Ducati: Τα Superbike V2 που σημάδεψαν την ιστορία της ιταλικής εταιρείας

08.08.2024

Με αφορμή την παρουσίαση της Panigale V2 Superquadro Final Edition, που σηματοδοτεί το τέλος των V2 supersport από το Borgo Panigale, ας κάνουμε μια αναδρομή από το 1973 έως σήμερα

Πηγή: Visordown

Και για όσους ανησυχούν που δεν θα μπορούν πια να αποκτήσουν ένα ιταλική V2, να υπενθυμίσουμε πως στην γκάμα της Ducati περιλαμβάνονται τα Supersport, Monster και Desert X. Να μη ξεχάσουμε και τα αερόψυκτο Scrambler.

1974 750 Supersport

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Ducati ήταν γνωστή κυρίως για τα μονοκύλινδρα τετράχρονα, με πολλά από αυτά να χρησιμοποιούν το καινοτόμο σύστημα λειτουργίας βαλβίδων «Desmodromic» που εφηύρε ο θρυλικός Fabio Taglioni.
Όλα άλλαξαν το 1972. Μετά την παρουσίαση GT750 το 1971, ο Paul Smart προσλήφθηκε από τη Ducati για να οδηγήσει μια υβριδική αγωνιστική παραλλαγή του GT και του πρωτοτύπου 500GP που λειτουργούσε με desmo στις δοκιμές της Imola 200 τον Απρίλιο κερδίζοντας τις εργοστασιακές ομάδες της MV Agusta και της Norton. Η «πολιτική» έκδοση, του 750 Supersport, αποκαλύφθηκε στην Έκθεση του Μιλάνου τον Νοέμβριο του 1973.

1979 900SS 'Mike Hailwood Replica'

Η επιτυχία του 750 Supersport οδήγησε σε μια σειρά από μοντέλα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 (900 Supersport, Darmah) και μερικά αγωνιστικά, με πιο διάσημο το 900 που πήρε την νίκη στην κατηγορία F1 στο Isle of Man του 1978 με τον Mike Hailwood, 11 χρόνια μετά την αποχώρησή του από τους αγώνες. Ήταν ένα αγωνιστικό πρωτότυπο που προετοιμάστηκε από την Sport Motorcycles του Steve Wynne, αλλά η επιτυχία του ώθησε την παραγωγή ενός παρόμοιου μοντέλου βασισμένου στο 900 Supersport που παρέμεινε η ναυαρχίδα της Ducati μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80.

1985 750 F1

Μετά από χρόνια οικονομικών δυσκολιών, η Ducati εξαγοράστηκε από την Cagiva , η οποία ξεκίνησε αμέσως την ανανέωση του ανταγωνιστικού προφίλ της μάρκας. Οι πρώτοι καρποί ήταν η 750 F1, η οποία βασίστηκε στο Pantah υιοθετώντας ένα πλαίσιο προερχόμενο από αυτό που χρησιμοποιήθηκε στις αγωνιστικές TT1 και TT2 παρεμφερές με του Pantah (που το έκανε πολύ συμπαγές, ελαφρύ και ευέλικτο). Ήταν επίσης η τελευταία Ducati που σχεδιάστηκε από τον Taglioni, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη μιας νέας εποχής. Αν και δεν «καθαρόαιμο» superbike, η F1 ήταν η πιο σπορ Ducati στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και θα ήταν το σημείο εκκίνησης για μια ολοκαίνουργια οικογένεια Ducati V2 που ακολούθησε.

1986 Paso 750

Αν και ήταν περισσότερο sport touring, το Paso 750 ήταν από κάθε άποψη μια superbike της Ducati. Η πρώτη Ducati που σχεδιάστηκε από τον Massimo Tamburini, το φουτουριστικό sport-tourer Paso ήταν μία από τις πρώτες σπορ μοτοσυκλέτες δρόμου που υιοθέτησαν φουλ φέρινγκ και ήταν επίσης το μοντέλο που έκανε οριστικά το κόκκινο επίσημο χρώμα της Ducati.
Χρησιμοποίησε τον V2 της F1, που αργότερα έφτασε στα 904cc και απέκτησε υδρόψυξη και στη συνέχεια μετατράπηκε στο 907IE με ηλεκτρονικό ψεκασμό. Αν και δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, η καινοτομία και το στυλ του άνοιξαν το δρόμο για πολλά Ducati που ακολούθησαν. Το όνομα Paso, εν τω μεταξύ, ήταν ένας φόρος τιμής στον αείμνηστο αναβάτη αγώνων Renzo Pasolini.

1987 Ducati 851 Tricolore

Το 851 ήταν μια πραγματικά επαναστατική μοτοσυκλέτα που άνοιξε το δρόμο για όλες τις superbike της Ducati που ακολούθησαν. Στην καρδιά του βρισκόταν ο ολοκαίνουργιος κινητήρας «Desmoquattro», ένας τετραβάλβιδος, υγρόψυκτος, με ψεκασμό ενσάρκωση του Desmo V2 με περιεχόμενη γωνία 90 μοιρών που εξελίχθηκε από τους Gianluigi Mengoli και Massimo Bordi που αποτέλεσε τη βάση των superbike της Ducati για τα επόμενα 30 χρόνια. Η πρώτη του ενσάρκωση ήταν η περιορισμένης παραγωγής Tricolore του 1987 , με τροχούς 16 ιντσών, η οποία ήταν διαθέσιμή σε αγωνιστική έκδοση, ομολογκαρισμένη για το Παγκόσμιο Superbike. Το 1990 ο Raymond Roche κέρδισε τον πρώτο τίτλο SBK για την Ducati με τον Doug Polen να κερδίζει στη συνέχεια άλλους δύο με το 888 evolution.

1993 888 SP5

Η ομολογκαρισμένη για αγώνες 851 και τα μοντέλα που την διαδέχθηκαν, έφεραν στη ζωή τις εκδόσεις «SP» (Sport Production), με το πρώτο να είναι το 851 (ήταν 888 κ.εκ.) SP2 του 1990 που ξεχωρίζει για τις αναρτήσεις Öhlins, τα φρένα της Brembo, την εξάτμιση Termignoni και το μονόσελο. Το 888 SP3 ακολούθησε το 1991 ενώ το απόλυτο υπερόπλο ήταν το 888 SP5 του 1993με μεγαλύτερες βαλβίδες, αγωνιστικό σύστημα ψύξης, εξατμίσεις Termignoni από ανθρακονήματα, πιρούνι Showa και τροχούς Brembo.

1994 916

Το 1994, η 851/888 αντικαταστάθηκε όταν ο Massimo Tamburini δημιούργησε το αριστούργημά του, την 916, για πολλούς ως την πιο σημαντική και επιθυμητή μοτοσυκλέτα του τέλους του 20ού αιώνα. Διέθετε ακόμη μεγαλύτερο κινητήρα Desmoquattro 916 κυβικών εκατοστών, ήταν ελαφρύτερο, με πιο συμπαγές πλαίσιο, πρωτοποριακές εξατμίσεις κάτω από την σέλα και μονόμπρατσο ψαλίδι (αν και ο Tamburini αργότερα ομολόγησε πως και τα δύο τελευταία ήταν εμπνευσμένα από το NR750 της Honda) και συνέχισε με τον Carl Fogarty που κατάκτησε 4 τίτλους στα SBK και στη συνέχεια άλλους δύο με τους Troy Corser και Troy Bayliss. Το 1999 και έγινε το 996, με τον νέο κινητήρα «Testastretta» και 998 από το 2002 έως το 2004.

2003 999

Η αντικατάσταση του 916 δεν ήταν εύκολη υπόθεση και η ευθύνη έπεσε στον Pierre Terblanche, του οποίου 999 εξακολουθεί να διχάζει με την σχεδίασή του και κάποιες από τις τεχνολογικές του λύσεις. Οι Ducatisti δεν καλοείδαν ποτέ το δίμπρατσο ψαλίδι, ούτε τους προβολείς που ήταν ο ένας κάτω από τον άλλο τοποθετημένοι. Το τελικό της εξάτμισης κατέληγε κάτω από την σέλα αλλά ήταν φαρδύ και κάπως άχαρο. Παρ’ όλα αυτά το 999 ήταν πιο ισχυρό, γρήγορο και σχεδόν το ίδιο επιτυχημένο στους αγώνες, κερδίζοντας τρεις τίτλους SBK μεταξύ 2003 και 2006, με δύο του Neil Hodgson και έναν του James Toseland. Ήταν όμως μια εποχή που στα SBΚ η Ducati «έπαιζε» μόνη της, αφού όλοι σχεδόν οι μεγάλοι κατασκευαστές είχαν αποχωρήσει από το πρωτάθλημα.

2007 1098

Μετά το αμφιλεγόμενο 999, η Ducati δημιούργησε μια ακόμη πανέμορφη Superbike.Tο 1098, σχεδιασμένο από τον Giandrea Fabbro, έφερε μαζί του την επιστροφή του μονόμπρατσου ψαλιδιού. Όπως με το 999, ήταν διαθέσιμο σε εκδόσεις «S» και «R» αγωνιστικών προδιαγραφών. Η χωρητικότητα αυξήθηκε στα 1098 κ.εκ. (160 ίπποι) και στη συνέχεια στα 1198 κ.εκ. (170 ίπποι) το 2009. Με τον Bayliss κέρδισε το στέμμα του WSBΚ το 2008 και με τον Carlos Checa το πρωτάθλημα του 2011.

2012 1199 Panigale

Μετά το 1198, εξελίχθηκε ένα ολοκαίνουργιο V2 superbike. Το 2012 το 1199 Panigale όχι μόνο ανέβασε τον πήχη με το αλουμινένιο μονοκόκ πλαίσιο, αλλά ο κινητήρας Superquadro απέδιδε αρχικά 172 ίππους. Το διαδέχτηκε το 1299 των 1285 κ.εκ. το 2015 που έμεινε στην παραγωγή μέχρι την τελική έκδοση 1299 Panigale R το 2017. Παρέμεινε όμως χωρίς τίτλο στα SBK από το 2011.