To Ducati SS350 Junior ήταν κόκκινο, ήταν φτηνό, αλλά δεν πούλησε

14.12.2023

Το όνομα Junior δεν αποδείχθηκε «πιασάρικο», μιας και η κατηγορία supersport της δεκαετίας του 90 ήταν τόσο «μάχιμη» που δεν «ανεχόταν» τέτοιου είδους «χαρακτηρισμούς»

Αν και Junior το Supersport 350 ήταν τόσο μεγάλο όσο τα «αδέρφια» του 600, 750 και 900, με τα οποία μοιραζόταν το πλαίσιο, τα πλαστικά, την ανάρτηση (Showa, χωρίς ρυθμίσεις), τα καρμπυρατέρ (Mikuni) και τα ελαστικά. Οι διαφορές ήταν στον μονό μπροστινό δίσκο της Brembo, στο μικρότερο κάρτερ, ίδιο με του 600 ενώ τα 750 και 900 είχαν μεγαλύτερο. Η Ducati του 1992 δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα, μόλις είχε αρχίσει να κερδίζει στα SBK και να βάζει τα θεμέλια στην αγωνιστική κληρονομιά της. Εν τω μεταξύ, ήταν αρκετοί αυτοί που θα προτιμούσαν ένα SS500.

Η ποιότητά του δεν έπειθε και σε αυτό συνέβαλε το μισό φέρινγκ, με το ολόσωμο να «έντυνε» μόνο τα μεγαλύτερα αδέλφια του και ο τετράγωνος προβολέας που έμοιαζε σαν να ήταν κλεμμένος από εργοτάξιο.
Ο θρυλικό Miguel Galluzzi έκανε ότι μπορούσε, σχεδιάζοντας μια μοτοσυκλέτα με καθαρές γραμμές, με πλούσια όργανα για τα δεδομένα της εποχής, μεγάλα αεροδυναμικα φτερά και το πανέμορφο πλαίσιο τύπου χωροδικτύωμα εκτεθειμένο.

Διέθετε δικύλινδρο κινητήρα σε διάταξη L με Desmo, με καρμπυρατέρ Mikuni και «κόκκινα» στις 11.500 σ.α.λ.. Οι 42 ίπποι του επέτρεπαν να φτάσει τα 180 χλμ/ώρα.

Θα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα στις σημερινές μοτοσυκλέτες που οδηγούνται με δίπλωμα Α2. Τότε όμως δεν υπήρχε η άδεια Α2, και οι νέοι της εποχής ήθελαν από τα ιαπωνικά τετράχονα 400άρια και δίχρονα 250άρια να αποκτήσουν το συντομότερα ένα τετρακύλινδρο 600. Το SS350 ήταν φτηνότερο από 400άρι, την στιγμή που το SS900 των 73 ίππων κόστιζε όσο τα ιαπωνικά 600 που διέθεταν ιπποδύναμη άνω των 100 ίππων.

Πουλήθηκαν ελάχιστα και τα περισσότερα εκτός Ιταλίας! Ούτε οι «μακαρονάδες» δεν στήριξαν την προσπάθεια.