύ. Είναι άλλωστε από τα θέματα που συζητούσα με φίλες μου, ότι οι μηχανές πλέον δεν είναι «αντρική» υπόθεση. Η τεχνολογία και η βελτιωμένη εργονομία τις έχουν κάνει φιλικές σε χρήση και οδήγηση, με βάση την κρίση και αντίληψη του οδηγού, όχι της δύναμης. Οπότε, ο Κέβιν βγήκε από την άμμο χωρίς να χρειαστεί να ιδρώσω ή να αγχωθώ. Απλά χρειάστηκε να με περιμένει, καθώς τα Γλυφά είναι η αγαπημένη μου παραλία και έπρεπε να κάνω μια βουτιά και να ρίξω μια ματιά στα αγαπημένα μου αρχαία απομεινάρια τοίχων.

Η επόμενη μέρα

Το τελευταίο μεγάλο κεφάλαιο και βήμα για εμένα, ήταν η επιστροφή στο σπίτι. Πειραιά, Ποσειδώνος, Συγγρού, κέντρο, σπίτι. Μην λέω ψέματα, είχα ανεβάσει παλμούς και μόνο στην σκέψη να οδηγήσω σε αυτές τις λεωφόρους. Ευτυχώς η λύση ήταν απλή… Η αδελφή μου μπήκε μπροστά και το 250 ADVENTURE την ακολούθησε, θυμίζοντάς μου ότι δεν έχω να φοβάμαι κάτι.

Λίγες μέρες μετά, έβαλα κράνος, μπουφάν και γάντια. Γύρισα το κλειδί και… τον πήγα πίσω στην οικογένεια. Χωρίς δράματα, χωρίς πανικό, χωρίς τίποτα να με αγχώσει στον δρόμο. Το KTM 250 ADVENTURE, ο Κέβιν, χρειάστηκε λίγες μόνο μέρες, για να με ξεκλειδώσει από τις φοβίες μου, να μου δείξει πόσο απλά και εύκολα είναι κάποια πράγματα.