Anke Eve Goldmann: Η θεά των δύο τροχών

18.05.2018

Ψηλή, ανεξάρτητη, δυναμική και πανέμορφη, η Anke Eve Goldmann έγινε ένα είδωλο του 21ου αιώνα. 

Κείμενο: thevintagent.com

Την εποχή των blog και των social media, μια δερματοφορεμένη “Θεά” των δύο τροχών, γίνεται γνωστή μέσα από μια σειρά φωτογραφιών οι οποίες την έδειχναν πάνω σε σπορ μοτοσυκλέτες των δεκαετιών του '50 και του '60. Παρά όμως τον “πάταγο” των φωτογραφιών η ζωή της παραμένει στην αφάνεια καθώς στους καιρούς της εικόνας και του “σκρολλαρίσματος” λίγοι μπαίνουν στη διαδικασία να μάθουν το όνομα της, την ιδιότητα της και κυρίως τα κατορθώματα της. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για την Anke Eve Goldmann, μια σπουδαία προσωπικότητα από τον χώρο (τι άλλο) της μοτοσυκλέτας.

Η Goldmann σκανδάλισε τη μετα-πολεμική Γερμανία απλώς και μόνο επειδή υπήρξε ο εαυτός της: έκανε ότι ήθελε χωρίς να ρωτήσει τη γνώμη κανενός, απολάμβανε γρήγορες μοτοσυκλέτες, φόραγε ολόσωμες δερμάτινες φόρμες (όπως και οι άνδρες) και ήταν πιο γρήγορη από πολλούς από αυτούς σε κλειστούς δημόσιους δρόμους και πίστες.

Ο συντηρητισμός της γερμανικής κοινωνίας “χτύπησε κόκκινα” όταν η Anke Eve, δασκάλα Γερμανικών σε σχολείο με παιδιά Αμερικανών στρατιωτών αποφάσισε ότι θέλει να γίνει συντάκτης σε περιοδικά μοτοσυκλέτας. Με συνεργασίες με το αμερικανικό Cycle World, το γαλλικό Moto Revue, το γερμανικό Motorrad, το σουηδικό Moto Nytt και πολλά άλλα, η πρώτη γυναίκα συντάκτης στην εκατονταετή και πλέον ιστορία του δίτροχου Eιδικού Tύπου άρχισε να γράφει δοκιμές και απόψεις για νέα μοντέλα τα οποία δοκίμαζε στην πιο απαιτητική και επικίνδυνη πίστα του κόσμου, το διάσημο και ζόρικο Nurburgring, αλλά και να συμμετέχει σε αγώνες endurance και ταχύτητας στην “Πράσινη Κόλαση” και το Hockenheim. Φίλη του συγγραφέα Andre Pieyre De Mandiargues, θα γίνει η έμπνευση του για τη “Rebecca”, τον βασικό χαρακτήρα του best seller “The Motorcycle”, του 1963, βιβλίο το οποίο θα μεταφερθεί στα σινεμά πέντε χρόνια μετά με τον τίτλο “The Girl on a Motorcycle” και πρωταγωνίστρια την Marianne Faithfull.

Στη συνέχεια ξεκίνησε να επισκέπτεται πίστες και εκτός Γερμανίας, να ταξιδεύει σε άλλες χώρες καλύπτοντας αγωνιστικά δρώμενα-όπως τους αγώνες Γυναικών στην τότε Σοβιετική Ένωση. Με το τείχος του Βερολίνου να έχει χωρίσει την πόλη της σε δυτικό και ανατολικό κόσμο και τον Ψυχρό Πόλεμο να δυναμώνει, αρχές του '60, η σειρά αυτή των άρθρων αποτελεί τη μοναδική εξιστόρηση των μοτοσυκλετιστικών ημερών της ΕΣΣΔ από Δυτικό δημοσιογράφο, παρόλο που τότε, κανένα δυτικό περιοδικό μοτοσυκλέτας πέρα από το αμερικανικό Cycle World δεν δέχθηκε να δημοσιοποιήσει τα κείμενα της. Ο φάκελος με τις φωτογραφίες και τις σημειώσεις θα κλαπεί μυστηριωδώς δέκα χρόνια μετά από το εξοχικό της στην Ελβετία ενώ οι συχνές επισκέψεις από ανθρώπους της CIA-οι οποίοι της ζήταγαν να ταξιδέψει ως πληροφοριοδότης τους θα την κάνουν να μετανιώσει συχνά-πυκνά για το συγκεκριμένο άρθρο.

Η Goldmann δεν είχε καμιά όρεξη να ασχοληθεί με την πολιτική, τα πυρηνικά και τη διχοτόμηση του κόσμου-αλλά και της γενέτειρας της στην οποία είχαν ορθώσει ένα τείχος. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει μια κοινή αγάπη κάποιων ανθρώπων σε Δύση και Σοβιετικό Κόσμο για να δείξει πόσα κοινά μπορεί να κρύβει το πάθος για κάτι (και κατ' επέκταση οι άνθρωποι) πέρα από ιδεολογίες, σημαίες ή θρησκείες. Επίσης με αυτό το άρθρο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τους δημοφιλείς γυναικείους αγώνες στη μισητή, καθεστωτική Σοβιετική Ένωση θέλοντας να μπει στο μάτι της πουριτανικής Ευρώπης στην οποία μέχρι τότε αντίστοιχοι αγώνες βρίσκονταν στα σπάρανα. Η ίδια πέρα από φανατική των δύο τροχών υπήρξε και ένας πιονέρος του φεμινισμού, απαιτώντας ίσα δικαιώματα ανάμεσα στα δύο φύλα, έστω και στον μικρόκοσμο της μοτοσυκλέτας-και εν μέρει τα κατάφερε.

Η Goldmann γεννήθηκε το 1929 και εξαιτίας του επιθέτου της- το οποίο ήταν πολύ σύνηθες για τους Εβραίους της Γερμανίας έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια. Δουλεύοντας ως δασκάλα Γερμανικών ξεκινάει να καβαλάει μοτοσυκλέτες το 1953 με ένα BMW R67/3 και συνεχίζει το 1955 με ένα R69 το οποίο θεωρείται ότι είναι το δεύτερο “τεμάχιο” του συγκεκριμένου μοντέλου που συναρμολογήθηκε στη γραμμή παραγωγής του βαυαρικού εργοστασίου. Περιττό να πούμε πόσο σκανδαλώδες ήταν εκείνες τις ημέρες για μια γυναίκα να οδηγάει μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού-πόσω μάλλον να φοράει εφαρμοστά δερμάτινα και να συχνάζει σε μέρη που υπάρχουν μόνο άντρες.

Η Anke-Eve δεν δίνει και μεγάλη σημασία στα ταμπού της κοινωνίας και συνεχίζει να κυνηγάει τους στόχους της. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο αφοσιώνεται πλήρως στους αγώνες, συμμετέχοντας σε αγωνιστικά δρώμενα στην Αγγλία, οργανώνοντας το 1958 την WIMA Europe (Women's International Motorcyclists Association), την Ομοσπονδία Γυναικών δηλαδή. Γρήγορα άρχισε να συνεργάζεται με την BMW ως αναβάτης εξέλιξης αλλά και “ambassador” της εταιρείας. Ξεκινάει να γράφει άρθρα σε πολλά περιοδικά παγκοσμίως και μέσω της γερμανικής εταιρείας μοτοσυκλετιστικού εξοπλισμού Harro σχεδιάζει και εξελίσσει δικής της σχεδίασης αγωνιστικές φόρμες.

Το 1970 η BMW παρουσίαζει το R75/5, μοτοσυκλέτα την οποία η ίδια δεν θεωρούσε όσο ανταγωνιστική ήταν η γιαπωνέζικη Honda CB750 και το βρετανικό Norton Commando-επίσης του έδωσε το παρατσούκλι “Ηyena” καθώς το θεωρούσε άσχημο και γρήγορα στράφηκε προς άλλη μεριά και τέλη του 1970, σε ηλικία 41 ετών αγοράζει ένα MV Agusta 750 Sport. Λατρεύει την οδηγική συμπεριφορά, τη δύναμη, τον ήχο και την εμφάνιση. Το 1973 βρίσκει ένα αγωνιστικό MV Agusta 750 Super Sport με υπερκυβισμένο κινητήρα, μεγαλύτερα καρμπυρατέρ, ανοιχτές εξατμίσεις και απόδοση άνω των 100 ίππων.

Ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα με τροχούς μαγνησίου και τρία δισκόφρενα που είχε εισαχθεί μέχρι τότε στη Γερμανία και μια από τις πιο εξωτικές μοτοσυκλέτες όλων των εποχών. Στην πράσινη κόλαση του Nurburgring με τις εκατοντάδες απαιτητικές στροφές και τη μηδενική ασφάλεια η πανύψηλη γυναικεία σιλουέτα (1.98m) και το ταχύτατο ιταλικό αγωνιστικό γίνoνται ένας ζωντανός θρύλος, με τους αναβάτες και τους επισκέπτες της πίστας να αναγνωρίζουν τον απόκοσμο ήχο του Agusta χιλιόμετρα πριν και να σηκώνονται για να τους απολαύσουν σε ένα πέρασμα “δίχως αύριο”. Πέρα από ταχύτατη στην οδήγηση η Goldmann γράφει και πάρα πολύ ωραία, μεταφέροντας την αίσθηση της οδήγησης των πιο γρήγορων μοτοσυκλετών παραγωγής σε μερικές από τις πιο δύσκολες πίστες του κόσμου σε χιλιάδες αναβάτες σε Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Σουηδία, ΗΠΑ, Ιαπωνία. Με άριστη γνώση Αγγλικών δημοσιεύει άρθρα στο Cycle World χωρίς την ανάγκη κάποιου μεταφραστή όπως το ιστορικό άρθρο An Invitation to a Lap Around the Nurburgring που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1962.

Μέσα της δεκαετίας των '70s τα πάντα θα αλλάξουν με τον θάνατο ενός καλού της φίλου, επίσης με MV Agusta. H ίδια, σε ηλικία 45 ετών και ύστερα από δύο δεκαετίες στο όριο θα απομακρυνθεί από τις δοκιμές μοτοσυκλετών και τα περιοδικά και θα ταξιδέψει μόνη της με backpack σε Μπούρμα, Βιετνάμ, Καμπότζη για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσπαθώντας να ξεπεράσει την απώλεια αυτή. Όταν πια επιστρέψει από την Ασία, σχεδόν στα πενήντα της, έχει στραφεί στις ανατολικές φιλοσοφίες και έχει αλλάξει τελείως τρόπο ζωής. Η ίδια αρνείται σήμερα στα 89 της χρόνια να μιλήσει για τότε, και μέσω της κόρης της αποφεύγει προτάσεις για συνεντεύξεις, αυτοβιογραφίες και ταινίες για τη ζωή της, θεωρώντας ότι όλα αυτά ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν και δεν έχουν μεγάλη σημασία.

Η Anke Eve Goldmann θα μείνει στην ιστορία (πέρα από μια δυνατή πένα και ένα εξαιρετικά γρήγορο τιμόνι) σαν τον άνθρωπο που έβαλε τη γυναίκα σε έναν τελείως ανδροκρατούμενο χώρο αφού μέσα από το εικοσαετές πέρασμα της από τη μοτοσυκλέτα άνοιξε τον δρόμο σε δεκάδες άλλες (μεταξύ των οποίων και δύο Ελληνίδες) που πίστεψαν και κατάφεραν να κάνουν ότι και οι άντρες: να οδηγούν γρήγορες μοτοσυκλέτες και να προσπαθούν να μεταφέρουν τη μοναδική ανατριχίλα που δημιουργούν στη σπονδυλική στήλη σε χιλιάδες αναγνώστες.