F43 Tributo: Ο Andrea Tamburini αποτίει φόρο τιμής στην MV Agusta F4 (Video)

20.09.2022

Ο γιος του Massimo τιμά το θρυλικό superbike που παρουσιάστηκε το 1997 με ένα περιορισμένης παραγωγής μοντέλο με λύσεις εμπνευσμένες από την F1

Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 1997 όταν ο Massimo Tamburini και η MV Agusta παρουσίασαν την F4. Συγκλονιστική σχεδίαση, ειδικά αν μάθει κανείς και την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτή τη μοτοσυκλέτα.

Το 1996 και ενώ σχεδιάζει την F4, o Massimo Tamburini παθαίνει καρκίνο του προστάτη. Στον γιό του δηλώνει ότι θέλει να προλάβει να σχεδιάσει την F4 και να το δει στην παραγωγή, σαν το κύκνειο άσμα του. Φοβούμενος ότι δεν θα ζήσει, σχεδιάζει κάθε λεπτομέρεια σε δεκάδες τετράδια και όταν τελικά ξυπνήσει από την ολική αναισθησία μετά το χειρουργείο θα ευτυχήσει να δει το δημιούργημα του σε παραγωγή. Χρόνια μετά θα πει ότι η F4 είναι η ομορφότερη μοτοσυκλέτα που σχεδίασε ποτέ.

Ένα μοντέλο που 25 χρόνια μετά διατηρεί τη γοητεία του και συνεχίζει να προκαλεί το θαυμασμό των όλων των μοτοσυκλετιστών και όχι μόνο. Δυόμιση δεκαετίες αργότερα, ο γιος του Massimo, Andrea Tamburini , αποτίει φόρο τιμής στον πατέρα του και το δημιούργημά του με το νέο F43 Tributo .

F43 Tributo: Μόνο σε 25 μονάδες

Ο Andrea Tamburini, από νεαρή ηλικία σχεδίαζε δίπλα στον πατέρα του. Είναι ο δημιουργός της μοτοσυκλέτας που βασίζεται στην F4 και ονομάζεται F43 Tributo. Η τελευταία θα φέρει το λογότυπo του νέου brand name premium μοτοσυκλετών που θα έχει αυτούσιο το όνομα του θρυλικού σχεδιαστή. Massimo Tamburini F43 Tributo.

Το F43 Tributo, το οποίο φυσικά αποτίει φόρο τιμής και στον Claudio Castiglioni, εκτός από τη μοναδική του σχεδίαση, διαθέτει καινοτόμες αεροδυναμικές λύσεις που προέρχονται από την F1 και την Ιταλική Πολεμική Αεροπορία . Θα παραχθούν μόνο 25 μονάδες με επιλογή γραφικών και χρωμάτων.

Λίγα λόγια για τον Massimo Tamburini

Γεννημένος στο Ρίμινι το 1943, ο Massimo ήταν γιός αγρότη και η οικογένεια του δεν είχε τα χρήματα για να τον σπουδάσει. Ο ίδιος είχε πει ότι ανέκαθεν έτρεφε μεγάλη αγάπη για τις μοτοσυκλέτες με τη μητέρα του να τον κατηγορεί ότι του είχαν γίνει εμμονή. Αφού σπούδασε σε Τεχνικό Λύκειο (το οποίο εγκατέλειψε για λόγος υγείας) άρχισε να ασχολείται με συστήματα εξαερισμού.

Το 1971 ο Tamburini πέφτει με το προσωπικό CB750 στην πίστα του Misano, σπάει τρία πλευρά και αποφασίζει να ασχοληθεί με την βελτίωση αγωνιστικών μοτοσυκλετών και δύο χρόνια μετά μαζί με τον Valerio Bianchi και τον Giuseppe Morri δημιουργούν την Bimota, με το όνομα της εταιρείας να προέρχεται από τα δύο πρώτα γράμματα κάθε επιθέτου. Μετά από 11 χρόνια με τη Bimota, o Tamburini εμπλέκεται με την αγωνιστική ομάδα της Cagiva του Roberto Gallina στα 500cc Grand Prix και εκεί τραβάει την προσοχή του μεγάλου αφεντικού Claudio Castiglioni. Εκείνη την εποχή η Cagiva ήταν μια από τις πιο ισχυρές ιταλικές εταιρείες και δίνεται το πράσινο φως στον Tamburini για την δημιουργία ριζοσπαστικών μοτοσυκλετών. Η πρώτη μοτοσυκλέτα ήταν το Paso, μια φρέσκια πρόταση για τα δεδομένα της εποχής όμως η σημαντικότερη δημιουργία του στην Bologna ήταν αναμφίβολα το 916. Όντας το ίδιο ποθητό στις μέρες μας όσο ήταν και το 1994, το Ducati 916 ήταν ένα «μπλεντ» καθαρόαιμου αγωνιστικού και μοτοσυκλέτας με φώτα και πινακίδα και εμφάνιση δίτροχου γλυπτού. Με βάρος στα 200kg και ιπποδύναμη 115hp, πλαίσιο «τσιμέντο» και αναρτήσεις της Öhlins, το θρυλικό εννιά-δεκάξι ήταν ένας τρομερά καλαίσθητος πιονέρος που κέρδισε τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα (3 με τον Carl Fogarty και ένα με τον Troy Corser) μεταξύ του 1994 και του 1998. Αν είσαι γύρω στα 40 είναι πολύ πιθανό να ήταν η μοτοσυκλέτα που ονειρευόσον ενω οδηγούσες το πενηντάρι σου.

Όταν οι Castiglioni προσπάθησαν να κλείσουν τα πολλά μέτωπα που είχαν ανοίξει, άφησαν την Ducati το 1996, αλλά κράτησαν τον Tamburini, δίνοντας του ένα νέο πρότζεκτ: την δημιουργία ενός superbike για την MV Agusta. Όμως ο «Μικελάντζελο της Μοτοσυκλέτας» ήταν ήδη άρρωστος αφού είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη. Τελικά επέζησε από αυτή την περιπέτεια και είδε το F4 αλλά και το Brutale να βγαίνουν στην παραγωγή ενώ αργότερα σχεδίασε και το τρικύλινδρο F3.

O Tamburini πέθανε τελικά από καρκίνο το 2014 στο San Marino και δύο χρόνια μετά ο γιός του Andrea παρουσίασε το Tamburini T12, το απόλυτο project όπως έλεγε ο Μassimo. Με κόστος περίπου 300.000euro, βάρος 150kg και ιπποδύναμη 230hp (με κινητήρα BMW S1000RR) ήταν ένας φόρος τιμής στον πατέρα του, ένα project που ο ίδιος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και θεωρούσε ως το κύκνειο άσμα του. Τελικά ο Massimo Tamburini έκανε μέχρι τέλους αυτό που αγαπούσε. Να στήνει, να σχεδιάζει και να κατασκευάζει εξωτικές μοτοσυκλέτες.