Ανοιξιάτικη βόλτα με KTM 390 OWNERS group

05.04.2022

Είχα ετοιμαστεί από τον Δεκέμβριο για ασφάλτινη βόλτα, αφού μετά από επισταμένη έρευνα αγοράς χειμερινού μοτοσυκλετιστικού μπουφάν με την Ευσταθία καταλήξαμε στο γυναικείο της Nordcode

Κείμενο: Ελένη - Δανάη Μαυράκη - Φωτογραφίες: Ελένη - Δανάη Μαυράκη, KTM 390 owners group

Χαρά εγώ – είχα βάλει την σακούλα κάτω από το κρίστμας τρη κιόλας, ήμουν έτοιμη. Αλλά ο καιρός δεν μας έκανε την χάρη και την τιμή, το μπουφάν έμενε στην ντουλάπα και το 390 ADVENTURE εντός Αττικής αυστηρά.

ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΗΛΩΣΗ στο γκρουπ για Απριλιάτικη βόλτα (είδες πώς αναθαρρέψαμε όλοι μας με το που έβγαλε λιακάδα;) και απάντησα κι εγώ ότι ναιβεβαίωςθαπάω. Έτσι, με μια ανάσα. Και μετά έπαθα μια μικρή κρίση πανικού και στρες και άγχους και κακού χαμού γιατί τέλος πάντων, ούτε λάστιχα για δρόμο είχα, ούτε πώς να φτάσω στο σημείο συνάντησης ήξερα (χάνομαι και σε ευθείες εγώ για όσους δεν με ξέρουν).

Πρωί Κυριακής λοιπόν, βρεθήκαμε σε γνωστό σημείο συνάντησης – εκκίνησης βόλτας για πολλές παρέες μοτοσικλετιστών και αφού τακτοποιήσαμε το τελευταίο αγχωτικό για εμένα θέμα (το ποιος θα με κάνει σκούπα), όντως, κουμπώσαμε μπουφάν, δέσαμε κράνη, κλικ τα κλειδιά, πλικ το κουμπί, και ξεκινήσαμε.

Προορισμός, Ιτέα. Ναι γιατί η φίλη σου δεν ήξερε να πάει πουθενά πιο κοντά για πρώτη βόλτα, Ιτέα της είπαν, ναι είπε.

Τίμιος ιππότης – σκούπα για εμένα, είχα τον ξάδελφο του 390, Husqvanrna Svatpilen 401, καθότι η βόλτα δεν είναι «κλειστή» για ιδιοκτήτες ΚΤΜ 390 μόνο. Το πρόγραμμα προέβλεπε στάση στο Κυριάκι Αρβάνιτσας, για καφέ, ξεμούδιασμα, λιάσιμο και φωτογραφίες. Προσωπικά, τίμησα μια καυτή σοκολάτα γιατί ναι μεν το μπουφάν με προστάτευε και όλα καλά, το δόλιο το τζηνάκι όμως και τα εντουράδικα γαντάκια μου, ήταν μια άλλη, λυπητερή ιστορία. Φύσαγε και λίγο. Είχε και λίγη ορεινή δροΣά εκειαπάνω…

Και συνεχίσαμε την διαδρομή προς Ιτέα. Καλά, μην φανταστείς, σταθερά το πιο αργό μέλος της παρέας ήμουν, είμαι και θα είμαι για αρκετό καιρό ακόμα, αλλά δεν ένιωθα καμία πίεση ή άγχος. Με βοηθούσε πολύ όσο είχα μπροστά μου κάποιον, βοηθάει και στο μάτι, βοηθάει και στην ψυχολογία (την δική μου τουλάχιστον). Ε όσο να’ναι βοηθούσε και το τοπίο – ειδικά απ’ όταν πιάσαμε να βλέπουμε θάλασσα. Όπου θα μου πεις εντάξει και σιγά τα νέα κοπελιά, θάλασσα είδες. Ναι ρε συ, αλλά για μένα, είναι πρώτη φορά που πάω βόλτα την μοτοσυκλέτα μου και τα βλέπω αυτά οδηγώντας.

Εδώ να πω, ότι παρά το γεγονός ότι είμαι ένα δείγμα social introvert ή όπως λέω για μεγαλύτερη ακρίβεια, κοινωνικός μαϊντανός, δεν χαιρέτησα κα νέ να φίλο μοτοσικλετιστή σ αυτή την βόλτα. Και ένιωθα χάλια για αυτή την αντικοινωνικότητα.

Διότι, μια χαρά μέρα, λιακαδάρα, είχε βγει οτιδήποτε τσουλάει σε δυο ρόδες, από μοτοσυκλέτες ταχύτητας και τουρισμού μέχρι on off, γυμνά, ντυμένα, σκούτερ, πατίνια, το σύμπαν όλο τέλος πάντων, και φυσικά, πολύ χαρούμενα, όσο διασταυρωνόμασταν, χαιρετούσαν οι άνθρωποι. Ξέρεις, αυτό το ευγενικό πράμα που αφήνεις αριστερό χέρι από τιμόνι, χαιρετάς, ξαναπιάνεις τιμόνι.

Ε, εγώ ντεν. Κι όχι από καμιά αποψάρα. Απλά… πώς να το πω… ΈΠΡΕΠΕ να κρατάω το τιμόνι. Είχα τον Αργύρη μπροστά να οδηγεί, σούπερ χαλαρός και άνετος στα 100+χλμ, και τον έβλεπα ότι το ένα χεράκι το είχε κάτι να κρέμεται, να ξεκουράζεται, να απολαμβάνει, να παίζει λίγο με τον αέρα. Τσιλ φάση.

Παιδιά, εγώ πίσω του, έδινα ΜΑΧΕΣ με το τιμόνι μου. Φύσαγε και λίγο, γενικά δεν ένιωθα πολύ άνετα να αφήσω χεράκι από τιμονάκι. Ενίοτε δε, διόρθωνα λίγο και με το κάθισμα. Πάταγε λίγο περισσότερο το δεξί ποδαράκι. Το ζούσα το δράμα μου.

Έβλεπα όλους τους άλλους, υπεράνετοι. Και σε ευθείες και σε στροφές και σε προσπεράσεις – και μετά δεν τους έβλεπα γιατί αυτοί άνοιγαν και λίγο το γκαζάκι τους, κι εγώ όχι. Αλλά το θέμα ήταν πως όλοι ήταν πολύ άνετοι – μα στα 390 Duke μα στα 390 Adventure. Τι διάολο, λέω… Μου είχαν πει στην στάση πριν, «μη σφίγγεις το τιμόνι». Ναι, σωστό και δίκαιο αυτό που λέτε παιδιά, αλλά τέλος πάντων, δεν το σφίγγω – απλά το κρατάω τόσο όσο νιώθω ότι μου ζητάει.

Φαντάζομαι την ξέρεις αυτή την αίσθηση – να νιώθεις τι σου ζητάει το μηχανάκι, σε χέρι, πόδι, κάθισμα, γκάζι. Ε, ο Ιάσονας (ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ και αποκάλυψη ονόματος του 390 δεν το περίμενε κανείς) ζήταγε λίγο παραπάνω αριστερό χέρι. Τι να κάνω, πρώτη βόλτα τώρα, δεν ήμουν να διαφωνώ μαζί του. Αν και θα προτιμούσα κάτι πιο ρομαντίκ κράτημα χεριού, μπατ ο γουέλ… Συμβιβάστηκα με ανάγκη για κάτι ποιο στιβαρό.

Και φτάνουμε Ιτέα! και διαλέγουμε ένα σημείο που είχε αρκετό χώρο να στηθούν όλες οι μοτοσικλέτες στη σειρά. Στήσιμο τύπου ποια πάει για Μις Υφήλιος, ποια για Μις Ιτέα και ποια για Μις ΚΤΜ Όβερμπλινκ. Ομολογώ ότι δεν αφιερώθηκε ο αναμενόμενος χρόνος πολλαπλών φωτογραφιών που περίμενα, όλοι πήγαμε γραμμή στο σημαντικό θέμα της ημέρας – το τραπέζι.

Μην το γελάς καθόλου. Για εμένα δηλαδή, όσο οδηγούσαμε, η μόνη επαφή που είχα, ήταν με τον μπροστινό μου και τον πίσω μου. Στο φαγητό, πάντα είναι ευκαιρία να γνωριστείς περισσότερο και καλύτερα με τους άλλους – φυσικά και βρέθηκαν κοινοί γνωστοί και φίλοι, φυσικά και έγιναν αναφορές σε παλιότερες ιστορίες και φυσικά, έγινε και κουβέντα για επόμενες βόλτες και συναντήσεις και ηβέντ. Κάπως έτσι προκύπτει ΛΕΩ ΓΩ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ αχεμ ότι μας μας ενδιαφέρει σαν γκρουπ KTM 390 Owners Greece να κανονίσουμε off road μάθημα (εντάξει, καθότι καλοί τύποι, είμαστε ανοιχτοί και σε άλλες μοτοσυκλέτες, δεν χαλάμε καρδιές) γιατί τέλος πάντων, έρχονται ένα σωρό βόλτες on – off με έμφαση στο off…

Και πιάνουμε τον δρόμο της επιστροφής, με μια μικρή στάση για τον καφέ της χώνεψης στην Αράχωβα – όπου ναι, βγήκαμε και φωτογραφία. Συνεχίζοντας την επιστροφή, κάθε μερικές στροφές, μουρμούριζα και μονολογούσα ότι τέλος πάντων, τι διάολο, γιατί αποφάσισα να πάω βόλτα πριν κάνω μάθημα ασφαλούς οδήγησης, αφού ΔΕΝ μπορώ να στρίψω σαν άνθρωπος. Τίποτα, έτσι, γκρίνια για την γκρίνια, πάλι καλά που δεν είχα ενδοεπικοινωνία με τον Ιάσονα, θα έβγαζε χέρια και θα με μούτζωνε.

Κάποια στιγμή κι ενώ πηγαίναμε με τον Αργύρη μπροστά, με σταματάει και μου ζητάει να δει λίγο τις αναρτήσεις μου μπροστά. Καλό παιδί εγώ, δεν λέω όχι σε τέτοια. Τις κοιτάει, τις γυρίζει, με κοιτάει με μάτι που γυάλιζε.
- (Αργύρης) Είναι τέρμα σκληρές.
- (εγώ) Νε, τι;
- (Αργύρης) ΤΣΙΜΕΝΤΟ είναι παιδί μου, πώς οδηγείς έτσι; ΧΩΜΑ πώς πας έτσι;
- (εγώ) … *μπλε οθόνη και απλά τον κοιτάω*

Τις γυρίζει πολλές πολλές φορές, τις φέρνει κάπου πιο προεβλεπέ και μου ζητάει να του πω αν ήταν καλύτερα μετά. Ε ναι. ΠΟΛΥ καλύτερα μετά. Οριακά θα τολμήσω να γράψω ότι ήταν πιο γλυκιά αίσθηση στην οδήγηση. Οι μάχες μας μειώθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Σχεδόν γίναμε ξανά φίλοι με τον Ιάσονα…

Και συνεχίσαμε τον δρόμο μας, οι άλλοι προσπερνώντας, εγώ καθήμενη ωσάν την κότα στις στροφές πίσω από μια νταλίκα – αλλά τέλος πάντων τα κατάφερα/με κι έφτασα πριν νυχτώσει στο γκαράζ!

Ναι αλλά το δράμα έχει άλλη μια σκηνή. Γιατί βγάζω κράνος και γάντια και στέλνω μήνυμα στο έτερον ήμισυ ΑΝΟΙΞΕ ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΟ ΤΟΔΟΣ ΑΟΡΑ πονάω και υποφέρω, θέλω γκουρμέ δείπνο με ιμπουπροφέν και μασάζ! Και πάω σπίτι περιμένοντας υποδοχή με κατανόηση, συμπαράσταση, φροντίδα, αγάπη και προδέρμ.

Άνοιξα την πόρτα και προσπερνώντας την γάτα που ήθελε να φάει, ξεκινάω να λέω τα της ημέρας. Και κάπως φτάνουμε στο να μονολογώ ότι γιατί να πάρει η ευχή πονάω μόνο στο αριστερό χέρι (τώρα μιλάμε, πόνος κλάμα, από αυχένα, ωμοπλάτη, ώμο μέχρι βραχίονα) και το δεξί προσαγωγέα.

Ακούω για άλλη μια φορά «ε μήπως έσφιγγες το τιμόνι;» Και απαντάω εκνευρισμένη «Ε πώς να μην το έσφιγγα, αφού είναι θεόστραβο!».

Παύση. Συνειδητοποιώ τι είπα. Με κοιτάει. Η συμπόνοια είχε στερέψει στο βλέμμα του.

«ΡΕ! Πήγες βόλτα 300χλμ με τόσο στραβό τιμόνι; Είπαμε, έχεις συνηθίσει μια με το enduro μια με τα άλογα να χτυπάς και να πονάς, αλλά αυτό που μου λες είναι απλά σκέτη ταλαιπωρία! ΓΙΑΤΙ πήγες τέτοια βόλτα με στραβό τιμόνι; Λεφτά να μου έδιναν δεν θα το έκανα!»

Σαν το βρεγμένο το σκυλί εγώ, πάει το γκλόρι της ημέρας, είχα τον άλλον και με κοίταγε όπου καθόμουν σαν το ορφανό με τα χάπια στο χέρι και την πετσέτα στο άλλο, σαν σίγμα τελικό και ΓΕΛΑΓΕ. ΜΑΖΙ ΜΟΥ. Ψέλλισα κάτι σαν «μα ήθελα να πάω επιτέλους βόλτα» αλλά δεν ακούστηκε. Γέλαγε…

Όπως καταλαβαίνεις φίλε μου, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει οδήγηση στην άσφαλτο με στραβό τιμόνι. Στο χώμα είναι άλλη ιστορία, αλλά στην άσφαλτο, δεν είχα ιδέα. Τώρα έμαθα. Δι χαρντ γουέι. Άλλοι κάνουν test ride σε μοτοσυκλέτες, εγώ κάνω test ride αντοχής το σώμα μου πάνω σε μοτοσυκλέτες. Νέα κατηγορία, την εγκαινιάζω σήμερα.

Όσο σκέφτομαι το πόσο τίμια με πήγαινε το 390 Adventure μου, σε ευθείες, σε στροφές, με αέρα, με χαμό, ενώ του είχα ένα τόσο στραβό τιμόνι επάνω, τόσο ανυπομονώ να το δω και σε νορμάλ κατάσταση.

Θετικότατο το πρόσημο λοιπόν, πολύ ωραία πέρασα, δεν μετανιώνω για τίποτα, επιβεβαιώνω τον έρωτά μου για αυτή την μοτοσυκλέτα και τώρα που έγινε η αρχή – και αφού αλλάξω το τιμόνι, θα πηγαίνω και σε άλλες βόλτες του γκρουπ. Και ασφάλτου και χώματος. Ξέρεις. Από αυτές που είναι ανοιχτές και σε άλλους…