C-Racer από τη Μεταμόρφωση σε όλο τον κόσμο

Γράφει ο Pavlan  //  06.07.2017

-«Έλα Παβλάν. Gas εδώ! Θες να πας να γνωρίσεις τους c-racer; Είναι κάτι τύποι που κάνουν universal και bold on parts για cafe racer, scrambler και flat track. Μπες στο site τους και ρίξε μια ματιά…»
-«Μμμμ, ναι!»

Αφού λοιπόν έριξα μια ματιά στο site, το οποίο δεν θυμίζει κλασική ελληνική εταιρεία, άρχισα να ρωτάω φίλους που μπορεί να τους ήξεραν. Κάποιοι είχαν ακούσει για αυτούς, λίγοι είχαν ψωνίσει και 1-2 δεν είχαν ιδέα. Ένας όμως ήταν αυτός που εντόπισε την τρύπα - πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα.
«Ξέρεις τους c-racer;»
«Ναι…»
«Θα πάω να τους γνωρίσω…»
«Τι λες ρε; Αυτοί δεν είναι στη Βαρκελώνη;»
«Ποια Βαρκελώνη ρε μαλάκα. Στη Μεταμόρφωση είναι!»
«Πωωω μας γ@?#$&^… Τώρα δηλαδή θα πρέπει να ασχοληθώ να φτιάξω το μηχανάκι μου!»
Γιατί παλιότερα αν ήθελες να πάρεις κάποιο έτοιμο, universal part όπως μια «ουρά» cafe racer, όργανα, φανάρι κ.λπ. για το custom bike που ετοίμαζες θα έπρεπε να τα παραγγείλεις. Από Ευρώπη στην καλύτερη, από Αμερική στην χειρότερη, ενώ εσύ περίμενες με το μηχανάκι σου «μαδημένο» σαν κοτόπουλο πάνω στη ράμπα. Όταν ερχόταν το εξάρτημα και το κούμπωνες πάνω τότε έβλεπες αν τελικά έκανε ή όχι … και φτου από την αρχή!

Τετάρτη απόγευμα κάπου στη ζεστή Μεταμόρφωση.

Στο πλάι ενός βιομηχανικού κτηρίου κατηφόρισα τη ράμπα που οδηγούσε στο υπόγειο. Γιατί συνήθως τα καλά πράγματα ξεκινάνε από ένα υπόγειο. Στην υποδοχή με περίμεναν ο sir John Surtees, o Giacomo Agostini, o John Britten και ο Valentino Rossi. Και στο βάθος, στο ξύλινο bar πάνω σε ένα σκαμπό, ο Χρήστος. Μέχρι να γνωριστούμε βγήκε από το γραφείο και ο δεύτερος c-racer o Αντώνης. Ο Χρήστος πρότεινε να μεταφερθούμε στο γραφείο που είχε air- condition, αλλά εγώ προτίμησα το σκαμπό του bar με θέα τα project μηχανάκια, το cerb, τη ράμπα, τα εργαλεία και τη μυρωδιά του εργαστηρίου.

Η αλήθεια είναι πως άλλο περίμενα και άλλο είναι οι c-racer. Περίμενα να βρω δύο τύπους σε μια «υπόγα» με ξέχυλα τασάκια, μπύρες και «πένθος» στο νύχι να κάνουν custom και tailor made σέλες, ουρές κ.λπ. Αυτό που βρήκα είναι μια μικρή βιοτεχνία με 8 υπαλλήλους. Μοιρασμένη και σωστά δομημένη γραμμή παραγωγής με σύγχρονα εργαλεία και in house ταπετσέρικο, με δυνατότητες παραγωγής 500 μονάδων τον μήνα. Ο Χρήστος στο τεχνικό κομμάτι και στον σχεδιασμό και ο Αντώνης στις πωλήσεις. Παρ’ όλα αυτά, μπορούσα να διακρίνω παντού γύρω την αισθητική τους και την προσοχή στη λεπτομέρεια. Ακόμα και τα σκαμπό που καθόμασταν ήταν μερακλίδικα! Μπορεί λοιπόν ο Χρήστος και ο Αντώνης να είναι σε διαφορετικό γραφείο από την παραγωγή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αποκλεισμένοι εκεί. Βγαίνουν όχι απλά για να επιβλέψουν την παραγωγή, αλλά για να δουλέψουν σε αυτή. Αργά τα απογεύματα, όταν το εργαστήριο έχει αδειάσει, ασχολούνται με τα προσωπικά τους project και κατασκευάζουν τις showcase μοτοσυκλέτες όπως το Suzuki GSX 250 και το Yamaha XJR 400. Δεν σας λέω άλλα, μπείτε να τα δείτε…

Ο Χρήστος μού δείχνει το 3D πριν το στείλει στο cnc για να γίνει καλούπι

«Είναι δύσκολο, όταν κάνεις μια custom κατασκευή, να καταλάβεις ποιο αντικείμενο σού ταιριάζει. Έφαγα πάρα πολύ καιρό μέχρι να καταλήξω σε υλικά και τρόπο σχεδιασμού, στο πώς πρέπει να σκέφτεσαι για να βγάλεις κάτι σε παραγωγή και όχι για κάτι που φτιάχνω για εμένα. Το οποίο το παρακολουθώ, το ζω και μπορώ να το διορθώσω. Όταν φτιάχνεις κάτι για κάποιον, πρέπει να είναι «πένα!» Να το βάλει πάνω και να μην ξανασχοληθεί ποτέ. ΠΟΤΕ!»

Το όραμα στην προκειμένη για ένα προσωπικό project. Για να τραβήξω αυτήν τη φωτογραφία κάθομαι στον καναπέ που είναι ακριβώς απέναντι από τη ράμπα. Ωραίο spot για να οραματιστείς με μια μπύρα στο χέρι

Σχεδίαση, καλούπια και καυτές σέλες

Η διαδικασία για να μπει ένα καινούργιο part σε παραγωγή ξεκινάει από ένα κομμάτι λευκό χαρτί και ένα όραμα. Μια μοτοσυκλέτα μπαίνει πάνω στη ράμπα και το κομμάτι που θα κατασκευαστεί μετριέται με έναν ειδικό βραχίονα μέτρησης. Στη συνέχεια σχεδιάζεται σε 3D και θα πάει σε ένα cnc για ένα πρόχειρο καλούπι σε mdf. Συνεχίζουμε με δοκιμές στο πρωτότυπο που θα προκύψει και μετά κανονική κατασκευή καλουπιού με ρητίνη και κατόπιν μαζική παραγωγή. 

Τα “προκάλουπα” από mdf…

Παρόλο που στην Ελλάδα το 2013 όταν ξεκίνησαν ως c-racer δεν κατάφεραν να πείσουν σχεδόν κανέναν από τους εδώ επαγγελματίες να βάλουν τα προϊόντα τους ή έστω να δουν τη δουλειά τους, εκτός Ελλάδας τα κατάφεραν μια χαρά! Πλέον πουλάνε σε εμπόρους με αξεσουάρ σε όλη την Ευρώπη συμπεριλαμβανόμενης της PARTS EUROPE και συμμετέχουν σε διεθνείς εκθέσεις όπως η EICMA και η INTERMOT.
Είναι που στην Ελλάδα και έχουμε αυτό που θέλουμε εμείς και μόνο εμείς ξέρουμε έναν γαμάτο τύπο στο ebay στη Γαλλία από όπου πήραμε ένα μοναδικό part. Εμείς και μόνο εμείς, γιατί άσε εσύ δεν ξέρεις, θα σου πω εγώ! Ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι που έχουν φτιάξει οι c-racer! (True story btw εκτός από τη Γαλλία)

...και το τελικό προϊόν

Για να κλείσω… Πέρασα 4 ώρες εκεί να συζητάμε για πολλά και διάφορα γύρω από τη μοτοσυκλέτα και όχι μόνο. Δεν ξέρω αν μπορείτε να πάτε από εκεί και να τους γνωρίσετε, αλλιώς θα σας το πρότεινα. Μέχρι τότε μπορείτε να κάνετε ό,τι μου είπε ο Gas (aka Κώστας Ταρναβάς).Μπείτε στο site και ρίξτε μια ματιά αλλά και στη σελίδα στο facebook

Who is Who

Χρήστος Ζαμπετάκης Ετών 53
«Την πρώτη μου μοτοσυκλέτα την πήρα πριν από 40 χρόνια. Ήταν ένα Moto Guzzi αυτόματο με το οποίο πήγαινα κάθε μέρα σχολείο.» Και στα 14 έκανε την πρώτη του customιά μετατρέποντας το Moto Guzzi σε Moto - Guzzo - Europino – Sachs. Όταν απόρησα, μου εξήγησε ότι το μοτέρ προερχόταν από το Guzzi «γιατί ήταν άσπαστο», ο σκελετός από το Europino και σέλα, τιμόνι ανάρτηση από το Sachs. Μεγαλώνοντας στις χρυσές εποχές της μοτοσυκλέτας πέρασαν από τα χεράκια του πολλά και διάφορα όπως Kawasaki XLR 250/500, Honda CB 750 και Yamaha RD 350/500. Σήμερα κυκλοφορεί με ένα Ducati Multistrada 1100 που εννοείται ότι έχει φέρει στα μέτρα του με πολλά custom πραγματάκια.

Αντώνης Καπετάνιο aka KαπτάνΑντώνης Ετών 41
«Η πρώτη μου μοτοσυκλέτα ήταν μία με πετάλια... Μετά ένα Honda CM 200 και μετά πολύ πατίνι. Δεν με ενδιέφερε τίποτα παρά μόνον η θάλασσα και το skate.» Αυτή ήταν η απάντησή του στο «Ποια ήταν η πρώτη σου μοτοσυκλέτα;» και ομολογώ ότι με άφησε άφωνο! Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά εννοούσε είναι ότι δεν τον συγκινούσε τίποτα. Κάτι του τύπου the thrill is gone. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα μετακινείται καθημερινά με ένα από τα showcase μηχάνακια του c-racer που έφτιαξαν μαζί. Ένα GSX 250 N για το οποίο στην EICMA του πρότειναν να το πουλήσει έναντι 8.000€ και είπε «Ιt's not for sale!». Αν ρωτήσεις τον Χρήστο θα σου πει ότι ο Αντώνης είναι πιο παθιασμένος από εκείνον.