Κολυμπώντας με τα πιράνχας με ένα KTM 390 Adventure

Γράφει ο Ηλίας Μπόσμος  //  23.04.2021

Κάνοντας ζάπινγκ ή σκρολάρισμα, ίσως έχετε πετύχει πλάνα από ποδηλατικούς αγώνες, όπου μοτοσυκλετιστές της οργάνωσης (συνήθως με τροφαντές sport touring) συνοδεύουν τους ποδηλάτες. Τι ακριβώς όμως κάνουν αυτοί οι τύποι και γιατί είναι απαραίτητοι; Ελάτε μια βόλτα μαζί μας στο πρόσφατο Rhodes Grand Prix, παρέα με ένα KTM 390 Adventure

Φωτογραφίες: Κώστας Αφαντενός

Να ΄μαστε λοιπόν και πάλι εδώ, με τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Το υπάρχον κείμενο γράφτηκε, σβήστηκε και ξαναγράφτηκε, σε μια προσπάθεια να μεταφέρουμε στον αναγνώστη του 2wo.gr τον ενθουσιασμό, την προσμονή αλλά και το άγχος των ημερών πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Σαν να βρίσκεται στην πίσω σέλα του KTM 390 Adventure σε αυτά τα 650χλμ. του Rhodes Grand Prix και International Tour of Rhodes, του προσωπικού στοιχήματος κάποιων που εξελίχθηκε στο σημαντικότερο event της αγωνιστικής ποδηλασίας στην Ελλάδα.

Η ιστορία ξεκινάει περίπου μισό χρόνο πριν, όταν η οργάνωση μάς προτείνει να μπούμε στην ομάδα των moto marshals. Θα χρειαζόντουσαν αρκετά briefings, δεκάδες ώρες συζητήσεων και ενημέρωσης αλλά και ένα πολυήμερο σεμινάριο κριτών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδηλασίας (UCI) με τετράωρες γραπτές και προφορικές εξετάσεις.

Ήδη από τις πρώτες συναντήσεις, ο Παναγιώτης, ο Χάρης, ο Κωνσταντίνος, ο Σπύρος και άλλοι φίλοι με μεγάλη τριβή με τις μοτοσυκλέτες και την αγωνιστική ποδηλασία μου έλεγαν συνεχώς για το πόσο σοβαρός, πειθαρχημένος, ικανός και συγκεντρωμένος πρέπει να είναι κάποιος που καλείται να στρίψει μαζί με αθλητές οι οποίοι έχουν πάρει πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή που την επόμενη εβδομάδα θα συμμετάσχουν σε άλλο διεθνές ποδηλατικό event. To να ανοίξεις τη γραμμή σου και να πάρεις παραμάζωμα αθλητές που στρίβουν από εξωτερική είναι ένα εφιαλτικό σενάριο το οποίο θα τίναζε αγώνα και καριέρες στον αέρα, όπως επίσης και το να σου «παίρνουν» τον αέρα (slip steaming), αφού χωρίς να το θέλεις επηρεάζεις τα αποτελέσματα σε ένα αγώνισμα όπου συχνά το βάθρο κρίνεται βλέποντας το photo finish.

Προαπαιτούμενο για διεθνή αγώνα δρόμου της UCI, η ύπαρξη μιας καλορυθμισμένης ομάδας μοτοσυκλετιστών εγγυάται πρωτίστως την ασφάλεια των αθλητών, αφού οι αγώνες αυτοί λαμβάνουν χώρα σε κλειστούς δημόσιους δρόμους. Οπότε το να διασχίσουν οι ποδηλάτες την κατηφορική διασταύρωση με πάνω από 80km/h και να μη συναντήσουν αμάξι, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου-ίσως ακούγεται εύκολο, αλλά το να ασφαλίσεις και τον τελευταίο χωματόδρομο είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Από την άλλη, το γεγονός ότι δεν πρέπει να βάλεις στον πάγο για ώρες έναν ολόκληρο νομό εξαιτίας ενός ποδηλατικού αγώνα (ακόμα και αν είναι τόσο υψηλού επιπέδου) είναι μια καυτή πατάτα στα χέρια της οργανωτικής επιτροπής, αφού η επιτυχία του ξεκινάει με το πόσο θα αγαπηθεί από την τοπική κοινωνία. Οι ντόπιοι θα πρέπει να βρεθούν στα κατάλληλα σημεία για να τον παρακολουθήσουν από κοντά και όχι να θυμούνται όλα τα Ευαγγέλια επειδή άργησαν να πάνε στις δουλειές τους.

Όμως η ύπαρξη μοτοσυκλετιστών δεν αφορά μόνο στο να προπορεύονται του αγώνα αλλά και στο να μεταφέρουν στην πίσω σέλα γρήγορα και με ασφάλεια ανθρώπους οι οποίοι είναι απαραίτητοι για τη διεξαγωγή του, όπως κομισάριους (δηλαδή διαιτητές), χρονομέτρες, φωτογράφους, κάμεραμαν κ.ά. Σε ένα περιβάλλον πίστας ή σιρκουί όλα είναι πιο εύκολα, αφού τα πάντα είναι «μαντρωμένα», όμως σε έναν αγώνα δρόμου οι μοτοσυκλετιστές της οργάνωσης (ειδικά όσοι μεταφέρουν κομισάριους) καλούνται να βρίσκονται σε κάθε αμφισβητούμενη φάση-και είναι τόσες πολλές αυτές στα σχεδόν 200χλμ, με ταχύτητες που μερικές φορές φέρνουν περισσότερο σε αγώνες μοτοσυκλέτας παρά σε ποδηλατικούς. ‘‘Ηats off’’ που λένε και οι Άγγλοι!

Rhodes Grand Prix, Κυριακή 4 Απριλίου

Ready to Race!

155 αθλητές από 28 ομάδες και 18 χώρες βρίσκονται στη γραμμή εκκίνησης και καβάλα στο πορτοκαλί 390 Adventure που έχει έρθει από την ελληνική αντιπροσωπεία μια μέρα πριν και παρέα με τον Κώστα, φωτογράφο και φανατικό bmx-ά ακολουθούμε την προπομπή του αγώνα. Η επιλογή της μοτοσυκλέτας κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, αφού το over-engineered αυστριακό μονοκύλινδρο είναι ο ορισμός του «κρατάω φόρα» λόγω άψογου πιρουνιού και μικρού βάρους, ενώ με τους μεγάλους μοχλούς και την ψηλή σιλουέτα, η αλλαγή κατεύθυνσης είναι άμεση και όσο το στροφιλίκι είναι σφιχτό πλησιάζει πολύ σε αυτό που λέμε «φονέας γιγάντων».

Περιπολικά και μοτοσυκλετιστές της Τροχαίας ανοίγουν τον ήδη «καθαρό» από moto marshals και τοπικούς συλλόγους, δρόμο. Στις πλατείες των χωριών, εκεί όπου τις υπόλοιπες μέρες αμάξια διπλοπαρκάρουν για «πέντε» λεπτά, δεν πατάει το οδόστρωμα ούτε γάτα. Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στις ανοιχτές καμπές των Καλαβάρδων. Κάνουμε μια στάση για μερικές φωτογραφίες και ο θόρυβος από 155 αγωνιστικά κέντρα που απομακρύνονται είναι συγκλονιστικός. Με ένα σάλτο που κοντεύει να σκίσει τις τσιτωμένες από την καραντίνα κορντούρες είμαστε και πάλι πάνω στο πορτοκαλί 390, το οποίο γεμίζει τις πέντε πρώτες ταχύτητες μέχρι τα κόκκινα και πριν τις ανηφόρες της Καμείρου έχουμε προσπεράσει τα περίπου 30 αυτοκίνητα των ομάδων και της οργάνωσης και βρισκόμαστε και πάλι μαζί με τους ποδηλάτες. Οι πρώτοι αθλητές σηκώνονται από τις σέλες πατώντας τα μπουτόν στις ηλεκτρονικές (και πανάκριβες) ταχύτητες της Campagnolo και Shimano και οι αλυσίδες χοροπηδάνε, αγκαλιάζοντας μεγαλύτερα γρανάζια. Το πάντοτε μαγευτικό κάστρο της Κρητηνίας βρίσκεται στα δεξιά έχοντας φουρτουνιασμένο φόντο και εμείς, εκμεταλλευόμενοι τις χωμάτινες καταβολές του Αdventure, βγαίνουμε για λίγο εκτός δρόμου για να φωτογραφήσουμε τους ποδηλάτες από τα αριστερά. Στις πρώτες κατηφόρες παίρνουμε μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει και μέχρι τα Σιάννα το πράγμα έχει για τα καλά αγριέψει. Ήδη οι υπόλοιποι moto marshals με έχουν προειδοποιήσει από τις πρώτες συναντήσεις για τα ευάερα και ευήλια οικόπεδα που αγόρασαν όσοι κατά καιρούς προσπάθησαν να κρατηθούν πίσω από τα ποδήλατα στα κλειστά κατηφορικά στροφιλίκια, αφού λόγω του τόσο μικρού βάρους (6,8 κιλά είναι το μίνιμουμ όριο της UCI) και των slick ελαστικών μπορούν και στρίβουν με όσα έρχονται, δηλαδή με ... 90km/h. Παρόλο που έχω παρακολουθήσει από κοντά σχεδόν όλους τους κορυφαίους αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού αλλά και downhill, το να βλέπεις ένα γκρουπάκι δεκαπέντε αναβατών να χάνεται στην κατηφορική αριστερή «γάντζο», πριν το φαράγγι στα Σιάννα, σαν roller coaster και να τους ξαναβλέπεις όταν σημαδεύουν το apex στο επόμενο εσάκι με το εσωτερικό πετάλι να ξυρίζει τα χορτάρια, είναι κάτι που σου κόβει την ανάσα, ειδικά αν πίστευες μέχρι τότε ότι η ποδηλασία δρόμου είναι μόνον (υπεράνθρωπες) αναβάσεις και “spinning” στις ευθείες. Ένας συνδυασμός moto3 και ασφάλτινου downhill, φορώντας λίκρες και κράνη-καπέλα! Και ύστερα λένε εμάς με τα μηχανάκια τρελούς...

Μέχρι τη Μονόλιθο το ξέφρενο πελοτόν είναι ουσιαστικά ένα σώμα ενώ πιο πίσω λαμβάνει χώρα ένα άτυπο ενιαίο πρωτάθλημα με ... ενοικιαζόμενα Fiat Panda, με carbon ποδήλατα στις οροφές τους που κοστίζουν όσο ένα διαμέρισμα.

Σε αυτές τις συνθήκες το 390 Adventure είναι πραγματικά απολαυστικό, ασφαλές, ξεκούραστο και ταχύτατο, αφού μπορεί να έχει τη μισή ιπποδύναμη από ένα μεσαίο on-off, αλλά είναι και πενήντα κιλά κάτω και στα γρήγορα κατηφορικά κομμάτια χρησιμοποιεί όλο το πέλμα του μπροστινού ελαστικού, με τον Κώστα στην πίσω σέλα να βγάζει ιαχές πολέμου ενώ παράλληλα προσπαθεί να κεντράρει με τον τηλεφακό. Στη Μονόλιθο τα «κουρσάκια» περνάνε σαμαράκια και υδρορροές κάνοντας bunny hop (από κοντά νομίζεις ότι βλέπεις reef σε κάποια σερφάδικη παραλία) και τελικά διανύουν τα 16 χιλιόμετρα (Σιάννα-Μονόλιθος-Απολλακιά) σε μόλις 15 λεπτά, κατηφορίζοντας τον φιδίσιο δρόμο από τα 460μ. στα 50μ., «flat out». Στις ευθείες τα πρώτα γκρουπ «ξεκολλάνε», οπότε αποφασίζουμε με το φωτογράφο να περάσουμε μπροστά και να περιμένουμε τον αγώνα στο Πετροκάραβο για κάποιες ατμοσφαιρικές φωτογραφίες, ενώ λίγο πριν την Κατταβιά ξανασταματάμε στο feeding zone όπου οι αθλητές εφοδιάζονται από τα μέλη των ομάδων τους με νερά και energy bars ενώ εμείς βρίσκουμε επιτέλους λίγο χρόνο για δύο γουλιές από το camel back. Στον δρόμο για τον Άγιο Μάρκο, ο Γερμανός Ole Theiler της Team SKS Sauerland NRW έχει μια τρομακτική πτώση, το ποδήλατο του έχει διαλύθεί, ο ίδιος κείτεται αιμόφυρτος, τον παραλαμβάνει το ασθενοφόρο και μετά από 4 μέρες θα στηθεί και πάλι στη γραμμή εκκίνησης έχοντας εγκαύματα τριβής σε όλη την αριστερή πλευρά του προσώπου του, χαμογελώντας σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο ορισμός του bad motherfucker-και δεν ήταν ο μόνος.

Λίγη ώρα μετά και παρόλο που ο αέρας είναι κόντρα, το πελοτόν φτάνει στη Λίνδο, ύστερα από 140χλμ αγώνα. Απομένει λιγότερο από μια ώρα αγώνα και αφού σκαρφαλώνουν την ανηφόρα διαρκείας στο Χαράκι, οι ποδηλάτες στρίβουν «αεροπορία» στις στροφές της Τσαμπίκας. Από το roundabout της Αρχαγγέλου μέχρι τα φανάρια στα Κολύμπια χρειάζονται μόλις ... τέσσερα λεπτά! Ο αγώνας έχει για τα καλά φουντώσει από τα Αφάντου και μετά, οι κινήσεις τακτικής δίνουν και παίρνουν και τελικά οι 20 πρώτοι θα τερματίσουν μέσα σε 14 δευτερολέπτα (!), ύστερα από 4 ώρες και 23 λεπτά και έχοντας διανύσει 187χιλιόμετρα-πρώτος Έλληνας ο Δημήτρης Χρηστάκος της Εθνικής Ελλάδας, στην 41η θέση. Ενδεικτικό του βαθμού δυσκολίας, το γεγονός ότι από τους 155 τερμάτισαν μόνον οι 115.

International Tour of Rhodes, 9-10-11 Aπριλίου

Ιδού η Ρόδος!

Αφού έχουμε πάρει μια γερή γεύση για το τι πρόκειται να συμβεί κατά τη διάρκεια του αγωνιστικού τριημέρου, έχουμε περάσει την προηγούμενη μέρα πάνω στο 390 Adventure ... διαβάζοντας τα SOS (φορτώνοντας το κοντέρ του με ακόμα 200km), αφού παρόλο που το βασικό μου hobby τα τελευταία δέκα χρόνια με την επιστροφή μου στο νησί είναι οι εκδρομές στα ορεινά στροφιλίκια του νησιού με μοτοσυκλέτες, αυτοκίνητα και ποδήλατα, η ταχύτητα που τα γκρουπ των pro ποδηλατών γεμίζουν καθρέφτες και σε περικυκλώνουν από εσωτερική και εξωτερική, λες και πρόκειται για πιράνχας, είναι σχεδόν τρομακτική.

Συνεχίζοντας την περσινή πετυχημένη συνταγή για έναν hardcore αγώνα 150 χιλιομέτρων ανά ημέρα, με ανηφόρες (και κατηφόρες) που ξεπερνούν ακόμα και τις 10% μοίρες κλίσης, οι διοργανωτές τράβηξαν στα άκρα αυτό το project-κάτι που οι ομάδες λάτρεψαν, μοιράζοντας τον ενθουσιασμό τους τόσο δια ζώσης όσο και μέσω social media, μετά από κάθε ετάπ. Όμως σαν να μην έφτανε η σχεδόν τιμωρητική χάραξη με τα ημερήσια υψομετρικά να φτάνουν τα 2500μ., στην εξίσωση προστέθηκε και ο αστάθμητος παράγοντας που λέγεται καιρός. Σε αυτές τις συνθήκες, με τον άνεμο ενίοτε να ξεπερνά τα 8 μποφόρ (κυρίως πλάγιος, πότε ευνοϊκός και πότε κόντρα, αναλόγως της διαδρομής), τα τρια ετάπ ήταν ένας πραγματικός άθλος και πιο απρόβλεπτα από ποτέ, κάτι που αποδείχθηκε μέχρι τέλους, αφού ύστερα από σχεδόν 450km και 11 αγωνιστικές ώρες, ο Νορβηγός F. Dversnes νίκησε τον Γερμανό C. Koch για μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα (oι δέκα πρώτοι τερμάτισαν μέσα σε 21 δευτερόλεπτα) ενώ καλύτερος Έλληνας ο «πολυσουγιάς» Περικλής Ηλίας, στην 29η θέση, τερματίζοντας 1’30’’ μετά τον νικητή.

Σε αυτές τις τρεις ημέρες αγώνα το 390 Adventure ταξίδεψε κοντά στην τελική του όποτε χρειάστηκε να φύγουμε αρκετά μπροστά και να έχει τον χρόνο ο κάμεραμαν να βρει ένα ωραίο στατικό πλάνο (εδώ η γρήγορη γεωμετρία, η ψηλή σιλουέτα και το χαμηλό βάρος δεν ήταν και ό,τι καλύτερο με τα 8 μποφόρ), φρέναρε αστραπιαία και με ασφάλεια όταν συναντήσαμε ελάφια, πεσμένους ποδηλάτες και κατηφορικές φουρκέτες, κατέβηκε από τον Προφήτη Ηλία στην Ελεούσα σε 9 λεπτά έχοντας συνεπιβάτη τον κάμεραμαν της Nova χωρίς να ασπρίσουν και άλλο τα μαλλιά μας, μας έψησε για ακόμα έναν γύρο στο «Μπεβεράνο» μόνο και μόνο για τη χαρά της οδήγησης, ενώ όσο και να προσπαθήσαμε η κατανάλωση δεν ξεπέρασε ποτέ τα 4,5lt/100km. Μπορεί να μην κάνει αυτά τα εθιστικά δικύλινδρα power wheelies στις εξόδους των στροφών όπως τα μεγάλα του αδέλφια, να μη διακτινίζεται στους αυτοκινητόδρομους και να υπάρχουν αρκετές μοτοσυκλέτες με καλύτερη αναλογία ...ίππων ανά ευρώ, όμως όπως πολύ σωστά έγραψε ο έμπειρος, ταχύτατος και πάντοτε εύστοχος Α.ΠΠΠ. στο κείμενο της δοκιμής (διαβάστε εδώ την δοκιμή του KTM 390 Adventure) ένα καλοστημένο 400άρι μπορεί να καλύψει το 90% των πραγματικών αναγκών ενός κοινού θνητού. Το 390 Adventure είναι μια μοτοσυκλέτα που χαίρεσαι να οδηγείς είτε μόλις ανέβηκες κυβικά, είτε προέρχεσαι από μια γενιά που έζησε λίγο πιο έντονα με μοτοσυκλέτες τετραπλάσιας ιπποδύναμης, χωρίς ηλεκτρονικά.

Όπως όλες οι υπέροχες και δυνατές εμπειρίες-που εκείνη την ώρα λες «ποτέ ξανά» και λίγες μέρες μετά λες «πότε ξανά;», τα 650km του Rhodes Grand Prix και International Tour of Rhodes ήταν μαζί με το Adventure Reunion στην Ορεινή Πελοπόννησο με την υπόλοιπη συντακτική ομάδα του 2wo.gr, τα μοτοσυκλετιστικά highlights της χρονιάς.

O Γύρος της Ρόδου απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί «βoλτάκι με φίλους», αφού το βάρος της ευθύνης είναι πάντοτε μεγάλο και μόνο μετά τη λήξη του αγώνα μπορείς να χαλαρώσεις, ενώ για μέρες μετά είσαι ακόμα στα χαμένα. Ως moto marshal δεν πας ούτε για να «στρίψεις» (παρόλο που το κάνεις και μάλιστα πολύ) , ούτε για να ανεβάσεις «στόρυ» από μέσα, αλλά για να ακολουθήσεις τα αυστηρά πρωτόκολλα της UCI, βάζοντας και εσύ το λιθαράκι σου ούτως ώστε το «παιχνίδι» να είναι ασφαλές και ισότιμο για όλους τους αθλητές αλλά και σε κάτι που για ακόμα μια χρονιά αποτέλεσε την καλύτερη διαφήμιση για τη Ρόδο και την καθιέρωσή της (και) ως ένας διεθνής ποδηλατικός προορισμός.

Άντε και του χρόνου χωρίς covid-19!

Εξοπλισμός: Motomarket
Κράνος: Bell MX-9 Adventure
Μπουφάν: Fovos Hurricane Knox
Γάντια: Fovos Explorer
Παντελόνι: Nordcode Montreal