Η «καλύτερη» διαδρομή στη Ρόδο, μέχρι πρότινος

Γράφει ο Ηλίας Μπόσμος  //  15.02.2019

«Τι έγινε ρε Λιάκο; Πολύ σκεπτικός φαίνεσαι σήμερα» είπε ο φίλος που μόλις είχε πετάξει ένα τεράστιο κούτσουρο στο τζάκι

Εγώ προσπαθούσα να αποφασίσω ποιά διαδρομή στη Ρόδο είναι η αγαπημένη μου και εκείνος αναρωτήθηκε αν το πρόβλημα που με απασχολούσε ήταν επαγγελματικό, συναισθηματικό ή υπαρξιακό.

Μοιράστηκα τη σκέψη μαζί του και για τα επόμενα δέκα λεπτά τράβαγε τζούρες λες και ο καπνός θα έδινε κίνηση σε κάποιον μικροσκοπικό ρότορα στο κεφάλι του.

Ύστερα πήρε φόρα και άρχισε να αραδιάζει επιλογές, γεμίζοντας παράλληλα τα ποτήρια με εξαιρετική, high octane, ντόπια σούμα. Κρητηνία-Σιάννα-Μονόλιθο με κάτι παλιό ή μήπως Προφύλια-Άγιο Ισίδωρο με κάτι ελαφρύ; Πλατάνια-Μαλώνα ή Ασκληπειό-Θάρρι; Απολλακιά-Κατταβιά, Διμυλιά-Ελεούσα ή Λάερμα-Προφύλια με χωμάτινο; Και ο Καταραμένος; Ρε συ ξεχάσαμε τον Καταραμένο. Και ύστερα συνέχισε. Τι εποχή; Με παρέα ή χωρίς; Ξημέρωμα ή ηλιοβασίλεμα; Τι κάνει ωραία μια διαδρομή; Η χάραξη; Η πρόσφυση; Η θέα; H δυσκολία; Η ταβέρνα στο τέλος; Σουμίτσα να βάλω;

Φάγαμε κανένα μισάωρο πετώντας στον αέρα διαδρομές, και όταν πιά είχαν μπει στο τραπέζι και τα ποδηλατικά μονοπάτια ξέραμε και οι δύο ότι είχε γαμηθεί η κουβέντα και συμπέρασμα δεν θα βγάζαμε.

«Μόντε Σμιθ, με παπί, σκούτερ ή οτιδήποτε έχεις για κάθε μέρα» φώναξα ξαφνικά και τα γουρλωμένα του μάτια έδωσαν τη θέση τους σε έναν μορφασμό από αυτούς που κάνουν οι άνθρωποι όταν σκέφτονται «τώρα τρολλάρει ο μαλάκας»...

Προσπέρασα την αντίδραση του γρήγορα-λες και συναντάς 2CV σε ανηφόρα και άρχισα να επιχειρηματολογώ γιατί πίστευα ότι το Μόντε Σμιθ είναι η καλύτερη διαδρομή με μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο στη Ρόδο. «Γιατί μένεις Ανάληψη, δουλεύεις στο Μαντράκι και κατεβαίνεις από εκεί ρε συ, αγναντεύοντας την ανοιχτή θάλασσα από τη μία και τα καταπράσινα λιβάδια με τα αρχαία από την άλλη και μόλις φτάσεις στις κεραίες και δεις το Ενυδρείο και την Ψαροπούλα, το λιμάνι και την Παλιά Πόλη και συνειδητοποιείς ότι η διαδρομή τελειώνει τσιμπάς λίγο το φρένο και προσπαθείς να ρουφήξεις την στιγμή, όπως κάνεις με οτιδήποτε όταν καταλαβαίνεις ότι φτάνει στο τέλος του. Γιατί κάθε φορά σε κάνει να γουστάρεις που μένεις εδώ, γιατί αυτή τη διαδρομή με το που περάσεις τον ΟΑΕΔ για να πας στο Ορφανοτροφείο σε κάνει να στρίβεις αριστερά, γράφοντας έναν μεγάλο κύκλο, αφήνοντας την πιο σύντομη διαδρομή για ένα μικρό-έστω διάλειμμα». Ύστερα συνέχισα για ακόμα λίγο το παραλήρημα λέγοντας ότι καλές οι βόλτες το Σ/Κ ή στις διακοπές αλλά η ωραία καθημερινότητα είναι σημαντικότερη και λοιπές βαθυστόχαστες παπαρολογίες σε μια συζήτηση που είχε ξεκινήσει μιλώντας για στροφιλίκια και πήγαινε αλλού. Ήμουν σίγουρος ότι του είχα κάνει τη μούρη κρέας αλλά καλού κακού είπα και για το Montjuic στη Βαρκελώνη και τη Piazzale Michelangelo στη Φλωρεντία, φέρνοντας έναν πιο «ευρωπαικό» αέρα στην κουβέντα μας. Λίγο ακόμα και θα ανοίγαμε κανένα Μποζολέ.

-«Καλά δεν τα έμαθες; Όσο έλεπεις τη μονοδρόμησαν, πλέον μόνο ανεβαίνει» είπε, επιδεικνύοντας ένα bazooka σε κάποιον που μόλις του είχε πετάξει ένα βότσαλο στο κεφάλι.

-«Ρε όντως;» του απάντησα και την άλλη μέρα πήδηξα στο μηχανάκι και πήγα εκεί με την ελπίδα ότι έκανε πλάκα.

Και όμως έλεγε αλήθεια. Μονοδρόμησαν την «καλύτερη» διαδρομή της Ρόδου που πλέον μόνο ανεβαίνει. Καλό μπας και κοιτάξει κανείς τους καθρέφτες του καμιά φορά-έστω και για τη θέα, κακό για όλα τα υπόλοιπα. Αφού κοντοστάθηκα, προσπάθησα να εκμεταλλευτώ τις χωμάτινες δυνατότητες του Tiger και να πάω από τους αγρούς σαν μια αποχαιρετιστήρια φορά που θα την κατέβαινα με μηχανάκι. Οδήγησα καμιά διακοσαριά μέτρα στα ψηλά χορτάρια με τις αγελάδες να μη δίνουν και πολλή σημασία στο τρικύλινδρο σφύριγμα και όταν χρειάστηκε να πατήσω λίγο πεζοδρόμιο αποφάσισα να γυρίσω πίσω αφού άλλο οι καύλες και άλλο οι καφρίλες. Χωρίς να πατήσεις πεζοδρόμιο δεν βγαίνει, εκτός αν σε λένε Graham Jarvis.

Την ανέβηκα καμιά δεκαριά φορές κάνοντας κύκλους σαν τον ηλίθιο, μπας και καταφέρω να νιώσω εκείνο το ωραίο συναίσθημα που είχε η κατάβαση. Δύο αμάξια συνέχισαν ευθεία στον μονόδρομο-οι πρωτιές στα τροχαία χρειάζονται καθημερινές προσπάθειες, ενώ άλλα αμάξια ήταν παρκαρισμένα και στις δύο πλευρές του δρόμου-το καλοκαίρι λογικά θα έχει πιο πολλά και από τον Ευαγγελισμό, θα είναι παρκαρισμένα αριστερά και δεξιά, ακυρώνοντας τη δεύτερη λωρίδα κυκλοφορίας. Πήγα και έκατσα στο παγκάκι, σκεπτόμενος ποιά είναι τελικά η αγαπημένη διαδρομή στη Ρόδο, αφού μόλις τη θυσίασαν για να την κάνουν κάτι μεταξύ πάρκινγκ και αυτοσχέδιας πίστας για ρεπρίζ, πραγματικά χωρίς κανένα όφελος.

Αναρωτήθηκα τίνος φαεινή ιδέα ήταν να μονοδρομηθεί αυτή η διαδρομή, κόβοντας το «πω ρε συ που ήρθαμε» των επισκεπτών και το «πω ρε συ που μένουμε» των κατοίκων, την ώρα που ένας τύπος με μαλλί-φράχτη έσκιζε ένα Ζ750 ενώ που κάτι τύπισσες με βελουτέ φόρμες έβγαζαν από το πίσω κάθισμα ενός ασημένιου σεντάν έναν σκύλο σαλονιού για να κάνει το απογευματινό του χέσιμο.

Σκατά.