1983-1989: Τα πρώτα τετρακύλινδρα 250 των "Big Four"

15.04.2020

Ανατρέχοντας στην ιστορία των τετρακύλινδρων 250 παραγωγής, η οποία αναβίωσε μετά από πολλά χρόνια με το Kawasaki ZX-25R, ας θυμηθούμε τα πρώτα μοντέλα των big four

1983: Suzuki GS250FW

Η εταιρεία του Hamamatsu ήταν η πρώτη που τόλμησε να βγάλει στην παραγωγή ένα τετρακύλινδρο 250. Πριν από αυτό ο κόσμος είχε ακούσει να ουρλιάζει ένας αντίστοιχος κινητήρας της Honda. Ωστόσο το RC160 του 1959 ήταν μια αγωνιστική μοτοσυκλέτα που ποτέ δεν μπήκε σε γραμμή παραγωγής.

Η Suzuki λοιπόν μετά από περισσότερα από 20 χρόνια παρήγαγε μια μοτοσυκλέτα με τετρακύλινδρο, υγρόψυκτο κινητήρα. Το GS250FW διέθετε δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους και απέδιδε 36 ίππους στις 11.000 σ.α.λ.. Ήταν οριακά ισχυρότερο τόσο από το δικύλινδρο δίχρονο Yamaha RZ250, όσο και από το V2 Honda VT250.

Λόγω της αυξανόμενης δημοτικότητας της κατηγορίας η ζήτησης για υψηλών επιδόσεων μοτοσυκλετών 250 κ.εκ. είχε αυξηθεί ραγδαία. Η Suzuki είχε σχεδόν έτοιμή την απάντηση και ήταν η πρώτη που έβγαλε στην παραγωγή μια τέτοιου είδους μοτοσυκλέτα. Το GS250FW ήταν δομημένο γύρω από ένα περιμετρικό ατσάλινο πλαίσιο, με μηχανισμό αντιβύθισης (ANDF) στο πιρούνι και μπροστινό τροχό 16 ιντσών. Στο μοντέλο του 1984 η ισχύς αυξήθηκε κατά 2 ίππους, αλλά λίγα χρόνια αργότερα ο συνεχώς αυξανόμενος ανταγωνισμός που διέθετε κινητήρες με μεγαλύτερες ιπποδυνάμεις, έφερε το GSX- R 250 στο προσκήνιο.

Το Suzuki GS250FW είναι ένα σπάνιο μοντέλο και πολύ σημαντικό για την ιστορία της μοτοσυκλέτας, όμως τα τετρακύλινδρα ιαπωνικά supersport το επισκίασαν.

1985: Yamaha Phazer 250

To πρώτο Phazer ήταν τετρακύλινδρο 250 και ο προπομπός των FZR που ακολούθησαν. Αν δεν θυμόσασταν τον γενάρχη της κατηγόριας που παρουσιάστηκε το 1983 από την Suzuki, οι σημερινοί 40άρηδες θα έχουν δει από κοντά το πρώτο τετρακύλινδρο 250 της Yamaha.

Δύο χρόνια μετά το GS250FW η Iwata αντεπιτέθηκε με το Phazer 250, μια μοτοσυκλέτα που ήταν μέρος της εξέλιξης του project “Genesis”. Η ισχύς του ήταν 45 ίπποι στις 14.500 στροφές, ενώ μπορούσε να ανεβάσει μέχρι και 16.000 σ.α.λ. Η τελική του ταχύτητα ξεπερνούσε τα 170 χλμ/ώρα και ο χειρισμός του ήταν πανεύκολος. Στην πίστα, όπου και δοκιμάστηκε μεταξύ άλλων και με τα 400άρια της εποχής, έμενε ελάχιστα πιο πίσω, εξαιτίας της υψηλής ταχύτητας μέσα στις στροφές. Σε αυτό το μοντέλο βασίστηκε το πρώτο FZR250 του 1987.

Η σχεδίασή του ήταν σπορ και ο στόχος της Yamaha ήταν οι νέοι σε ηλικία μοτοσυκλετιστές. Ανταγωνίστηκε τα δίχρονα 250 της εποχής, γεγονός σχεδόν αδιανόητο έως τότε.

1986: Honda CBR250 Four

Μετά την Suzuki και την Yamaha, η Honda παρουσίασε το 1986 το CBR250 Four που ήταν ο πρόγονος της race replica CBR250R. Το μοντέλο της Honda μπορεί να ήταν το τρίτο κατά σειρά αλλά ήταν το πρώτο με την τεχνολογία Cam Gear Train, με την κίνηση του εκκεντροφόρου να γίνεται με γρανάζια αντί αλυσίδας.

Ο τετρακύλινδρος κινητήρας της Honda είχε όριο περιστροφής στις 17.000 σ.α.λ. Απέδιδε 45 ίππους στις 14.500 σ.α.λ. και 2,5 kgm ροπή στις 10.500 σ.α.λ. Διαφοροποιήθηκε επίσης εξαιτίας του αλουμινένιου πλαισίου του. Οι τροχοί του ήταν 17 ιντσών με ελαστικά 100/80-17 μπροστά και 130/70-17 πίσω.

Το CBR250 Four είχε μισό φέρινγκ, όπως και τα αντίστοιχα 250άρια της Suzuki και της Yamaha και δύο δισκόφρενα στον μπροστινό τροχό που μέχρι τότε διέθετε μόνο το Phazer 250. Πίσω όμως υπήρχε ταμπούρο όπως στο μοντέλο της Suzuki.

1989 Kawasaki ZXR 250

Η Kawasaki μπήκε τελευταία στην κατηγορία με μια μοτοσυκλέτα race replica το 1989. Με τεχνολογία αιχμής για την εποχή, οι “πράσινοι” άφησαν πίσω με το καλημέρα τους αντιπάλους τους.

Στο ZXR η Kawasaki τοποθέτησε Ram Air (Κ-RAS Kawasaki Ram Air System). Η εισαγωγή του αέρα από το φέρινγκ κατέληγε μέσω αεραγωγού στο φιλτροκούτι. Το K-CAS (Kawasaki Cool Air Sytem) μέσω δύο σωλήνων που ξεκινούσαν από το φέρινγκ και “χάνονταν” στο ρεζερβουάρ, έστελνε αέρα στον κινητήρα.

O τετρακύλινδρος, υγρόψυκτος, τετραβάλβιδος με δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους, απέδιδε 45 ίππους στις 15.000 σ.α.λ. και 2,6kgm ροπής στις 11.500 σ.α.λ.. Το βάτος της μοτοσυκλέτας ήταν 144 κιλά, χωρίς υγρά.

Το πιρούνι 41 χλστ. ήταν ανεστραμμένο, το πλαίσιο E-ΒΟΧ αλουμινένιο και η εμφάνιση “αγωνιστική”, με τα πλαστικά βαμμένα στις old time classic τριχρωμίες, πράσινο, λευκό, μπλε και κόκκινο, γκρι, μαύρο, που χαρακτήρισε ολόκληρες γενιές μοτοσυκλέτων της Kawasaki. Ταυτόχρονα παρουσιάστηκε και η έκδοση R με καρμπυρατέρ 32 χλστ, ρυθμιζόμενο αμορτισέρ και ελαστικά radial.