Ο χαιρετισμός των μοτοσυκλετών – γιατί το κάνουμε και πώς προέκυψε;

02.09.2022

Μια φυσιολογική χειρονομία, βασική στους κανόνες ευγενείας μεταξύ μοτοσικλετιστών, κοινή σε όλο τον κόσμο ανάμεσα σε όσους οδηγούν μοτοσυκλέτα – αλλά πώς ξεκίνησε αυτή η συνήθεια; Υπάρχουν διάφορες θεωρίες πάνω σ’ αυτό…

Επιμέλεια: Ελένη Δανάη Μαυράκη

Ο χαιρετισμός μεταξύ μοτοσυκλετών όταν διασταυρώνονται, είναι μια χειρονομία φιλίας, σεβασμού και αναγνώρισης, που σχεδόν όλοι οι μοτοσικλετιστές ξέρουν και κάνουν.

Το να χαιρετάμε άλλους που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος, μας κάνει να νιώθουμε μέρος μιας κοινότητας με κοινή αγάπη για την ελευθερία στην αίσθηση της οδήγησης και του αέρα στο πρόσωπο. Μας κάνει να νιώθουμε στιγμιαία φίλοι με κάποιον άγνωστο που πιθανόν να μην ξαναδούμε.

Κάποιοι κάνουν απλός ένα νεύμα χωρίς να αφήσουν το τιμόνι, ενώ άλλοι σηκώνουν χέρι για κανονικό χαιρετισμό. Το πιο σύνηθες, είναι ο χαιρετισμός με τα δύο δάχτυλα σε σχήμα V, με το χέρι κοντά στο τιμόνι, αναλόγως πάντα και της θέσης οδήγησης. Κάποιοι που διστάζουν να αφήσουν το χέρι, προτιμούν να βγάλουν το πόδι σε χαιρετισμό, ή απλά γνέφουν με το κεφάλι - δεν έχει σημασία τι θα επιλέξει κανείς, αρκεί να είναι αισθητή η κίνηση του χαιρετισμού.

Η σημασία ενός χαιρετισμού

Κατά κοινή αποδοχή, ο χαιρετισμός μεταξύ μοτοσυκλετών, αναγνωρίζεται ως σημαντική χειρονομία. Καθώς γινόμαστε ολοένα και πιο μοναχικοί στη σύγχρονη ζωή, προσπαθώντας να προλάβουμε τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της κάθε ημέρας, μέσα σε πόλεις που ξεχειλίζουν από κόσμο, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, και που η κάλυψη μεγάλων αποστάσεων γίνεται σχετικά εύκολα, βιώνουμε το πρόβλημα της κοινωνικής απομόνωσης, με όλο και πιο περιορισμένες τις ομάδες των πραγματικά αγαπημένων μας ανθρώπων.

Το να είναι κανείς μοτοσικλετιστής, σημαίνει να αποτελεί μέρος μιας ομάδας με κοινά αισθήματα και ως ένα βαθμό εμπειρίες, και πολλοί άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως μέλη της. Χαιρετώντας λοιπόν, με μια αυθόρμητη μικρή φιλική κίνηση, μεταδίδεται ενσυναίσθηση στον άλλο οδηγό. Αυτή η απλή κίνηση του χεριού ή το νεύμα του κεφαλιού, υποδηλώνει μια άτυπη συμφωνία - ότι και οι δύο οδηγοί ξέρουμε τι σημαίνει να απολαμβάνεις τον αέρα στο πρόσωπο, τη βροχή όταν αρχίζει και σε μουσκεύει ενώ επιλέγεις να συνεχίσεις την περιπέτεια, τον σωματικό και ψυχολογικό πόνο μιας πτώσης ή γλιστρήματος, τον φόβο όταν κινδυνεύεις στην κίνηση ή στο να ξεμείνεις από κάτι στα βουνά.

Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο – η ομάδα αντιπροσώπευε πάντα την ευημερία και την ασφάλεια, το μοίρασμα και την υποστήριξη. Μέχρι και πριν τη βιομηχανική επανάσταση, την τεχνολογική εξέλιξη και την παγκοσμιοποίηση, οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν σε μικρότερες κοινωνίες, όπου η αμοιβαία αναγνώριση και υποστήριξη ήταν απαραίτητες για την επιβίωση. Αυτές οι έννοιες έχουν γίνει πιο δύσκολο να εφαρμοστούν στις μέρες μας, αλλά φαίνεται πως, μόλις έχουμε την ευκαιρία, εκμεταλλευόμαστε την δυνατότητα να γίνουμε μέλος μιας κοινότητας που μοιράζεται στόχους, πρακτικές και ιδανικά, προσθέτοντας στιγμιαία ένα χαμόγελο πίσω από το κράνος.