8 εταιρείες που έβαλαν "λουκέτο"

09.03.2021

Εργοστάσια μοτοσυκλετών παρουσιάζουν τεχνολογία αιχμής, κερδίζουν αγώνες και αποκτούν μεγάλα κομμάτια της αγοράς. Και ύστερα εμφανίζουν οικονομικά προβλήματα και υπό το βάρος αυτών, παίρνουν λάθος αποφάσεις και κλείνουν

Κείμενο: visordown.com

Ας μην πάμε όμως πάρα πολύ παλιά όπως στο Tourist Trophy του Μπιλμπάο το 1932 όπου από τις 17 (!) εταιρείες μοτοσυκλετών που συμμετείχαν, καμία δεν έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Από το 2003 μέχρι και σήμερα, 5 εταιρείες έβαλαν λουκέτο (διαβάστε εδώ) και με την εμφάνιση των ηλεκτρικών μοτοσυκλετών αλλά και της πανδημίας, το μέλλον για αρκετές από τις ήδη γνωστές εταιρείες του χώρου ίσως να είναι λίγο αβέβαιο.

Μέχρι τότε, πάμε να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές βιοτεχνίες και εργοστάσια μοτοσυκλετών τα οποία για διάφορους λόγους έβαλαν λουκέτο.

BSA

Μπορεί να έχει πάνω από 40 χρόνια να παρουσιάσει ένα νέο μοντέλο όμως η Birmingham Small Arms παραμένει μια από τις πιο αγαπητές εταιρείες στον χώρο της μοτοσυκλέτας-ειδικά για τους «αγγλόφιλους». Ξεκίνησε το 1860 και κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. παρήγαγε πολυβόλα για τα Spitfire, τα οποία ως γνωστόν αναχαίτισαν τη Λουφτβάφε και απέτρεψαν έτσι την «Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων», που προέβλεπε την απόβαση των γερμανικών δυνάμεων στα βρετανικά νησιά. Στο απόγειο της ήταν το εργοστάσιο με την μεγαλύτερη παραγωγή μοτοσυκλετών παγκοσμίως όμως κατά την δεκαετία του ’60 η σταδιακή κυριάρχηση των ιαπωνικών μοτοσυκλετών και η αδυναμία της να ακολουθήσει τις εξελίξεις την οδήγησαν σε αναγκαστικό κλείσιμο.

EXCELSIOR-HENDERSON

Οι τακτικοί αναγνώστες ίσως να θυμάστε το εκτενές αφιέρωμα που είχαμε κάνει στην Henderson (διαβάστε εδώ) η οποία στο peak της υπήρξε η πιο “ready to race” μοτοσυκλέτα του πλανήτη. Πριν από λίγα χρόνια τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος αγόρασε η Bajaj-η οποία συνεργάζεται με ΚΤΜ και Triumph, οπότε δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να δούμε ένα νέο μοντέλο από το ιστορικό εργοστάσιο. Ας το ελπίσουμε!

CAGIVA

Η Cagiva ιδρύθηκε το 1950 στο Varese από τον Giovanni Castiglioni (το όνομα της εταιρείας προέρχεται από τις λέξεις CAstiglioni GIovanni Varese), όμως το 1978 οι γίοι του (Claudio και Gianfranco) εισέρχονται στον κόσμο της μοτοσυκλέτας με τεράστια ειτυχία. Η Cagiva ανέλαβε την Ducati και την Moto Morini το 1985, την Husqvarna δύο χρόνια μετά, κέρδισε το Paris-Dakar το 1990, τα 500άρια GP στην Ουγγαρία το 1992 και ήταν πίσω από την δημιουργία μιας από τις διασημότερες μοτοσυκλέτες όλων των εποχών: του Ducati 916. Το 1991 αγόρασε την MV Agusta και πέντε χρόνια μετά πούλησε την Ducati, ρίχοντας όλο το βάρος στην Agusta, κάτι το οποίο δεν της «βγήκε». Το 2012 κύλησε τις ρόδες του το τελευταίο Cagiva αν και η διοίκηση έχει δηλώσει ότι η επανεμφάνιση της εταιρείας θα έχει να κάνει με ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες οι οποίες θα συνδυάζουν αστική μετακίνηση με επιδόσεις.

JAWA

Η Jawa ιδρύθηκε το 1929 και έγινε διάσημη για τις μοτοσυκλέτες speedway αλλά και τα δίχρονα commuters της δεκαετίας του ’70. Το 2016 ο ινδικός κολοσσός Mahindra παρουσίασε δύο ρετρό μοντέλα και η εμπορική επιτυχία σε Ινδία και άλλες ασιατικές χώρες ήταν μεγάλη, όμως για την ώρα η εμπλοκή σε Ευρώπη δεν είναι στα άμεσα σχέδια.

VINCENT

Μια από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες εταιρείες της Βρετανίας, τουλάχιστον μέχρι και την δεκαετία του 1950. Από το 1928 μέχρι και το 1955, οι V2 1000cc του Philip Vincent (όπως η Black Shadow) υπήρξαν εξαιρετικά ποθητές μοτοσυκλέτες, με τελική πάνω 200km/h τελικής. Το 1955 το εργοστάσιο έκλεισε όμως μέχρι τη δεκαετία του 1970 η Λέσχη Ιδιοκτητών Vincent είχε τα δικαιώματα χρήσης, κατασκευάζοντας αξεσουάρ και ανταλλακτικά. Το 1998, ο Αμερικανός επιχειρηματίας Bernard Li o oποίος είχε αγοράσει τα δικαιώματα για την αμερικανική αγορά παρουσίασε ένα πρωτότυπο με τον κινητήρα του Honda SP-1, όμως η παραγωγή του δεν προχώρησε ποτέ.

MZ

Η ιστορική γερμανική ΜΖ (Motorenwerke Zschopau) έγινε γνωστή κατά τις δεκαετίες του ’20 και ’30 αλλά και κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70 με τα πολυχρηστικά, δίχρονα μονοκύλινδρα. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το εργοστάσιο αγοράστηκε από Μαλαισιανούς επιχειρηματίες οι οποίοι μεταξύ άλλων παρουσίασαν το ΜΖ Baghira (enduro και SM, αμφότερα με μοτέρ της Yamaha) αλλά και τα χιλιάρια εν σειρά 1000S, 1000SF και 1000ST. Παρά τις προσπάθειες, οι οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν το εργοστάσιο σε λουκέτο, το 2008.

LAVERDA

Οι πορτοκαλί μοτοσυκλέτες από το Breganze ήταν τα superbikes του 1970 με ιπποδύναμη 90hp και τελική 235km/h όμως κάποιες ατυχείς κινήσεις την οδήγησαν σε περιπέτειες το 1985. Το 2000 αγοράστηκε από την Αprilia ( η οποία είχε αγοράσει και την Moto Guzzi), παρουσιάζοντας ένα πρωτότυπο το οποίο βασιζόταν στο RSV. Όμως η εμπλοκή της εταιρείας του Noale με SBK και motoGP έφερε οικονομικές δυσκολίες οι οποίες οδήγησαν στην εξαγορά της από τον όμιλο Piaggio, το 2004. Από τότε οι δραστηριότητες της Laverda έχουν σταματήσει.

BULTACO

Η Bultaco είναι ακόμα μια ισπανική βιοτεχνία (όπως και η Montesa και η Ossa) η οποία κυριάρχησε σε χωμάτινα τερέν (κυρίως) κατά τη δεκαετία του 1970, συνεχίζοντας να προκαλεί συγκίνηση σε όλους αυτούς που την έζησαν στις δόξες της. Από το 1968 έως το 1979 κερδίζει εννέα παγκόσμια πρωταθλήματα έχοντας ως σημαία τον Βορειο-Ιρλανδό Sammy Miller, έναν σπουδαίο αναβάτη ο οποίος συμμετείχε τόσο σε χωμάτινους αγώνες όσο και στα διασημότερα event του road racing, όπως το Isle of Man TT αλλά και το North West 200! H ιστορία της Bultaco δεν αφορά όμως μόνο το χώμα-ο Barry Sheene ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα με μια ασφάλτινη μοτοσυκλέτα της ισπανικής εταιρείας.

Μετά το κλείσμο της εταιρείας αλλά και τον θάνατο του Paco Bulto, τα δικαιώματα αγοράστηκαν από την Serco χωρίς όμως να παρουσιαστεί ποτέ κάτι. Το 2014, ο εγγονός του ιδρυτή ξεκίνησε τις προσπάθειες επανίδρυσης της Bultaco, ανακοινώνοντας το «μπάσιμο» στην αγορά ηλεκτρικών μοτοσυκλετών όμως το project έληξε άδοξα με χρέος 11 εκατομμ. ευρώ.