10 πράγματα πουν δεν ξέραμε για το Honda Super Cub

18.02.2019

Το «παπί» που άλλαξε την καθημερινότητά μας, μπορεί να φαντάζει ως ένα απλό δίκυκλο αλλά η έμπνευση του Soichiro Honda, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο εξαιτίας 10 άγνωστων πτυχών της ιστορίας του

10. Η εξέλιξη ξεκίνησε το 1956, οκτώ χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας

Το 1956, οι Soichiro Honda και Takeo Fujisawa, Διευθύνων Σύμβουλος και συνιδρυτής της Honda, ταξίδεψαν στην Ευρώπη για να μελετήσουν τις τάσεις που επικρατούσαν για τις μετακινήσει. Ανακάλυψαν μεγάλες διαφορές στις συνθήκες κάθε χώρας και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσαν μικρές μοτοσικλέτες. Ως εκ τούτου, διαπίστωσαν ότι κάτι διαφορετικό έπρεπε να δημιουργηθεί για να καλύψει τις ανάγκες της ιαπωνικής αγοράς που δεν ήταν μοτοσυκλέτα αλλά ούτε σκούτερ. Δημιουργώντας ένα καινούριο δίκυκλο που απευθύνεται σε ευρύ κοινό, δόθηκε στους υπεύθυνους σχεδιασμού δύο γενικές κατευθυντήριες γραμμές: "Δημιουργήστε πράγματα που μπορούν να χωρέσουν στο χέρι" και "Δημιουργήστε πράγματα που είναι εύκολο να λειτουργήσουν".

9. Ο κινητήρας έπρεπε να αποδίδει τουλάχιστον 4 ίππους

Ο Soichiro για τον κινητήρα του Super Cub, ήθελε δύο πράγματα. Έπρεπε να αποδίδει τουλάχιστον τέσσερις ίππους και να είναι ένα τετράχρονο (ο Honda σκέφτηκε ότι ο ήχος των δίχρονων που άκουσε στους δρόμους της πόλης της Ευρώπης ήταν ενοχλητικός). Σίγουρα, τέσσερα άλογα δεν ακούγονται πολλά αυτήν την εποχή, αλλά τότε "Η απαίτηση του Soichiro ήταν ανήκουστη", δήλωσε ο Jozaburo Kimura, ένας από τους κορυφαίους βιομηχανικούς σχεδιαστές. "Ο δίχρονος κινητήρας των 50 κ.εκ του Cub F, που κατασκευαζόταν τότε, απέδιδε 1 ίππο. Ήθελε να είναι τέσσερις φορές πιο δυνατό και αυτό σε μια εποχή που μόνο το 10% των δρόμων στην Ιαπωνία ήταν ασφαλτοστρωμένοι."

Μία από τις λύσεις για την αντιμετώπιση της πρόκλησης ήταν η διεύρυνση των βαλβίδων στην πρωτότυπη τετράχρονη κυλινδροκεφαλή που είχαν εξελίξει, αλλά τα τυποποιημένα μπουζί των 12mm σήμαιναν ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για να το κάνουν. Θα χρειαζόταν ένα μικρότερο μπουζί 10mm, αλλά δεν υπήρχε. Η Honda συνεργάστηκε με την NGK για την ανάπτυξη του μικρότερου μπουζί και έτσι έδωσε χώρο για τις μεγαλύτερες βαλβίδες. Στο τέλος, ο τετράχρονος των 50 κ.εκ. απέδιδε 4.5 ίππους στις 9.500 σ.α.λ., με κατανάλωση πολύ χαμηλότερη από οποιαδήποτε δίχρονο. Η ψύξη του κινητήρα αποτέλεσε επίσης μια πρόκληση, και εάν έχετε την ευκαιρία να δείτε πρώτα μοντέλα, θα παρατηρήσετε μια τρύπα στη μέση της κυλινδροκεφαλής. Αυτό επρόκειτο να επιτρέψει στον αέρα να κυκλοφορήσει μέσα από το κεφάλι και να βοηθήσει στη διάχυση της θερμότητας.

8. Υπήρχαν οκτώ διαφορετικές εκδόσεις του φυγοκεντρικού συμπλέκτη

Ο ημιαυτόματος φυγοκεντρικός συμπλέκτης ήταν σχετικά νέα ιδέα για τις μοτοσυκλέτες της Honda την εποχή εκείνη. Αλλά ήταν σημαντικό επειδή ο Honda ήθελε μια μοτοσυκλέτα που οι deliverάδες θα μπορούν να οδηγήσουν με το ένα χέρι. Η σχεδίαση δεν ήταν τόσο δύσκολη. Η πρόκληση ήταν να συγχρονιστούν η σύμπλεξη και η αποσύμπλεξη με τις αλλαγές σχέσεων. Έπρεπε να αποσυμπλέκει όταν σταματούσε και να συμπλέκει όταν εκκινούσε. Ήταν μια πρόκληση για την οποία η Honda ξόδεψε πολλές εργατώρες.

Αν και η Honda ισχυρίζεται πως ο συγκεκριμένος τύπος κιβωτίου κατασκευάστηκε πρώτα από αυτήν, η Τσεχοσλοβάκικη Jawa είχε παρουσιάσει στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 τον αυτόματο φυγοκεντρικό συμπλέκτη και είχε καταθέσει την πατέντα. Την δεκαετία του ’60 υπήρξε σοβαρή διαμάχη μεταξύ των δύο εταιρειών με την Jawa να ισχυρίζεται πως το σύστημα της Honda ήταν μια αντιγραφή του δικούς της.

7. Το μέγεθος των τροχών 17 ιντσών αποφασίστηκε σύμφωνα με το μέσο όρο ύψους των Ιαπώνων

Σήμερα θεωρούμε αυτονόητο πως οι τροχοί των περισσότερων μοτοσυκλετών έχουν διάσταση 17 ιντσών, αλλά όταν αποφασίστηκε το μέγεθος των τροχών του Super Cub δεν υπήρχαν 17 ιντσών τροχοί. Την εποχή εκείνη, πολλά ευρωπαϊκά μοτοποδήλατα χρησιμοποιούσαν ελαστικά 24 ή 26 ιντσών, τα οποία ήταν παρόμοια με αυτά ενός ποδηλάτου. Η τελική απόφαση πάρθηκε λαμβάνοντας υπόψη το ύψος του μέσου Ιάπωνα αναβάτη. Το καταλληλότερο μέγεθος που θα μπορούσε να εξασφαλίσει εύκολη τοποθέτηση και αφαίρεση και να προσφέρει καλύτερο έλεγχο θα έπρεπε να είναι μικρότερο.

Το τελικό μέγεθος ελαστικού που επιλέχθηκε ήταν 2,25 x 17. Υπήρχε όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Κανένας κατασκευαστής δεν παρήγαγε ελαστικά 17 ιντσών την εποχή εκείνη στην Ιαπωνία. Τελικά, ένα μικρό κατάστημα ελαστικών συμφώνησε να τα παράγει, χωρίς να γνωρίζει κανείς τότε πόσο πλουσιοπάροχα θα ανταμείβονταν με την πάροδο του χρόνου.

6. Διαφημίστηκε σε γυναικεία περιοδικά

Πριν 60 χρόνια το προνόμιο οδήγησης μοτοσυκλέτας άνηκε σχεδόν αποκλειστικά στους άντρες, όπως συμβαίνει και τώρα σε όλο τον κόσμο. Το Super Cub ήθελε να «σπάσει» αυτό το στερεότυπο ειδικά στην ιαπωνική αγορά. Ο σχεδιασμός του έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο κατάλληλος και για γυναίκες, γεγονός που υποστηρίχθηκε και από τις διαφημιστικές εκστρατείες στα γυναικεία περιοδικά, κάτι που πρώτη φορά συνέβαινε εκείνη την εποχή. Οι διαφημίσεις ήταν καλαίσθητες, δισέλιδες (σαλόνι) με έγχρωμη φωτογραφία. Οι γυναίκες που απεικονίζονταν αντιπροσώπευαν ένα νέο ανεξάρτητο τρόπο ζωής. Οι διαφημιστικές εκστρατείες της Honda δούλεψαν εξαιρετικά καλά και μέχρι το 1961 η Honda έστρεψε τον κόσμο προς την μοτοσυκλέτα. Δύο χρόνια αργότερα, η αμερικανική αγορά θα γνωρίσει την Honda από τη θρυλική καμπάνια "You meet the nicest people on a Honda".

5. Πιρούνι εμπνευσμένο από ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney

Η έμπνευση σχεδιασμού μοτοσυκλετών προέρχεται μερικές φορές από τις πιο περίεργες πηγές. Η εξήγηση του σχεδιασμού του πιρουνιού από τον Kimura-san, κλέβει την παράσταση:

"Είδα μια σκηνή από την ταινία της Disney" Bambi "στην οποία ο Bambi τρέχει γρήγορα και στη συνέχεια τεντώνει τα πόδια του για να σταματήσει γρήγορα και να σταθεί όρθιος. Αυτή η σκηνή έμεινε στο μυαλό μου και χρησιμοποίησα αυτήν την εικόνα για να φτιάξω το σχήμα του πιρουνιού του Super Cub. "

4. Χρώματα της θάλασσας και του ουρανού

Αν αναρωτιέστε γιατί το πρωτότυπο Super Cub είναι βαμμένο σε διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε, αυτό δεν αποτελεί σύμπτωση, λέει ο Kimura-san. Ήθελε να δημιουργήσει έναν συνδυασμό χρωμάτων που "εξήγαγε τόσο απαλότητα όσο και φωτεινότητα. Χρησιμοποίησα τα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, καθώς είναι πολύ δημοφιλή στους περισσότερους Ιάπωνες".

Όσο για την κόκκινη σέλα… ο Kimura ήθελε να προσθέσει ένα έντονο χρώμα. Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει ένα χρώμα, ο Kimura είπε, " Ο Honda φορούσε ένα κόκκινο πουκάμισο και οδγούσε ένα κόκκινο σπορ αυτοκίνητο, το οποίο «υπέδειξε» στους σχεδιαστές ποιο χρώμα να επιλέξουν."

3. 30.000 το μήνα!

Όταν ολοκληρώθηκε το τελικό προσχέσιο του Super Cub τον Δεκέμβριο του 1957, ο διευθύνων σύμβουλος της Honda Fujisawa είπε πως "μπορούμε να πουλήσουμε 30.000 από αυτά!" Την εποχή εκείνη, ο συνολικός αριθμός των μοτοσυκλετών που πωλούνταν σε έναν μήνα ήταν περίπου 40.000, έτσι το προσωπικό δεν φάνηκε ιδιαίτερο με τον ετήσιο στόχο των 30.000 μονάδων. Στη συνέχεια όμως ο Fujisawa-san διόρθωσε.
"Όχι, όχι 30.000 το χρόνο, 30.000 το μήνα!" Περιττό να πούμε ότι η Honda έσπασε αυτό το στόχο.

2. Η Honda ζήτησε δάνειο ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων και απορρίφθηκε

Ακόμα και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Fujisawa-san γνώριζε πως αν η Honda θα γίνονταν μεγάλη, η εταιρεία έπρεπε να είναι επιτυχημένη στην Αμερική. Είχε επίσης σταθερή πεποίθησή ότι η Honda πρέπει να το κάνει, αναπτύσσοντας το δικό της δίκτυο πωλήσεων και ανοίγοντας μια θυγατρική που θα της ανήκει εξ ολοκλήρου. Θα διοικείται από τον 39χρονο βοηθό του στις πωλήσεις του Kihachiro Kawashima. Για να δημιουργήσει τη νέα επιχείρηση, η Honda ζήτησε κεφάλαια ύψους 1 εκατ. Δολαρίων. Το αίτημα απορρίφθηκε - όχι από τη διοίκηση της Honda, αλλά από το Υπουργείο Οικονομικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική κυβέρνηση δεν πίστεψε στο εγχείρημα και ενέκρινε κεφάλαιο μόλις 250.000 δολαρίων - και με την προϋπόθεση ότι μόνο τα μισά από αυτά τα χρήματα θα βγουν από τη χώρα σε μετρητά. Στη συνέχεια, η Kawashima δαπάνησε 100.000 δολάρια για να αγοράσει το κτήριο στο 4077 Pico Blvd στο Λος Άντζελες. Με κάτι λιγότερο από 30.000 δολάρια που είχε στην διάθεσή του, χρειάστηκε να πάρει δάνειο για να αγοράσει ένα φορτηγό Chevrolet.

1. Το Cub δεν ήταν ποτέ το κύριο προϊόν της αμερικανικής Honda

Όταν η Honda ιδρύθηκε στην Αμερική το 1959, εισήγαγε τρεις μοτοσικλέτες. Το Dream, το Benly και το Super Cub. Το Super Cub ήταν «βοηθητικό» μοντέλο σε σχέση με τα άλλα δύο, αλλά το Dream και το Benly παρουσίασαν προβλήματα με αποτέλεσμα να επιστραφούν τα περισσότερα στην Ιαπωνία για να επισκευαστούν, αφήνοντας μόνο το Super Cub στην αγορά. Η εμφάνισή του ήταν τόσο διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη μοτοσυκλέτα που είχαν δει έως τότε οι Αμερικάνοι και ήταν απίστευτα προσιτό με τιμή 250 δολάρια. Κέρδισε δημοτικότητα, η οποία μεταφράστηκε σε πωλήσεις. Έτσι, έγινε το κύριο προϊόν. Και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.

Πηγή: Motorcycle.com