Philippe Starck: τι συμβαίνει όταν ένας interior designer δημιουργεί μια μοτοσυκλέτα;

01.07.2022

Ο Philippe Starck είναι ένας Γάλλος αρχιτέκτονας και σχεδιαστής που στη μακρόχρονη καριέρα του έχει σχεδιάσει κτίρια, έπιπλα, μεταφορικά μέσα, συσκευές, είδη οικιακής χρήσης και ούτω καθεξής

Πηγή Inmoto – Επιμέλεια: Ελένη Δανάη Μαυράκη

Ένας «ολιστικός» σχεδιασμού που αναγνωρίζεται σε πολλούς τομείς ως δημιουργός επιτυχημένων προϊόντων. Το πιο γνωστό έργο του από όλα είναι ο αποχυμωτής Juicy Salif από το 1990 , αλλά υπάρχουν επίσης σημαντικά κτίρια σε όλο τον κόσμο και το γιοτ Venus του Steve Jobs. Προφανώς και οι μοτοσυκλέτες αποτελούν μέρος του χαρτοφυλακίου του και -όπως και σε όλες τις άλλες περιπέτειες στις οποίες έχει αποτολμήσει- οι δημιουργίες του είναι διαχρονικές, αν και «εκτός κυκλώματος» εδώ και καιρό. Ο Starck έχει δικό του στούντιο αλλά δεν έχει δικό του brand, αυτό σημαίνει ότι δημιουργεί σχέδια κατόπιν παραγγελίας για εταιρείες και έτσι μπήκε στον κόσμο των μοτοσυκλετών. Από την κεντρική πόρτα των κεντρικών γραφείων της Aprilia στο Noale.

Ποιες μοτοσυκλέτες έχει σχεδιάσει;

Ο ιδιοκτήτης της Aprilia, Ivano Beggio, συνάντησε τον Starck σχεδόν τυχαία στο Salone del Mobile του 1991 και αμέσως υπήρξε μια ιδιαίτερη συνεννόηση μεταξύ τους, η οποία κατέληξε σε συμφωνία για την σχεδίαση ενός καινοτόμου σχεδιαστικά scooter, το οποίο στη συνέχεια υλοποιήθηκε στο πρωτότυπο Lama. Ήταν η σχεδιαστική ιδέα που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης αντιπροσώπων της ιταλικής μάρκας και απορρίφθηκε λόγω αισθητικής - πολύ ιδιαίτερης και πέρα από κάθε λογική σχεδιασμού δικύκλου. Βασικά αυτό ήταν το στοιχείο που ήθελε ο Beggio, φέρνοντας έναν σχεδιαστή που δεν είχε σχέση με τον κόσμο των δύο τροχών και προσπαθώντας να φέρει επανάσταση στο σχεδιασμό με εμβληματικά και πολύ ιδιαίτερα προϊόντα.

Παρά την απόρριψη του Lama, ο Starck έλαβε τελικά την εντολή από την Aprilia για την κατασκευή της πρώτης μοτοσυκλέτας παραγωγής από λευκό χαρτί. Το μόνο που είχε στα χέρια του ήταν ο μονοκύλινδρος κινητήρα του Pegaso 650. Όλα τα άλλα ήταν στη διακριτική ευχέρεια του σχεδιαστή και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως Motò 6.5.

Προσπάθησε ξανά με το X-Ray το 1996, ένα μεγάλο naked, εξοπλισμένο με τον V2 κινητήρα του RSV Mille, αλλά τελικά παραδόθηκε στο γεγονός ότι αυτό το είδος σχεδίασης δεν άρεσε στο ευρύ κοινό και παρέμεινε απλώς ένα πρωτότυπο. Μετά από αυτό, η συνεργασία του με την Aprilia έληξε. Ασχολήθηκε σποραδικά με τον κόσμο των μοτοσυκλετών και η τελευταία δημιουργία (πάντα πρωτότυπο) είναι το Voxan Super Naked XV που βασίστηκε στον δικύλινδρο V της σειράς V1000.

Γιατί ακόμα μιλάμε για αυτόν;

Τα πρωτότυπα μοτοσυκλετών που κατασκεύασε δεν βγήκαν στην παραγωγή και η μόνη μοτοσυκλέτα που έφτασε στους αντιπροσώπους ήταν μια εμπορική αποτυχία, οπότε είναι εύλογο το ερώτημα – γιατί ακόμα γίνεται λόγος για τον Philippe Starck στον κόσμο της μοτοσικλέτας και ποια σημάδια άφησε το γρήγορο πέρασμά του σε αυτόν τον κόσμο; Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι μόνο μία και είναι απλή: ο Starck προσπάθησε να ανατρέψει τη λογική.

Οι σχεδιαστές μοτοσυκλετών εκπαιδεύονται γενικά σε σχολές σχεδίασης αυτοκινήτου που επικεντρώνονται στο συνδυασμό τεχνικής, γραμμών και εμπορικών ενδιαφερόντων. Ο στόχος του εμπορίου είναι να δημιουργήσει προϊόντα που αποφέρουν κέρδος, αλλά ο Starck και ο Beggio προσπάθησαν να ανατρέψουν την κατάσταση και να προχωρήσουν από καθαρό ένστικτο με ένα project που ο ίδιος ο σχεδιαστής όρισε ως «πνευματικό» και όχι εμπορικό .

Και αυτό το όραμα δημιούργησε την προσπάθεια επανάστασης: με τον Starck, το στυλ δεν προσαρμόστηκε στις τεχνικές και λοιπές απαιτήσεις της αγοράς, αλλά μάλλον ήταν η τεχνική που έπρεπε να ικανοποιήσει την τέχνη και να δώσει συνοχή σε ένα όνειρο. Το οβάλ πλαίσιο, η χαμηλά τοποθετημένη και κυρτή εξάτμιση και το ψυγείο που δεν εξείχε και θόλου και συνδυαζόταν με μια όμορφη κουρμπαριστή ποδιά, ήταν καλλιτεχνικά και όχι πρακτικά στοιχεία. Όλα αυτά ήταν πολύ καινούργια και πολύ περίεργα για τους μοτοσυκλετιστές, που δεν είχαν συνηθίσει σε κάτι τέτοιο και δεν το κατάλαβαν, εξ ου και εμπορικά πήγε πολύ άσχημα.

Και όπως συμβαίνει πάντα για όσους κάνουν τέχνη, μόνο μετά από χρόνια γίνεται κατανοητή η πραγματική αξία ενός έργου, και στην πραγματικότητα το Motò 6.5 και όλη η δουλειά του Starck ως σχεδιαστή μοτοσυκλετών υπόκεινται σε μια βαθιά επαναξιολόγηση τα τελευταία χρόνια. Από την απόρριψη στην cult αποθέωση, είναι μια στιγμή δρόμος, ειδικά για όσους μπορούν να καταλάβουν ότι ο Philippe ήταν ένας κακός σχεδιαστής μοτοσυκλετών, αλλά ένας μεγάλος καλλιτέχνης.