Hunter S. Thompson (Β΄ μέρος): Φόβος και Παράνοια με ένα Ducati SuperSport 900

13.12.2018

Song of the Sausage Creature του Hunter S Thompson

Κείμενο: cycleworld.com

Υπάρχουν κάποια πράγματα που κανείς δεν χρειάζεται σε αυτόν τον κόσμο και ένα κατακόκκινο, γρήγορο café racer 900cc είναι ένα από αυτά-αλλά εγώ θέλω ένα τέτοιο έτσι και αλλιώς και μερικές μέρες πραγματικά πιστεύω ότι το χρειάζομαι. Αυτός είναι ο λόγος που τα κάνει τόσο επικίνδυνα.

Ο οποιοσδήποτε έχει γρήγορες μοτοσυκλέτες στις μέρες μας. Μερικοί πηγαίνουν με 250χλμ/ώρα σε δρόμους με διπλή διαχωριστική, αλλά όχι συχνά. Υπάρχουν πολλά διερχόμενα φορτηγά και πολλοί μπάτσοι με ραντάρ και πολλά ηλίθια ζώα. Πρέπει να είσαι λίγο τρελός για να καβαλάς αυτούς τους ροπάτους πυραύλους οπουδήποτε πέρα από την πίστα-αλλά ακόμα και εκεί είναι εύκολο να σε κάνουν να χεστείς πάνω σου.

Όταν το Cycle World μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν θέλω να τεστάρω το νέο Harley Davidson Road King έγινα λίγο αλαζονικός και άπληστος και τους είπα ότι θέλω ένα superbike της Ducati. Φάνηκε μια σωστή επιλογή τη δεδομένη στιγμή και κάποιοι φίλοι μου είπαν «τι ωραία, θα το πάμε στην πίστα και θα του αλλάξουμε τα πρέκια»... «Μαλακίες», τους είπα, «ξεχάστε την πίστα, εμείς είμαστε άνθρωποι του Δρόμου, είμαστε café racers».

O Café Racer είναι άλλη ράτσα. Να χτυπάς τελικές με έκτη σε μια ευθεία τριών χιλιομέτρων είναι κάτι ωραίο αλλά να φορτώνεις τρίτη σε ένα κατηφορικό κομμάτι είναι τελείως διαφορετικό. Αλλά εμάς αυτό μας αρέσει. Ένας καθαρόαιμος café racer θα οδηγήσει ένα ολόκληρο βράδυ στην ομίχλη, στην κίνηση της Εθνικής για να βρεθεί σε μία διαδρομή που για τους περισσότερους είναι η χειρότερη και η πιο επικίνδυνη.

Το Café Racing είναι τρόπος ζωής, μια αταβιστική νοοτροπία (σ.σ. αταβισμός: η επανεμφάνιση κληρονομικών χαρακτηριστικών μετά από απουσία γενιών. Χρησιμοποιείται και για την επανεμφάνιση ιδεών, συμπεριφορών, μεθόδων που είχαν ξεχαστεί και θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο παρελθόν), ένα ιδιόμορφο μείγμα από μεγάλες ταχύτητες, χαζομάρα και έπαρση, μια ωδή στις επικίνδυνες απολαύσεις. Είμαι ένας café racer, μερικές φορές, και είναι μια από τις καλύτερες εξαρτήσεις.

Δεν είμαι χωρίς ουλές σε μυαλό και σώμα αλλά μπορώ να ζήσω με αυτές. Ακόμα νιώθω μια ανατριχίλα στη σπονδυλική μου στήλη κάθε φορά που βλέπω τη φωτογραφία μιας Vincent Black Shadow ή όταν πηγαίνω σε μια δημόσια τουαλέτα και ακούω δύο άντρες να ψιθυρίζουν στα κρυφά για το τρομακτικό γκάζι των δίχρονων, τρικύλινδρων Kawasaki. Έχω εφιάλτες από χημικές ενώσεις που βάζουν στις φλέβες μου για να ξεπεράσω τα κατάγματα στο μηριαίο οστό ενώ μεγαλόσωμοι νοσηλευτές με κρατάνε κάτω όσο οι γιατροί ράβουν τις σάρκες μου.

Χο, χο! Ευχαριστώ τον Θεό για όλα αυτά τα flashback. Το μυαλό είναι ένα τόσο ωραίο όργανο (μέχρι ο Θεός να βυθίσει τα δόντια του σε αυτό). Κάποιοι άνθρωποι ακούνε Tiny Tim όταν πηγαίνουν στον άλλο κόσμο και άλλοι ακούνε το Sausage Creature.
Όταν το Ducati εμφανίστηκε στον δρόμο μου κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει με αυτό. Ήμουν στη Νέα Υόρκη καλύπτοντας ένα τουρνουά γκολφ και άνθρωποι απείλησαν τη ζωή μου για να τα παρατήσω. Ο δικηγόρος μου είπε ότι έπρεπε να παραδοθώ και να μπω σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Έπρεπε όλο αυτό να ήταν μια βρωμοδουλειά των εχθρών μου και ανθρώπων που ήθελαν να με βλάψουν. Είχαν βάλει το πιο βρώμικο δόλωμα και ήξεραν καλά ότι θα τσιμπούσα.

Φυσικά! Θέλετε να σακατέψετε τον μπάσταρδο; Στείλτε του ένα μηχανάκι που διακοσαρίζει για πλάκα. Βάλτε του και πινακίδες για να νομίζει ότι είναι μοτοσυκλέτα για να κυκλοφορείς σε δημόσιους δρόμους. Είναι ένα πρεζάκι για οτιδήποτε γρήγορο. Το οποίο είναι αλήθεια. Είμαι λάτρης γρήγορων μοτοσυκλετών όλη μου τη ζωή. Αγόρασα ένα ολοκαίνουριο BSA Lightning 650 όταν το περιοδικό Hot Rod έγραψε ότι είναι η γρηγορότερη μοτοσυκλέτα που έχουν δοκιμάσει. Έχω οδηγήσει ένα Vincent 250 κιλών μέσα στη μποτιλιαρισμένη εθνική της Ventura με τον κινητήρα να φτύνει καυτό λάδι στα πόδια μου. Έχω διασχίσει τους δρόμους του Beverly Hills, βράδυ και τέρμα γκάζι με ένα τρικύλινδρο 750 της Kawasaki. Έχω οδηγήσει με τον Sonny Barger και σύχναζα σε μπάρ μοτοσυκλετιστών με τον Jack Nicholson, τον Grace Slick, τον Ron Zigler και τον διάσημο παλιόφιλο Ken Kesey, ένα θρυλικό Café Racer.

Κάποιοι άνθρωποι θα σας πουν ότι είναι καλύτερα να ζεις «αργά» (και μερικές φορές ίσως να ισχύει) αλλά εγώ είμαι εδώ για να σας πω ότι όσο πιο «γρήγορα» τόσο καλύτερα. Πάντοτε το πίστευα αυτό, παρά τους πολλούς μπελάδες που μου έχει προκαλέσει αυτό. Το να εκτοξεύεσαι από ένα κανόνι είναι πάντοτε καλύτερο από το να ζουλιέσαι μέσα σε έναν σωλήνα. Για αυτό ο «Θεός» έφτιαξε τις γρήγορες μοτοσυκλέτες, Bubba.

Οπότε όταν επέστρεψα από τη Νέα Υόρκη και ανακάλυψα ένα φλογερό, κατακόκκινο πύραυλο στο γκαράζ μου συνειδητοποίησα ότι είμαι και πάλι στις δοκιμές μοτοσυκλετών. Το ολοκαίνουργιο Ducati 900 “Campione del Mondo” με γέμιζε με λαγνεία κάθε φορά που το κοίταζα. Και δεν ήμουν ο μόνος. Το γκαράζ μου γρήγορα έγινε πόλος έλξης σαλιάρηδων groupies για superbikes. Καυχήθηκαν και τσακώθηκαν μεταξύ τους για το ποιός θα ήταν ο πρώτος που θα με βοηθούσε να αξιολογήσω το νέο μου παιχνίδι. Πράγμα που έκανα, φυσικά, μαζεύοντας ένα μεγάλο εύρος απόψεων, εκτός της δικής μου, για να είμαι πιο αντικειμενικός με τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα. Το Woody Creek Perverse Environmental Testing Facility είναι μακριά από τη Daytona και το Pacific Coast Highway, εκεί όπου παρέες με υπερκυβισμένα Kawasaki και Yamaha παίζουν τις ζωές τους κορώνα-γράμματα.

Όχι! Δεν λαχταρούν όλοι όσοι αγοράζουν ένα ακριβό, ροπάτο κτήνος να ρισκάρουν σε δημόσιους δρόμους του L.A.. Κάποιοι από εμάς είναι κόσμιοι και ευπρεπείς κύριοι που θέλουν να μείνουν μακριά από τα επείγοντα ιατρεία αλλά καμιά φορά εκρήγνυνται ανάμεσα στην κίνηση μέσα σε κατοικήσιμες περιοχές όποτε τους καπνίσει. Για αυτό χρειαζόμαστε τα Fine Machines…

Δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Οι άνθρωποι της Ducati στο New Jersey επέλεξαν, για κάποιους λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν (σ.σ. μα γιατί άραγε...) να μου στείλουν για δοκιμή ένα 900SS SP-αντί για το εξωτικό, υπεργρήγορο, πισταδόρικο 916. Ήταν υπερβολικά γρήγορο και απαγορευτικά ακριβό για να το δώσουν σε μια συμμορία ημίτρελων καουμπόυδων από το Κολοράντο που την είδαν παγκοσμίας κλάσης Café Racers. To Ducati 900 είναι μια υπέροχη κατασκευή. Οι γείτονες μου τη βρήκαν πανέμορφη και θαύμασαν τις racing γραμμές της. Τη βλέπεις σταματημένη και νομίζεις ότι πηγαίνει με 150χλμ/ώρα.

Βολτάροντας τη στο δρόμο είναι μια πραγματικά τρομακτική εμπειρία. Δεν είχα καμία αίσθηση της ταχύτητας μέχρι που έπιασα περίπου 150χλμ/ώρα και κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μια στροφή ενώ δύο-τρία αγροτικά ήταν στο αντίθετο ρεύμα, σε έναν δρόμο κοντά στο ποτάμι. Πήγα να πατήσω και τα δύο φρένα δυνατά, αλλά κατάφερα να φρενάρω μόνο με το μπροστινό και το Ducati «γονάτισε» και αισθάνθηκα ότι θα έφευγα από πάνω. Ήμουν εκτός ελέγχου κοιτάζοντας την εξάτμιση ενός φορτηγού του Ταχυδρομείου και ψάχνοντας μανιωδώς το πεντάλ του πίσω φρένου, μάταια όμως. Είμαι πολύ ψηλός για αυτές τις σύγχρονες μοτοσυκλέτες δρόμου, δεν είναι φτιαγμένες για οποιονδήποτε πάνω απο 1.85μ και το πίσω φρένο δεν ήταν εκεί που πίστευα ότι θα έπρεπε να ήταν. Μικρόσωμοι νταβατζήδες που τους αρέσει να κάνουν κόντρες από καφέ σε καφέ στις άδειες λεωφόρους της Ρώμης μπορεί να βολεύονται σε αυτή τη σκυφτή θέση οδήγησης, εγώ πάντως δεν τα κατάφερα με τίποτα.

Ήμουν σκυμμένος πάνω στο ντεπόζιτο όπως ένα άτομο που πήδηξε μόλις σε μια πισίνα που άδειασαν την προηγούμενη μέρα, βυθισμένος στο τσιμέντο, fucked-up για το υπόλοιπο της ζωής του. Όλοι γουστάρουμε τη Ροπή και κάποιοι από εμάς τη χαιρόμαστε στο έπακρο-και πάντα υπάρχει πόνος σε αυτό...αλλά υπάρχει και η Διασκέδαση, αυτό το θανατηφόρο στοιχείο...και η

Διασκέδαση υπάρχει πάντα όταν ανάβεις τέρατα όπως αυτό. Μπουμ! Άμεση απογείωση, χωρίς τσιρίσματα ή στριγκλίσματα, σαν χαζός, με τα δόντια σφιγμένα και το μυαλό σου τελείως άδειο εκτός από φόβο. Όχι, αυτός ο διάολος σκάβει μέσα σου και σε πυροβολάει εξ’ επαφής.
Στην πρώτη μου απογείωση έβαλα γρήγορα δευτέρα και έφτασα αμέσως το όριο ταχύτητας σε έναν δρόμο γεμάτο κίνηση και διπλή διαχωριστική. Λίγο μετά έβαλα τρίτη και είδα ότι πήγαινα με 120χλμ/ωρα και μόλις 4.000σ.α.λ.

Και τότε ήρθε το δεύτερο χτύπημα: από τις 4.000 έως τις 6.000 με τρίτη θα πας από τα 120 στα 160 σε δύο μόλις δευτερόλεπτα και μετά, Bubba, έχεις ακόμα τετάρτη, πέμπτη, έκτη...χο,χο,χο!!!

Δεν φόρτωσα ποτέ την έκτη και η πέμπτη δεν πήγε στα «κόκκινα». Αυτό ήταν μια ντροπιαστική παραδοχή για ένα ετοιμοπόλεμο café racer, αλλά επέτρεψε μου να σου πω αυτό, παλιόφιλε. Αυτή η μοτοσυκλέτα είναι υπερβολικά γρήγορη για δημόσιο δρόμο με κίνηση εκτός και αν είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους με τα «μπαλάκια» σου να έχουν πάρει φωτιά και μια σιωπηλή κραυγή στο λαρύγγι σου.

Όταν όμως πήγα στον σωστό δρόμο με μεγάλη ταχύτητα είδα εξωπραγματικές δυνατότητες. Αυτό το ανακάλυψα άθελα μου όταν έφτασα σε μια φουρκέτα και είδα ότι δεν προλάβαινα να φρενάρω και ο μοναδικός τρόπος να τη γλιτώσω ήταν να τα παίξω όλα για όλα και να στρίψω, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μη γίνω «μπίλιες».
Ήταν μια τολμηρή και ριψοκίνδυνη κίνηση αλλά απολύτως απαραίτητη. Και δούλεψε! Ένιωσα σαν τον Evel Knievel όταν έκανα μια χαμηλή πτήση στους επαρχιακούς δρόμους, με τη βροχή στα μάτια μου και τα σαγόνια κολλημένα απο φόβο. Προσπάθησα να φτύσω το φορτηγό που μόλις προσπέρασα, αλλά το λαρύγγι μου ήταν τελείως στεγνό. Προσγειώθηκα απότομα στην άκρη του δρόμου και έχασα την πρόσφυση για μια στιγμή καθώς το Ducati ταλαντευόταν. Για δύο ή τρία δευτερόλεπτα ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με το Sausage Creature.

Αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο το κτήνος ίσιωσε. Προσπέρασα ένα σχολικό απο τα δεξιά και απέκτησα και πάλι τον έλεγχο. Κατέβασα ταχύτητα και βγήκα σιγά σιγά στα χώματα που υπήρχαν δίπλα στον δρόμο, σταμάτησα και έσβησα τον κινητήρα. Τα χέρια μου είχαν μεγαλώσει σαν δαγκάνες και το υπόλοιπο σώμα μου είχε μουδιάσει. Ένιωσα ναυτία και σχεδόν έκλαψα για τη μαμά μου αλλά κανείς δεν με άκουσε και τότε με έπιασε ένα τρέμουλο για 30-40 δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσω να ανάψω ένα τσιγάρο και να ηρεμήσω λίγο για να πάω σπίτι μου. Πήγα στο σπίτι χωρίς να ξεπεράσω τα 70χλμ/ώρα.

Ουπς! Τι λέω; Ιστορίες, χοχο, είμαστε μοτοσυκλετιστές και καμαρώνουμε για χαζομάρες και γελάμε με οτιδήποτε μας φαίνεται αστείο, ενώ δεν είναι καθόλου. Αράζουμε πάνω στο στήθος του Τέρατος και κάνουμε τσιγάρο.
Αλλά όταν καβαλάμε πολύ γρήγορες μοτοσυκλέτες οδηγούμε με ανυπολόγιστη παράνοια. Μπορεί να καταχραστούμε μια κατάσταση καμιά φορά αλλά μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Είναι απλό: αν οδηγάς γρήγορα και τρακάρεις, είσαι κακός αναβάτης. Και αν είσαι κακός αναβάτης, δεν θα έπρεπε να καβαλάς μοτοσυκλέτες. Η τελική μέτρηση για τις ικανότητες ενός αναβάτη είναι η αντίστροφη αναλογία της ταχύτητας ταχύτητας με τον αριθμό των ουλών στο σώμα του. Η εμφάνιση των superbikes ψήλωσε την εξίσωση δραστικά. Η τεχνολογία στις μοτοσυκλέτες έκανε τεράστια βήματα μπροστά. Πάρτε το Ducati για παράδειγμα. Θέλετε καλύτερη ταχύτητα ταξιδιού; Δοκιμάστε τα 150χλμ/ώρα με πέμπτη και 5.500σ.α.λ.-και τότε ακριβώς θα δεις να στέκεται ένα ελάφι στη μέση του δρόμου. Whamooo!!! To Sausage Creature είναι έτοιμο για συνάντηση.

Ή και όχι! Το Ducati 900 είναι τόσο λεπτά ισορροπημένο και καλοφτιαγμένο και ροπάτο που μπορείς να πηγαίνεις με 150 και 5η σε μια ζώνη για 60 και να μην το καταλαβαίνεις. Το μηχανάκι δεν είναι απλώς γρήγορο, είναι εξωπραγματικά γρήγορο και θα «κάνει» καταπληκτικά πράγματα. Είναι σαν να είσαι πάνω σε ένα Vincent Black Shadow και να πας να κοντραριστείς ένα F-86 (σ.σ.το αμερικανικό μαχητικό αεροσκάφος που μπορούσε να φτάσει σε ταχύτητα τα σοβιετικά MIG-15 κατά τον πόλεμο της Κορέας το 1950-1953) ενώ απογειώνεται. Ακόμα και με τα ίδια χιλιόμετρα να πηγαίνεις, αυτό θα απογειωθεί ενώ εσύ όχι, και δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να αλλάξει αυτό. Whamooo!!!

Υπάρχει βέβαια μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στα παλιά Vincent και τη νέα γενιά superbikes. Εάν πας με το Black Shadow κοντά στην τελική του, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν σίγουρα θα σκοτωθείς. Για αυτό μάλλον δεν υπάρχουν πολλές λέσχες με ενεργά μέλη του Vincent Black Shadow Society. To Vincent ήταν σαν μια σφαίρα που πήγαινε ευθεία. Το Ducati είναι σαν εκείνη τη «μαγική» σφαίρα που πέτυχε τον JFK και τον Κυβερνήτη του Texas, την ίδια στιγμή.

Ήταν αδύνατο! Αλλά έτσι ήταν και τα τρομακτικά ντριφταρίσματα δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές. Το «μηχανάκι» τα έκανε όλα εύκολα και με τη χάρη μιας αγριόγατας. Η «προσγείωση» ήταν τόσο εύκολη που θυμάμαι, γαμώτο ίσως έπρεπε να το «παραχέσω» ακόμα λίγο.

Ίσως αυτό να είναι η καινούρια σκηνή των café racer. «Το μηχανάκι μου είναι τόσο πιο γρήγορο από το δικό σου που σε προκαλώ να το οδηγήσεις, μικρέ φλώρε. Έχεις τα κότσια να ανέβεις πάνω σε αυτό το κατασκεύασμα με την ατελείωτη ροπή;»

Μπορεί αυτό να είναι το attitude των σύγχρονων τρελαμένων με τα superbikes-και εγώ είμαι ένας από αυτους. Μερικές μέρες είναι ότι πιο διασκεδαστικό μπορείς να κάνεις φορώντας τα ρούχα σου. Το Vincent θα σε σκότωνε πολύ πιο γρήγορα από ότι ένα superbike. Ένας χαζός δεν θα μπορούσε να καβαλήσει το Vincent Black Shadow περισσότερες από μια φορά, αλλά ο ίδιος χαζός μπορεί να οδηγήσει το Ducati 900 πολλές φορές και θα είναι πάντοτε κάτι που θα ανεβάσει την κυκλοφορία του αίματος. Αυτή είναι η Κατάρα της Ταχύτητας η οποία με βασανίζει σε όλη μου τη ζωή. Είμαι ένας σκλάβος της ταχύτητας. Στην ταφόπλακα μου θα χαράξουν «Ποτέ δεν πήγε αρκετά γρήγορα για εμένα».

Αγαπημένα αποφθέγματα:

• Το σεξ χωρίς αγάπη είναι τόσο κενό και γελοίο όσο και η αγάπη χωρίς σεξ.
• Η ζωή έγινε απίστευτα καλύτερη από τότε που αναγκάστηκα να μην την παίρνω στα σοβαρά
• Σε μια κλειστή κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, το μόνο έγκλημα είναι να σε πιάσουν. Σε έναν κόσμο κλεφτών, η μόνη αμαρτία είναι η βλακεία.
• Για κάθε στιγμή θριάμβου, για κάθε δόση ομορφιάς, πολλές ψυχές πρέπει να ποδοπατηθούν.
• Αν είναι να είσαι τρελός, φρόντισε να πληρώνεσαι για αυτό, αλλιώς θα σε κλείσον μέσα.
• Η ελευθερία είναι κάτι που πεθαίνει όταν δεν χρησιμοποιείται.
• Στην κορυφή του βουνού είμαστε όλοι λευκές τίγρεις.
• Πάντα θεωρούσα το γράψιμο το πιο μισητό είδος δουλειάς. Υποθέτω ότι είναι σαν το σεξ, που έχει γούστο μόνο αν είσαι ερασιτέχνης, Οι παλιές πουτάνες δεν το ευχαριστιούνται. Τίποτα δεν έχει γούστο αν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις πάλι και πάλι, ξανά και ξανά.
• Η δεκαετία το 1960 ήταν μια εποχή ακραίας πραγματικότητας. Μου λείπει η μυρωδιά των δακρυγόνων. Μου λείπει ο φόβος να φάω ξύλο.
• Ψεύτης, μπάσταρδος, φτηνός απατεωνίσκος και αδίστακτος εγκληματίας πολέμου (όταν τον ρώτησαν την άποψη του για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον)
• Το αλλόκοτο του χθες είναι η λογική εξήγηση του αύριο.