Ταξίδι στο φαράγγι του Λούσιου

Γράφει ο Κώστας Ταρναβάς  //  11.02.2017

Πραγματοποιώντας το οδοιπορικό στο φαράγγι του Λούσιου είχα μια μοναδική παρέα. Το ίδιο το ποτάμι. Βρίσκεται συνέχεια γύρω σου. Ακόμα και όταν δεν το βλέπεις, το ακούς. Σου κρατάει συντροφιά εκεί στα δύσβατα μονοπάτια, σε δροσίζει όταν σταματάς για να ξαποστάσεις

Το ποτάμι όπου κατά τη μυθολογία οι νύμφες έλουσαν τον Δία. Εκεί στις όχθες του χτίστηκε και ήκμασε η Αρχαία Γόρτυνα. Από εκεί πέρναγε η οδός 84 των Ρωμαίων που ξεκινούσε από τη Μεγαλόπολη και κατέληγε στην Ολυμπία, από τα ορμητικά νερά του έβγαινε το μπαρούτι για τον αγώνα για τη λευτεριά το 1821. Εκεί όπου σήμερα οι λάτρεις της περιπέτειας δίνουν το ραντεβού τους για να κάνουν rafting, canyoing, rapel, πεζοπορία.

Αν θέλετε να πραγματοποιήσετε το οδοιπορικό, το σίγουρο είναι πως θα νοιώσετε, θα ακούσετε, θα γευτείτε τόσα πολλά... Το ταξίδι ως τη Δημητσάνα, που επιλέγηκε ως ορμητήριό μας, διαρκεί δύο με δυόμισι ώρες από την Αθήνα και υπάρχουν δύο εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να φτάσεις στην πόλη η οποία είναι αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω από το φαράγγι του Λούσιου. Είτε από Βυτίνα όπου ο δρόμος είναι αρκετά καλός, είτε από Μεγαλόπολη, Καρύταινα, Ελληνικό, Στεμνίτσα. Μετά τη Μεγαλόπολη ο δρόμος είναι ορεινός, επαρχιακός και χρειάζεται προσοχή, ιδιαίτερα το χειμώνα. Το τοπίο, εντούτοις, θα σας αποζημιώσει. Επιλέξαμε το “δύσκολο” μονοπάτι, μια και το ταξίδι με μοτοσυκλέτα είναι ξεχωριστή εμπειρία από μόνο του. Αν μάλιστα συνοδεύεται από δρόμους με στροφές και φυσική ομορφιά, τότε γίνεται συναρπαστικό...

Η Δημητσάνα είναι γνωστή από τον 10ο αιώνα και είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία Τεύθιδα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μουσείο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με πλούσια ιστορία. Πέτρινα σπίτια, αμέτρητοι ζεστοί ξενώνες, στενά λιθόστρωτα δρομάκια, και πολλά καλά εστιατόρια όπου ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί τοπικά φαγητά. Η Δημητσάνα αποτελεί έναν προορισμό με ιδιαίτερη ιστορική σημασία την οποία μπορεί κανείς να βιώσει επισκεπτόμενος το Μουσείο Ιστορίας και το Μουσείο Υδροκίνησης. Για να πραγματοποιήσει κανείς μια διαδρομή μέσα από μονοπάτια του φαραγγιού πρέπει να εξοπλιστεί με τα απαραίτητα, γιατί το σίγουρο είναι πως δεν θα βρει μαγαζιά στο δρόμο του.

Αναλόγως την εποχή που θα επιχειρήσετε το εγχείρημα, φορέστε ελαφριά ρούχα και παπούτσια κατάλληλα για πεζοπορία. Εννοείται πως και ένα μπαστούνι ή ένα μακρύ ξύλο θα σας φανούν χρήσιμα. Επίσης, πάρτε μαζί σας άφθονο νερό- αν και στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου με τις αμέτρητες πηγές δεν θα ξεμείνετε ποτέ- και μπάρες δημητριακών. Καλό θα ήταν να έχετε προμηθευτεί και αντισταμινικές αλοιφές για τσιμπήματα. Το εθνικό μονοπάτι 32 ξεκινά - ει από τη Βυτίνα, περνά από το Ζυγοβίστι, τη Δημητσάνα, το Παλιοχώρι, τη Μονή Φιλοσόφου, το Κρυφό Σχολειό, τη Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, την Καρύταινα για να καταλήξει στο Γύθειο.

Από το κεφαλάρι του Αη Γιάννη λίγο έξω από τη Δημητσάνα ξεκινάνε οι οδοιπόροι για να διασχίσουν το φαράγγι του Λούσιου. Εμείς επιλέξαμε αρχικά να μεταβούμε στην ιερά Μονή Φιλοσόφου 15 χλμ. μετά τη Δημητσάνα. Αν θέλετε να φτάσετε στη μονή από το μονοπάτι, η πεζοπορία διαρκεί μιάμιση ώρα.

Η πρώτη συνάντηση και η Μονή Φιλοσόφου

Μετά το Παλαιοχώρι ο Λούσιος μάς καλωσόρισε. Κάτω από το μικρό γεφυράκι της Μονόπορης τον είδαμε και μας είδε για πρώτη φορά. Αποδείχτηκε φιλικός μαζί μας, καθώς αυτήν την εποχή το νερό είναι λίγο και η ορμή του μειωμένη. Καθάριο και κρύο αντανακλά όλες σου τις σκέψεις, ενώ η θερμοκρασία του, που παραμένει όλες τις εποχές του χρόνου σταθερή, σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Όπως έγραψε και ο περιηγητής Παυσανίας, και θα συμφωνήσω μαζί του, ο Λούσιος είναι ο πιο κρύος ποταμός του κόσμου. Από τη δεξιά μεριά του γεφυριού μπορείς να κατέβεις μέχρι την όχθη. Να αγγίξεις το νερό, να μυρίσεις τα αρώματα των δέντρων που διαχέονται στο μέρος Τι και αν ήταν εννέα το πρωί; Μια χούφτα δροσερό νερό στο πρόσωπο σε κάνει να συνέλθεις, να πάρεις δύναμη και να συνεχίσεις.

Μετά από λίγο φτάσαμε στην πρώτη και αρχαιότερη μονή του φαραγγιού. Τη Μονή Φιλοσόφου. Και για να είμαστε πιο τυπικοί, τη νέα μονή, αφού η παλιά που λειτούργησε και ως κρυφό σχολειό τα χρόνια της Τουρκοκρατίας βρίσκεται 800 μέτρα πιο κάτω, χτισμένη 200 μέτρα πάνω από την κοίτη του Λούσιου. Ο μοναχός Ευάγγελος μάς κέρασε λουκουμάκι και μας έδωσε τις απαραίτητες πληροφορίες. Η παλαιά μόνη ιδρύθηκε το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο “Φιλόσοφο”, γραμματέα του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Νικηφόρου Φωκά. Είναι η πιο παλιά μονή της Αρκαδίας και από τα παλαιότερα και σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της χώρας μας. Η νέα Μονή Φιλοσόφου ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα και από τα μέσα του ίδιου αιώνα λειτουργούσε στη νέα μονή η Σχολή της Δημητσάνας, από τις πλέον σημαντικές ιερατικές σχολές την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανέδειξε πλήθος ηγετικών μορφών της Εκκλησίας μας, όπως ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.

Η νέα μονή συνδέεται με καλά διατηρημένο λιθόστρωτο μονοπάτι 800 μέτρων (15 με 20 λεπτά περπάτημα). Το μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι σκιερό, αλλά και μόνον το γεγονός ότι ακούς τον Λούσιο, παρότι δεν βλέπεις τα γάργαρα νερά του, αποτελεί μεγάλη ανακούφιση για τον οδοιπόρο. Η παλαιά μονή είναι “σφηνωμένη” σε απόκρημνα βράχια. Σε αυτό το δύσβατο μέρος η ιστορία συναντά τη φύση. Αναρωτιέσαι πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά τότε που ο μόνος τρόπος να κατασκευαστούν ήταν τα χέρια των ανθρώπων που πίστευαν σε κάτι ανώτερο. Τα κατάφεραν και σήμερα εμείς θαυμάζουμε και μαθαίνουμε την ιστορία του τόπου μας. Λίγο πριν φτάσουμε στην παλαιά μονή, το μονοπάτι συνεχίζει για την επόμενη, εκείνη του Τιμίου Προδρόμου. Η απόσταση που πρέπει να διανύσετε είναι 1.700 μέτρα και αντιστοιχεί σε 45 λεπτά περπάτημα. Το μονοπάτι είναι σκιερό. Προτού αρχίσετε, πάρτε μια ανάσα, πιείτε λίγο νερό. Η κούραση ίσως να σας έχει προβληματίσει, όμως η συνέχεια θα σας αναζωογονήσει.

Αν δεν θέλετε να περπατήσετε και έχετε πάει οδικώς μέχρι τη Μονή Φιλοσόφου, μπορείτε να μεταβείτε στη Μονή Προδρόμου με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσυκλέτα σας. Υπάρχουν δύο τρόποι. Στα 7χλμ., από τα οποία τα τέσσερα είναι βατός χωματόδρομος, βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης της Μονής Προδρόμου. Εναλλακτικά μπορείτε να πάτε από δρόμο με άσφαλτο και έπειτα από 10χλμ. να έχετε φτάσει στον προορισμό σας. Και οι δύο δρόμοι ξεκινούν λίγα μέτρα μετά το γεφύρι της Μονόπορης. Ξεκινώντας από το Κρυφό Σχολειό, το μονοπάτι γίνεται σκιερό. Κατηφορίζει. Με κάθε βήμα μου διαταράσσω την ησυχία των μικρών ερπετών που ζουν μέσα στους θάμνους. Ο ήχος από τα νερά του Λούσιου γίνεται ολοένα και πιο δυνατός. Μετά από 20 λεπτά ξεπροβάλει μπροστά μας. Δυνατός, ορμητικός, πλούσιος. Περνάμε απέναντι από το πέτρινο και σιδερένιο γεφύρι του Φιλοσόφου. Τα νερά από κάτω ρέουν χωρίς να μπορεί να σταθεί τίποτα στο διάβα τους. Το χειμώνα η στάθμη του νερού ανεβαίνει. Παρατηρούμε ότι μεγάλα κομμάτια βράχων είναι σφηνωμένα πάνω σε κορμούς αιωνόβιων δέντρων. Δεν τα έχει τοποθετήσει κάποιος, παρά μόνον η απίστευτη δύναμη της ορμής του νερού!

Στην ιστορική Μονή Τιμίου Προδρόμου

Ύστερα από 25 λεπτά αντικρίζουμε τη Μονή Τίμιου Προδρόμου “κρεμασμένη” από το βράχο. Η λέξη ‘‘δέος’’ περιγράφει εν μέρει όσα αισθάνεται ο πεζοπόρος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο. Η μονή ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα από τη συνένωση των ασκηταριών που υπήρχαν στην περιοχή από τον 12ο αιώνα. Τα κελιά των μοναχών είναι χτισμένα πάνω στον απόκρημνο λευκό βράχο και στηριγμένα με δοκάρια. Από πάνω τους, ακριβώς, ο άλλοτε κατάλευκος βράχος έχει βαφτεί μαύρος από τις καμινάδες. Η Μονή γνώρισε μεγάλη ακμή κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αν και οι πληροφορίες είναι ελάχιστες, γνωρίζουμε πως χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο, καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής αλλά και αγωνιστών της επανάστασης, όπως του ίδιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Στον προαύλιο χώρο του μοναστηριού, αν δεν είστε κατάλληλα ενδεδυμένοι, υπάρχουν φούστες και παντελόνια. Στην είσοδο του μοναστηριού ταξιδεύεις στο χρόνο. Το 1779 οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο μοναστήρι.

Η ξύλινη πόρτα με τη σιδερένια επένδυση, που τους εμπόδισε τότε, στέκει ακόμη εκεί. Αγέρωχη, αν και βαριά πληγωμένη από τα χτυπήματα των Τούρκων και την πάροδο του χρόνου. Οι σκάλες οδηγούν σε μια εσωτερική αυλή όπου υπάρχει σμιλεμένη στο βράχο η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Έξω από αυτήν καλοσυντηρημένες αγιογραφίες, που χρονολογούνται από τον 16ο και 17ο αιώνα, εποχή κατά την οποία ιδρύθηκε ο ναός, αποτελούν μια εικαστική παρέμβαση στον καμβά της φύσης. Οι δεκαπέντε μοναχοί που ζουν εκεί, αφού πρώτα σας κεράσουν καφέ και γλυκό, είναι πρόθυμοι να σας ξεναγήσουν στον χώρο όπου υπάρχουν τα παλιά ασκηταρειά τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται ως οστεοφυλάκια. Βγαίνοντας και πάλι στον προαύλιο χώρο, παρατηρείς απέναντι ασκηταρειά λαξευμένα στον απόκρημνο βράχο. Από εκεί το μονοπάτι 32 συνεχίζει για να καταλήξει στην Αρχαία Γόρτυνα. Η πεζοπορία διαρκεί 45 λεπτά με μία ώρα περίπου.

Επέλεξα να γυρίσω στην ιερά Μονή Φιλοσόφου με ένα ζευγάρι Ρώσους πεζοπόρους που είχαν ξεκινήσει από τη Μονή Προδρόμου το οδοιπορικό τους. Στον δρόμο μού έλεγαν πόσο μαγεμένοι ήταν από το τοπίο και πόσο θαύμαζαν τους ανθρώπους που ίδρυσαν το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το μονοπάτι μέχρι το σημείο όπου υπάρχει χώρος στάθμευσης είναι σκιερό, φαρδύ και λιγότερο κουραστικό από αυτό που οδηγεί από τη νέα Μονή Φιλοσόφου στην παλαιά. Κοντά στο μοναστήρι πρέπει να δείξετε λίγη προσοχή, γιατί οι φυτεμένες πέτρες γλιστράνε. Το περπάτημα διαρκεί περίπου 15 λεπτά. Και αν έχετε κουραστεί όπως εμείς, η “όαση” βρίσκεται έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου. Εκεί μια δροσερή πηγή θα σας αναζωογονήσει. Από το μπαλκόνι – παρατηρητήριο μπροστά από το μικρό ναό μπορείς να δεις σχεδόν όλο το φαράγγι του Λούσιου και να νιώσεις τη μεγαλοπρέπεια της τοποθεσίας που θα διηγείσαι περήφανα πως διέσχισες. Όποια κούραση και αν υπάρχει, σβήνει μονομιάς. Θέλεις να τα δεις όλα. Η παρέα μου με άφησε στο χώρο στάθμευσης έξω από τη Μονή Φιλοσόφου και αφού τους ευχαρίστησα, ανέβηκα στο Moto Guzzi και συνέχισα.

Η “αιώνια” Γόρτυνα

Ο δρόμος που ξεκινάει από εκεί μέχρι την Αρχαία Γόρτυνα είναι ασφαλτοστρωμένος και πάρα πολύ καλός. Η χιλιομετρική απόσταση είναι γύρω στα 8 χλμ. Έχει μεσημεριάσει. Παρότι πραγματοποιήσαμε το οδοιπορικό μέσα Σεπτέμβρη, η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Κατεβαίνω κάτω από το γεφύρι του Πολυγένη ή Κόκκορη και δροσίζομαι από τα ήσυχα νερά του Λούσιου. Σε εκείνο το σημείο θα μπορούσε κανείς να βουτήξει μέσα στο ποτάμι, αν άντεχε το κρύο φυσικά. Το γεφύρι, που έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο, μοιάζει με πύλη μεταξύ σύγχρονου και αρχαίου κόσμου. Στην αντίπερα όχθη συναντάς τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Γόρτυνας. Ένα μέρος γεμάτο ιστορία. Από εκεί οι Σπαρτιάτες πέρναγαν για να φτάσουν στην Ολυμπία και να συμμετάσχουν στους αγώνες. Η Γόρτυνα ήκμασε τον 4ο αιώνα π.Χ. εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης.

Η οδός 84 των Ρωμαίων πέρναγε από εκεί. Οι ανασκαφές της γαλλικής αρχαιολογικής εταιρείας ανέδειξαν περίβολους της πόλης, το Ασκληπιείο και τα λουτρά. Ο επισκέπτης έχει εύκολη πρόσβαση στο Ασκληπιείο και στα λουτρά, τα οποία ο Γάλλος μελετητής Pouilloux έχει χαρακτηρίσει “αρκαδική ευρεσιτεχνία”. Ειδικότερα λειτουργούσαν με ένα νεωτεριστικό σύστημα μεταφοράς θερμού αέρα μέσω πήλινων σωλήνων και μπορούσαν να εξυπηρετήσουν έως και 30 άτομα. Ο χώρος που καταλάμβαναν ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που θα δει ο επισκέπτης. Οι υπηρεσίες που πρόσφεραν τα λουτρά ήταν καθαριότητα, χαλάρωση σε πισίνα και εφίδρωση (κάτι σαν τα σημερινά spa δηλαδή). Στο σημείο αυτό και σχεδόν δίπλα από το μικρό ναό του Αγίου Ανδρέα – ο οποίος έχει χτιστεί πάνω σε λείψανα ρωμαϊκού κτιρίου - και το νερόμυλο του Κόκκορη, το μονοπάτι 32 σταματάει. Ή μήπως ξεκινάει; Οι πιο τολμηροί μπορούν να συνεχίσουν ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, τεράστια πλατάνια και βράχους και να φτάσουν ως τις εκβολές του ποταμού στον Αλφειό. Καλό θα ήταν να πραγματοποιήσετε αυτό το εγχείρημα μόνο με κατάλληλη προετοιμασία και με κάποιον έμπειρο οδοιπόρο για παρέα σας.

Στο τέλος του μονοπατιού παρατήρησα πως υπάρχει πεζοπορικός χάρτης, ενώ από το ίδιο σημείο ξεκινούσε ανηφορικός βατός χωματόδρομος προς τη Μονή Καλαμίου- την πιο νέα και μικρότερη από τις τέσσερις μονές που βρίσκονται στο φαράγγι του Λούσιου. Μετά από 7χλμ. είχα φτάσει στη μονή. Ο χωματόδρομος είχε αποδειχθεί εύκολη υπόθεση για το Moto Guzzi Stelvio 1200 λόγω των δυνατοτήτων να κινείται τόσο σε άσφαλτο, όσο και σε χωμοτόδρομους. Αφού απολαύσαμε τη σκιά του τεράστιου πλατάνου λίγο πριν την είσοδο της Μονής, ανακαλύψαμε γιατί έχει ονομαστεί έτσι. Παντού υπάρχουν καλάμια. Η Μονή που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου μοιάζει αρκετά με τη Μονή Φιλοσόφου.

Η νέα βρίσκεται σε σημείο με εύκολη πρόσβαση, ενώ η παλαιά είναι χτισμένη μέσα στο βράχο 200 μέτρα μακριά από τη νέα. Υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί εκεί. Για να πω την αλήθεια, με φόβισαν λίγο οι παγίδες για ερπετά οι οποίες υπήρχαν μέσα και έξω από την νέα Μονή και δεν επιχείρησα να πάω στην παλαιά, χωρίς παρέα τουλάχιστον. Έτσι, γύρισα πίσω, πήρα τη μοτοσυκλέτα, πέρασα το γεφύρι του Κόκκορη και κατευθύνθηκα προς το χωριό Ελληνικό που βρίσκεται 6 χλμ μακριά.

Στο τέλος του Λούσιου

Ο κεντρικός δρόμος περνάει μέσα από το χωριό και στην πλατεία του, που είναι λιθοστρωμένη, ο περαστικός έχει τη δυνατότητα να απολαύσει τον καφέ ή το φαγητό του στις παραδοσιακές ταβέρνες. Υπάρχουν αρκετοί ξενώνες και γέφυρα ξενοδοχεία στους οποίους μπορεί- τε να μείνετε, ενώ στο Ελληνικό έχουν την έδρα τους εταιρείες εναλλακτικού τουρισμού. Η πρώτη ονομασία του χωριού ήταν Μουλάτσι και αρκετοί κάτοικοι πρόσφεραν τα μέγιστα στον αγώνα για την ελευθερία κατά την επανάσταση του 1821. Αξίζει να δείτε το μεγαλόπρεπο διώροφο διδακτήριο το οποίο δεν λειτουργεί σήμερα, ενώ στην είσοδο του χωριού υπάρχει η Μαυράκειος Επαγγελματική Σχολή, η οποία στις μέρες μας λειτουργεί ως επαγγελματική σχολή της ΔΕΗ. Αφού δροσιστήκαμε στο «καφέ Ελληνικόν», ξεκινήσαμε για την Καρύταινα, εκεί όπου ο Λούσιος σμίγει με τον Αλφειό. Διασχίζουμε το χωριό με το επιβλητικό κάστρο το οποίο υπήρξε ορμητήριο του Κολοκοτρώνη.

Η Καρύταινα είναι χτισμένη στο βράχο και οι κάτοικοί της έχουν κρατήσει αναλλοίωτα τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της. Στην είσοδο του χωριού συναντάμε ένα μεγάλο πετρόκτιστο ξενοδοχείο και λίγο πιο πάνω μια βρύση με τρεχούμενο νερό. Ο δρόμος γίνεται ολοένα πιο ανηφορικός. Η θέα είναι μαγική. Φτάνεις στο μεγάλο παλιό σχολείο του χωριού το οποίο είναι εξαιρετικά διατηρημένο. Απέναντι, το προαύλιο του Αη Θανάση όπου το βράδυ μπορείς να απολαύσεις σουβλάκι, μπύρα και σαλάτα αγναντεύοντας τη θέα που χαλάνε τα εργοστάσια της ΔΕΗ της Μεγαλόπολης. Λίγο πιο πάνω στην πλατεία υπάρχουν δύο καφέ, αλλά και μικροί ξενώνες. Στο τέλος του χωριού διατίθεται χώρος στάθμευσης όπου μπορείτε να παρκάρετε και να περπατήσετε μέσα στα πλακόστρωτα σοκάκια. Οι πινακίδες οδηγούν μέσω της παλαιάς αγοράς στο μονοπάτι που ανηφορίζει για το κάστρο.

Ο δρόμος συνεχίζει. Περνάει έξω από την Ευαγγελίστρια και κατηφορίζει προς το γεφύρι. Εκεί συναντήσαμε το Λούσιο και πάλι. Ήρεμος, όπως στα περισσότερα σημεία αυτήν την εποχή, μάς καλωσόρισε για ακόμη μια φορά. Μας άφησε να περπατήσουμε πλάι του, βγήκε μαζί μας φωτογραφίες. Το τοπίο με το παλιό πετρόκτιστο γεφύρι, τα πλατάνια και τα λεία βράχια κάτω από τα διάφανα νερά είναι μαγευτικό. Η διαφορά θερμοκρασίας δίπλα στο νερό σίγουρα θα ήταν πέντε βαθμούς χαμηλότερη. Ο Λούσιος με αποχαιρετάει με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά εγώ δεν έχω τελειώσει ακόμη μαζί του.

Η ιστορική Στεμνίτσα το μουσείο Υδροκίνησης και ο λήνος των Κολοκοτρωναίων

Ανηφορίζω και πάλι προς τη Δημητσάνα και σταματάω στη Στεμνίτσα. Ένα ακόμη μέρος γεμάτο μνήμες. Ένα χωριό σκαρφαλωμένο στους βράχους που έχει συνδέσει την ύπαρξή του με την ιστορία της Ελλάδας. Κηρύχθηκε ως η πρώτη πρωτεύουσα της επαναστατημένης χώρας μας, ενώ στις 26 Μαίου του 1826 εκεί συστάθηκε η Α΄ Πελοποννησιακή Γερουσία. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικός διατηρητέος οικισμός από το 1985. Εκεί βρίσκεται και η φημισμένη Δημόσια Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Όπως και όλα τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας, έτσι και η Στεμνίτσα είναι ένας ακόμη υπέροχος προορισμός. Μπορείτε να μείνετε σε ένα από τα ξενοδοχεία ή σε έναν ξενώνα, που όπως και όλα τα κτίσματα στη Στεμνίτσα διατηρούν την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική. Το οδοιπορικό συνεχίζεται. Λίγο έξω από τη Δημητσάνα, οι πινακίδες σε στέλνουν προς τη Μονή Αιμυαλών και προς το ξακουστό Μουσείο Υδροκίνησης. Η μονή είναι χτισμένη πάνω σε απόκρημνα βράχια και γύρω της η φύση είναι ανεξέλεγκτα όμορφη.

Η συγκεκριμένη μονή είναι γνωστή εξαιτίας μιας τραγωδίας που συνέβη πριν από πολλά χρόνια. Λίγο πριν την είσοδό της υπάρχει ένα μικρό κτίσμα, ανάμεσα σε δύο τεράστια κυπαρίσσια. Πρόκειται για έναν λήνο, δηλαδή ένα πατητήρι. Εκεί συγκεκριμένα το 1806 ο αδελφός και τα ξαδέλφια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη κατέφυγαν ζητώντας καταφύγιο από τον καλόγερο της μονής. Ο καλόγερος, φοβούμενος τις συνέπειες από τους Τούρκους, πρόδωσε τον Κολοκοτρώνη και τους συντρόφους του. Το αποτέλεσμα ήταν το τούρκικο απόσπασμα που βρισκόταν στη Δημητσάνα να πολιορκήσει το λήνο. Οι Κολοκοτρωναίοι προέβαλλαν σθεναρή αντίσταση, όμως όταν οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά αναγκάστηκαν σε ηρωική έξοδο, με αποτέλεσμα να σφαγιασθούν. Το τραγικό ήταν πως όλα αυτά γίνονταν υπό το βλέμμα του ίδιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος ανίκανος να κάνει κάτι παρακολουθούσε από το απέναντι βουνό τη σφαγή των συγγενών του.

Στο δρόμο για το γυρισμό στη βάση μας, κάνουμε μια στάση στο υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης. Θεωρείται, και είναι ομολογουμένως, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα της χώρας, το οποίο δημιουργήθηκε από το Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς.

Εδώ ο επισκέπτης μπορεί να δει αλλά και να κατανοήσει τις προβιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν το νερό ως βασική πηγή ενέργειας. Είδαμε την νεροτριβή, το βυρσοδεψείο, το ρακοκάζανο και τον μπαρουτόμυλο. Η Δημητσάνα ήταν ξακουστή σε όλη την Ελλάδα για την ποιότητα του μπαρουτιού που διέθετε. Συνολικά λειτουργούσαν 14 μπαρουτόμυλοι και η επανάσταση τούς βρήκε με 14 τόνους μπαρούτι. Και όλα αυτά με τη δύναμη του νερού του Λούσιου. Του ποταμού που έδινε και δίνει ζωή από όπου και αν περνούσε.

Η πηγή

Εδώ θα τελείωνε το οδοιπορικό μας, όμως είχε μείνει κάτι ακόμη που έπρεπε να δούμε. Ίσως το πιο βασικό, το πιο σημαντικό. Η πηγή. Εκεί από όπου «γεννιέται» ο Λούσιος. Βόρεια της Δημητσάνας βρίσκονται οι πιο προσιτές πηγές του ποταμού, που ξεκινούν από το οροπέδιο της Καρκαλούς. Ένα μέρος που κυριολεκτικά με μάγεψε. Τώρα το τοπίο έχει αλλάξει. Βρίσκομαι σε ένα καταπράσινο πεδινό μέρος. Μια γέφυρα λίγο έξω από το χωριό Καρκαλού και η πρώτη πινακίδα που γράφει “Ποταμός Λούσιος” με καθοδηγούν.

Το νερό μέσα Σεπτεμβρίου είναι ελάχιστο σε εκείνο το σημείο. Λίγο πιο κάτω μία ακόμη πινακίδα ενημερώνει τον περαστικό πως από εδώ ξεκινούν όλα. Η πηγή του Λούσιου δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.

Ο Λούσιος είναι ένα μικρό ποτάμι μόλις 23 χιλιόμετρα. Αν με ρωτήσετε αν τα είδα όλα, θα σας απαντήσω αρνητικά. Και πιστεύω ακράδαντα πως όσες φορές και αν τον επισκεφτώ, κάτι θα μου ξεφύγει. Θεωρώ όμως πως σχημάτισα μια εικόνα και θα τον χαρακτήριζα «ποτάμι Θεών και ανθρώπων». Ο Δίας, όταν οι νύμφες τον έλουσαν εκεί, θα του χάρισε την αθανασία και ο Θεός θα τον έχει ευλογήσει γιατί εκεί βρήκαν ηρεμία και γαλήνη πολύ πιστοί που του αφιερώθηκαν. Είναι όμως και το ποτάμι των ανθρώπων. Των κατοίκων της Γόρτυνας που ήκμασαν και παρήκμασαν πλάι στις όχθες του και όλων αυτών που αξιοποιώντας τη δύναμη των νερών του έζησαν και δημιούργησαν. Των ηρώων του ’21 που βρήκαν καταφύγιο στις απόκρημνες πλαγιές του. Και όλων εμάς που τον απολαμβάνουμε σήμερα.

Moto Guzzi Stelvio 1200 8V

Το μοντέλο της ιταλικής Moto Guzzi που μας παραχώρησε η Piaggio Hellas ήταν το μέσο που ανέλαβε τη μετακίνησή μας.

Το Stelvio είναι μια μοτοσυκλέτα με πολύπλευρο ταλέντο. Μπορεί να ταξιδέψει με δύο άτομα και αποσκευές, να δια- σχίσει χωματόδρομους αλλά και να κινηθεί μέσα στην πόλη. Μαζί του διανύσαμε 750χλμ. ξεκούραστα χάρη στην πολύ καλή εργονομία του. Μπορείς να ταξιδεύεις σταθερά με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 150 χ.α.ώ. Η κάλυψη από τον αέρα που προσφέρει είναι πολύ καλή και μία από τις κορυφαίες για τη συγκεκριμένη κατηγορία μοτοσυκλετών. Οι αναρτήσεις είναι σχε- διασμένες ούτως ώστε να κρατάνε τον αναβάτη ξεκούραστο σε κάθε τύπου οδόστρωμα, ενώ η μεγάλη σέλα φροντίζει για την άνεσή του. Η συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα είναι προικισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

Ο δικύλινδρος αερόψυκτος κινητήρα – σήμα κατατεθέν των Moto Guzzi – διαθέτει 1200 κ. εκ και μεγάλη ιπποδύναμη. Οι αναρτήσεις ρυθμίζονται από τον αναβάτη σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες του οδοστρώματος και του οδηγικού του στυλ. Δια- θέτει επίσης ABS για ασφαλέστερο φρενάρισμα και traction control για μέγιστη ασφάλεια σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες.

Περισσότερες πληροφορίες στο www.motoguzzi.com/gr