Ταξίδι στην Πίνδο: Τριήμερη επένδυση σε δυο τροχούς!

Γράφει ο Περικλής Ντεβές  //  17.05.2017

Ποια είναι η μεγαλύτερη επένδυση για ένα μοτοσυκλετιστή; Τα aftermarket καλούδια; Ο hi-tech εξοπλισμός; Ακόμα και η ίδια η μοτοσυκλέτα; Όποια και αν είναι, σημασία έχει όλα αυτά να τα χαίρεσαι όταν οδηγείς

Συνεπώς το να γεμίζουμε με χιλιόμετρα το κοντέρ της μοτοσυκλέτας μας είναι μια επένδυση... Να τη χαιρόμαστε. Να τη ζούμε! Δύο φίλοι από το σχολείο, δύο μηχανές ένα βράδυ και δυο μπύρες χρειάστηκαν να παρθεί η απόφαση για πρόσθεση χιλιομέτρων στις συμβίες μας. Οι ιδέες για το πού θα πάμε πολλές… Επικράτησε στο τέλος αυτή που περιελάμβανε μέρη απάτητα για μας. Έτσι, το μόνο που έλειπε ήταν να φτάσουμε βόρεια, σύμφωνα με την ιδέα να διασχίσουμε την Πίνδο! Η εβδομάδα που έπρεπε να περιμένουμε μέχρι την ώρα της αναχώρησης βασανιστική! Οι μέρες δεν περνούσαν με τίποτα, μέχρι που έφτασε και η τελευταία νύχτα. Τελευταίος προγραμματισμός για τη διαδρομή, χάρτες, συμβουλές, έλεγχος στα πράγματα και ύπνος για να είμαστε ξεκούραστοι. Αλλά, δεν σε παίρνει ο ύπνος όταν ανυπομονείς να ανέβεις στη καλή σου και να ξεκινήσεις αφήνοντας όλα τα άλλα πίσω σαν να είναι η πρώτη φορά!

Η αρχή της περιπέτειας

Η πρώτη μέρα μάς βρήκε περιχαρείς να ανεβαίνουμε προς Θεσσαλονίκη από επαρχιακό δίκτυο για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Συνηθισμένη η συγκεκριμένη διαδρομή, με μια μόνο στάση για καφέ και ανεφοδιασμό, με αρκετή ζέστη και αέρα στο μεγαλύτερο μέρος της. Κατά την άφιξή μας στα βόρεια ο καιρός μάς τα χάλασε όντας βροχερός και κρύος! Αλλά απτόητοι περπατήσαμε τους δρόμους που είχαμε γελάσει και περάσει τις πιο ωραίες πέντε μέρες της Γ΄Λυκείου! Ξενυχτήσαμε με καλό φαγητό και ποτό σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα. Τρίτη πρωί πρώτη στάση για καφέ (εννοείται) μπουγάτσα και ανεφοδιασμό. Ξεκινάμε με κατεύθυνση τα Γρεβενά μέσω Εγνατίας. Τρώγαμε λαίμαργα τα χιλιόμετρα της εθνικής, εξοικονομώντας χρόνο για την Πίνδο. Έξοδος προς Σιάτιστα και αμέσως μπήκαμε σε παλιούς αγροτόδρομους, φτάνοντας πιο γρήγορα στην Κιβωτό, για στάση σε πάτρια εδάφη με καφέ και γλυκό από τη γιαγιά και ιστορίες για αρκούδες(!) από τον παππού για τα μέρη που θα επισκεφτούμε.

Μπαίνοντας στην Πίνδο

Μετά τη σύντομη στάση για ανασυγκρότηση και ανεφοδιασμό με bonus τα καρύδια και τα αμύγδαλα από τον κήπο του παππού, τα οποία και απεδείχθησαν πολύ χρήσιμα για τη συνέχεια, ξεκινάμε προς Μαυραναίους, το πρώτο χωριό που συναντάμε μπαίνοντας στο δασικό σύμπλεγμα της Πίνδου. Στα αριστερά μας το πρώτο γεφύρι του Ζιάκα με τον ποταμό Βελονιά να περνά από κάτω του. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα το χαμόγελο ήταν μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπό μας! Τι άλλο να θέλαμε... Φιδίσιοι δρόμοι, εικόνες και μυρωδιές που θα μείνουν αλησμόνητες στο μυαλό μας. Κατεύθυνση προς Αυχένα βόρειας Πίνδου. Το μάτι ανοίγει. Ήθελες να βγάλεις το κράνος για να ευχαριστηθείς το τοπίο, δεν ήθελες να σου κόβει τίποτα, ούτε στο ελάχιστο, το οπτικό πεδίο. Κάτι ξεχασμένα χιόνια έκαναν την εμφάνισή τους σε σημεία όπου ακόμα και τώρα δεν τα βλέπει ο ήλιος. Έτσι, με λίγα χιλιόμετρα στο κοντέρ, ξεκινήσαμε για την καρδιά της Πίνδου ώστε να απολαύσουμε περισσότερο τις ομορφιές της φτάνοντας στη Βοβούσα. Ακολουθούμε τη δασική οδό με χώμα στην αρχή και λάσπη μετέπειτα, με κατεύθυνση προς Λάιστα. Μάταια όμως, καθώς για καλή μας τύχη κάποιοι υλοτόμοι πετάχτηκαν στη μέση του δρόμου και μας ενημέρωσαν πως ο δρόμος είναι κλειστός λόγω κατολίσθησης. Επιστροφή λοιπόν και δούλεμα για την ιδέα μου περί ακολουθίας της δασικής οδού με street μοτοσυκλέτα (για τη δική μου)… Η διαδρομή που ακολούθησε όμορφη και μοναχική. Δεν είδαμε για αρκετή ώρα άλλο όχημα στον δρόμο μας, ξαφνικά όμως βρεθήκαμε σε μπλόκο... από αγελάδες! Τουλάχιστον 100 ήταν κατά μήκος 1χλμ. με συνοδούς δύο μικρόσωμα σκυλάκια(!). Μετά την υπεροξυγόνωση που πάθαμε διασχίζοντας την καρδιά της Πίνδου, φτάνουμε στο χωριό Κήποι κάνοντας μια στάση να δούμε ένα από τα σπάνια τρίτοξα γεφύρια. Το γεφύρι του Πλακίδα ή καλογερικό με έτος κατασκευής 1814. Λίγο μετά και άλλο ένα μεγάλο γεφύρι ιστορικής σημασίας, του Νούτσου με τον Βοϊδομάτη να το διαπερνά ήρεμα από κάτω. Έτος κατασκευής 1750.

Τσίπουρο, αγριογούρουνο και Βίκος!

Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε προς Αρίστη, στάση σε ένα ξέφωτο να χαρούμε το φιδίσιο δρόμο που οδηγεί στο Πάπιγκο, όπου και θα διανυκτερεύαμε και αμέσως περνάμε πάνω από τον Βοϊδομάτη οδηγώντας σε ένα αλπικό τοπίο. Η υποδοχή μας στο Πάπιγκο έγινε από τον πιο γνήσιο τοπικό πρεσβευτή, έναν θηριώδη ολόλευκο ελληνικό ποιμενικό, ονόματι Λέων. Γρήγορα διασχίσαμε τους πλακόστρωτους δρόμους του χωριού, φθάνοντας στο γραφικό ξενοδοχείο μας. Λίγο τοπικό τσίπουρο (αγνώστων βαθμών!) ήταν ό,τι καλύτερο για χαλάρωμα μετά από 8 ώρες διαδρομής όπου όλα τα χρώματα του καμβά δεν φτάνουν να ζωγραφίσουν. Ακολούθησε εξαίσιο αγριογούρουνο σε όλες τις εκδοχές και προγραμματισμός για την επόμενη μέρα. Το πρωί μάς βρήκε πιο ξεκούραστους από ό,τι πιστεύαμε. Άλλο κλίμα, βαρύς ο ύπνος. Ακολούθησε δυναμωτικό παραδοσιακό πρωινό και αμέσως ανεβήκαμε στη σέλα και σαν σύγχρονοι ιππείς ξεκινήσαμε για Μικρό Πάπιγκο και τις περίφημες οβίρες στο ρέμα Ρογκοβό, όπου η ορμή του νερού έχει γεωσυνθέσει κολυμπήθρες μέσα στις πλάκες ασβεστόλιθου. Επόμενη στάση το χωριό Βίκος, όπου και είδαμε την αρχή της χαράδρας του Βίκου. Το καλύτερο σημείο για παρατήρηση βέβαια είναι η επόμενη στάση, στο Μονοδένδρι. Περπάτημα 650 μέτρα και φτάνουμε στη μονή της Αγίας Παρασκευής στη χαράδρα του Βίκου, τη βαθύτερη χαράδρα του κόσμου στο παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες το 1997, με βάθος 900 μέτρα κάθετα και άνοιγμα μόνο 1.100 μέτρα. Η θέα αυτή κάνει την οποιαδήποτε διαδρομή να αποκτά διπλάσια αξία.

Δροσιστήκαμε στο τέλος

Ξεκινάμε σιγά σιγά να κατηφορίζουμε προς Γιάννενα και οι βράχοι γύρω μας έμοιαζαν με φυσικές ντουζιέρες. Ο καιρός χλόμιασε και οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνισή τους. Η άφιξή μας στα Γιάννενα ήταν γρήγορη (35χλμ.) και η στάση μας για ανεφοδιασμό υγρών επιτακτική. Ξαφνικά όμως και ενώ πίναμε το καφεδάκι μας μπροστά στη λίμνη, τα μπουμπουνητά και οι αστραπές μάς ξεσήκωσαν, εμάς προς αποφυγήν της καταιγίδας που είχαμε μπροστά μας και τους υπόλοιπους στο εσωτερικό της καφετέριας κοιτώντας μας με απορία! Χωρίς να χάσουμε χρόνο ξεκινήσαμε για την κάθοδο μας προς Πάτρα σε γνώριμους δρόμους πλέον, αφήνοντας την κακοκαιρία πίσω μας. Διασχίσαμε τη γέφυρα του Ρίου και μετά από στάση για ανεφοδιασμό έξω από την Πάτρα παρατηρούσαμε τον καιρό να μας κυνηγά! Αστραπές και μπουμπουνητά στο χειρότερο σημείο που θα μπορούσαν να μας πιάσουν. Τελικά μέχρι και την άφιξη στην έδρα μας η νεροποντή ήταν ασταμάτητη και κουραστική. Ένα τριήμερο 1.418χλμ. αυστηρά σε δύο ρόδες μόλις είχε λάβει τέλος. Οι εικόνες στο μυαλό ακόμα νωπές. Οι μυρωδιές φρέσκιες με τη θύμηση του ταξιδιού να γίνεται επένδυση. Γεμίζοντας με ένα μικρό ποσοστό τις βαλίτσες του μυαλού μας, ώστε ανατρέχοντας εκεί να παίρνουμε βαθιές ανάσες στα μακροβούτια της καθημερινότητάς μας. Έως την επόμενη φορά!

« Τα μηχανάκια !»

Τα μέσα που με τα οποία επενδύσαμε για εμάς το τριήμερο αυτό ήταν η R1150GS (μοντ.99) και  R1200R (μοντ.09). Στην αρχή ξεκινώντας το ταξίδι μας ο καθένας μας ξεκίνησε με την δική του μοτοσυκλέτα.
Είμαι πάνω στην R και καταπίνω τα χλμ της παλιάς εθνικής αλλά και το επαρχιακό στροφιλίκι με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση. Τα χλμ στο κοντέρ ταξιδιωτικά και χαλαρά. Oπου R-> roadster.  Το βάρος της «χάνεται» εν κινήσει αποδεικνύοντας πως ο «βολτάδικος» χαρακτήρας της μπορεί να εκπληρώσει με άνεση και ταχύτητα τόσο την καθημερινή μετακίνηση όσο και ένα (επαρχιακό) ταξίδι μεγάλο ή μικρό.. Θετική στις σβέλτες εναλλαγές κατεύθυνσης  πιέζοντας την όμως λίγο παραπάνω και φορτωμένη σε κλειστό στροφιλίκι θα σου δείξει πως δεν προτιμά και τόσο τις sport ορέξεις.
Κάνοντας στάση για να θαυμάσουμε το τοπίο στον αυχένα της Πίνδου με έτρωγε η περιέργεια κοιτώντας τη για το πώς να συμπεριφέρεται η R1150GS. Aυτή η πολυταξιδεμένη 17χρονη κυρία με πάνω από 100 χιλιάδες χλμ. Έτσι και χωρίς να ρωτήσω την πήρα και έφυγα πρώτος! Ανεβαίνοντας πάνω της νιώθεις πως ανέβηκες «όροφο». Η προστασία από τον αέρα και τα άλλα στοιχεία αρχοντική.  Η κυρία των 1150 κ.εκ. κινείται καθαρίζοντας κάθε μικρή ή μεγάλη ανωμαλία του οδοστρώματος που μπορεί να βρεθεί μπροστά σου. Κινείται χωρίς μεγάλη προσπάθεια (παρότι φορτωμένη) και γλιστρά γλυκά στο κλειστό και γεμάτο εκπλήξεις ορεινό στροφιλικι χωρίς νευρικές κινήσεις και παρά τα χρόνια της εξαλείφει υποδειγματικά τον όγκο της!
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα! Η R1200R έχει καθαρά ασφάλτινο χαρακτήρα με φιλοσοφία βόλτας και στριφτερου ταξιδιού. Από την άλλη η R1150GS έχει ένα κακό όταν είσαι επάνω στη σέλα της. Σου δημιουργούνται αυτόματα δεύτερες σκέψεις!   Διότι καθώς την οδηγείς διακρίνεις τους χωμάτινους δρόμους δεξιά και αριστερά όπου με την R δεν τους έδινες την πρέπουσα σημασία κάνοντας σε να αναρωτιέσαι και να τρώγεσαι μέσα σου για το που οδηγούν!