MotoGP Brno 2004: Η πρώτη φορά!

Γράφει ο Κώστας Ταρναβάς  //  04.08.2017

Πριν από 13 χρόνια είχα παρακολουθήσει τον πρώτο αγώνα MotoGP από κοντά. Στην πίστα του Brno, το 2004. Εκεί που θα διεξαχθεί και ο αγώνας το Σ/Κ. 6 και 7 Αυγούστου. Δέος. Με οχτώ εργοστασιακές ομάδες (Honda, Yamaha, Kawasaki, Suzuki, Ducati, Aprilia, KR Proton, WCM) και αναβάτες θρύλους

Όπως ο Valentino Rossi, ο Sete Gibernau, ο Μax Biaggi, o Loris Capirossi, o Shinya Nakano, ο Alex Barros, o Troy Bayliss και άλλοι. Παρ’ ότι από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχω δει από κοντά πολλούς αγώνες, τα ίδια συναισθήματα κυριαρχούν όταν πάω να παρακολουθήσω από κοντά έναν αγώνα. Το κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευτεί αυτούσιο στο περιοδικό 0300.

Τρεις φορές σε αγώνα SBK, είχα πάρει γεύση αγώνων μοτοσυκλέτας παγκοσμίου επιπέδου. Grand Prix όμως...μόνο από το Eurosport καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ και κάνοντας rewind για να δω την έκφραση του Biaggi στη συνέντευξη Τύπου, την προσπέραση του Gibernau, την πλαγιολίσθηση του Rossi.

Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕ και επαγγελματικά ταξίδια τέτοια εποχή δεν υπάρχουν. Η Honda όμως πρωτοτύπησε φέτος. Κάλεσε τους Έλληνες αναβάτες της που σαρώνουν τους τίτλους, αλλά και τους δημοσιογράφους να τους ευχηθεί καλό καλοκαίρι. Σε περίοπτη θέση το Camel Honda CBR 600RR βαμμένο στα χρώματα της μοτοσυκλέτας του Max Biaggi. Την έκπληξη μάς τη φύλαγαν για το τέλος. Όχι, ο Max δεν έκανε τις διακοπές του στην Ελλάδα, αλλά εμείς θα τον συναντούσαμε στις 22 Αυγούστου στην πίστα του Brno της Τσεχίας. Ένα ταξίδι που διοργανώθηκε από την Camel και τη Honda, μιας που οι δύο αυτοί κολοσσοί, καθένας στο είδος του φυσικά, συνεργάζονται από πέρσι στα Grand Prix μοτοσυκλέτας.

20 Αυγούστου, με το αλάτι της θάλασσας ακόμη επάνω μας, φεύγαμε για μέρη που τη θάλασσα τη βλέπουν μόνο σε καρτ ποστάλ. Πτήση για Βιέννη. Μπερδευτήκατε ή νομίζετε ότι γράφουμε ό,τι μας κατέβει; Η Βιέννη φυσικά και είναι στην Αυστρία, αλλά από εκεί το Brno απέχει 150 χλμ. Πιο κοντά δηλαδή από ό,τι είναι η Πράγα. Πάντως δεν σας συνιστούμε να μείνετε ούτε στο ένα μέρος, ούτε στο άλλο. Η ιδανική λύση είναι να στρατοπεδεύσετε στο Brno που είναι μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη με όλα τα κομφόρ. Η δεύτερη λύση είναι οι χώροι για κάμπινγκ μέσα στην πίστα, η οποία βρίσκεται στη μέση ενός δάσους. Εκεί όπου από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή ρέει άφθονη μπύρα και η “τσίκνα” από τα τσέχικα λουκάνικα κατακλύζει τον χώρο. Το μόνο που δεν σας ευχόμαστε είναι να μη συναντήσετε τον καιρό που συναντήσαμε εμείς. Βροχή και θερμοκρασίες κάτω από 20 βαθμούς, Α…και κάτι ακόμα. Θα χορτάσετε ποδαρόδρομο από τα πάρκινγκ ως την πίστα.

ΤΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ της Παρασκευής δυστυχώς τα χάσαμε, έτσι εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία για βόλτα στην αριστοκρατική Βιέννη. Να πάτε, είναι ωραία. Την άλλη ημέρα θα ξεκινούσαμε Βourno Bourno για το Brno. Στα σύνορα μάς περίμενε ουρά. Ο έλεγχος και από τις δύο πλευρές είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Τις αγορές σας προτιμήστε να τις κάνετε στην Τσεχία. Εκεί τα πάντα είναι πιο φτηνά. Αν και η χώρα δεν έχει ενταχτεί πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε καλό είναι τις συναλλαγές σας να τις κάνετε με τσέχικες κορόνες, ωστόσο όπου και αν πήγαμε οι ευγενέστατοι Τσέχοι δεχόντουσαν και ευρώ.

Το Σάββατο ο καιρός δεν μας επέτρεψε να “περπατήσουμε” όλη την πίστα. Φτάσαμε όμως πάνω στην ώρα και προτού η βροχή γίνει πολύ ενοχλητική, είδαμε και ακούσαμε τα τέρατα των 230 ίππων. Τις μοτοσυκλέτες των MotoGP. Τότε κατάλαβα γιατί όλοι φοράνε ωτοασπίδες μέσα στα box. Ο ήχος απλά δεν περιγράφεται. Μετά το δεκάλεπτο αρχίζει και σε ενοχλεί. Τον πιο εκκωφαντικό ήχο παράγουν τα Ducati και τα Kawasaki. Νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα ακουστεί έκρηξη και ότι ο Capirossi με τον Nakano θα εκτοξευτούν από τη μοτοσυκλέτα τους και θα προσεδαφιστούν στη Σελήνη. Ευτυχώς που εκτός από φωτογραφική μηχανή, είχα και κάμερα για να θυμάμαι αυτούς τους ήχους. Ο κόσμος ήταν λίγος λόγω του καιρού, στην κεντρική Ευρώπη ήμασταν άλλωστε. Πάντως όσοι ήταν εκεί το απολάμβαναν.

ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΕΠΑΨΑΝ να γρυλίζουν. Ο πιο καλός θηριοδαμαστής στη βροχή τελικά αποδείχτηκε ο Sete Gibernau. Δίπλα του άλλο ένα Honda με τον Alex Barros, ενώ την πρώτη τριάδα έκλεισε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής και αγαπημένος της κερκίδας Valentino Rossi. Ο Ιταλός αναβάτης έχει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από αυτήν την πίστα. Το 1996 ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου για πρώτη φορά, ενώ έναν χρόνο αργότερα στην ίδια πίστα σιγούρεψε τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο του.

Αφού τα “σαρκοφάγα” τετράχρονα κλείστηκαν στα κλουβιά τους, σειρά είχαν τα μεγάλα έντομα των GP 250. Ο θόρυβος εντελώς διαφορετικός, υψίσυχνος, σου τρυπάει τα μηνίγγια. Κάνουν σαν εκατοντάδες μπάμπουρες, ενώ τα GP 125 σαν να ακούς τζιτζίκια. Ομολογουμένως είναι περισσότερο “ξένοι” από αυτόν των MotoGP, μιας και τώρα πια ο ήχος των δίχρονων έχει χαθεί από τα αυτιά μας.
Το Σαββατιάτικο μενού είχε τελειώσει, αλλά ο κόσμος ήθελε να δει τουλάχιστον από κοντά όλους αυτούς που θαυμάζει. Οι περισσότερο τυχεροί καταφέρνουν να φωτογραφηθούν ή να αποσπάσουν ένα αυτόγραφο από τον Valentino, τον Max, τον Sete. Φυσικά όσο πιο δημοφιλής είναι ο αναβάτης, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Έξω από το box του Rossi εκτός από security υπήρχαν και κάγκελα γύρω γύρω, ούτως ώστε ο κόσμος να μην ορμήσει μόλις τον δει. Πάντως όλοι όσοι συναντήσαμε ήταν καλοσυνάτοι και χαμογελαστοί με τον κόσμο που τους περικύκλωνε, ενώ κυκλοφορούσαν ο καθένας με το προσωπικό του scooter, βαμμένο στα χρώματα της ομάδας τους, με τα νούμερο και το όνομά τους όλα. Ακόμα και με αυτά πηγαίνουν γρήγορα!

Στο hospitality της Camel Honda μάς περίμενε ζεστός καφές. Τέτοιους χώρους διαθέτουν όλες οι μεγάλες ομάδες των Grand Prix. Στην ουσία πρόκειται για πολυτελή αυτοκινούμενα εστιατόρια, τα οποία δέχονται μόνον τους επίσημους προσκεκλημένους των ομάδων. Εκεί συναντήσαμε και από κοντά τους δύο αναβάτες της Camel Honda Pοns, Max Biaggi και Makoto Tamada, που μετά τα δοκιμαστικά έδωσαν συνέντευξη Τύπου και απάντησαν σε αρκετές ερωτήσεις δημοσιογράφων. Εκεί ακούσαμε για πρώτη φορά πως ο Mad Max υπήρξε στα νιάτα του το πιο γρήγορο courier στη Ρώμη και πως υπάρχει γέφυρα κοντά στην πίστα που φέρει το όνομά του. Ο Ιταλός super star της ομάδας που θα ξεκινούσε από την όγδοη θέση της σχάρας εκκίνησης δήλωσε πως το Brno είναι η αγαπημένη του πίστα. Όχι άδικα, αν σκεφθεί κανείς ότι έχει κερδίσει 7 φορές (4-GP 250, 2-GP 500, 1-MotoGP). Αντιθέτως, ο χαμογελαστός Ιάπωνας θα ξεκινούσε από τη δέκατη έβδομη θέση. Αν και τα αποτελέσματα δεν ήταν και τόσο καλά, δεν φάνηκαν να χάνουν το κέφι και την αισιοδοξία τους για την επόμενη ημέρα. Έτσι είναι οι μεγάλοι αναβάτες!

Ο ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ με ξύπνησε άγαρμπα το πρωί της Κυριακής. Είχαμε φτάσει στην πίστα και από πάνω μας πετούσαν δύο MIG της Τσέχικης πολεμικής αεροπορίας που έκαναν επίδειξη λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας των 125. Δεν θέλαμε να περπατήσουμε πολύ αυτήν τη φορά. Έτσι, ως γνήσιοι Έλληνες προσπαθήσαμε να βρεθούμε όσο πιο κοντά γινόταν στην πίστα. Φάγαμε αρκετή ώρα μέχρι να παρκάρουμε, αλλά τα καταφέραμε και κρύψαμε το Mercedes A-Class ανάμεσα στα δέντρα.
Το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο. Άλλοι οπαδοί του Rossi, άλλοι του Biaggi, λιγότεροι ducatisti, μερικοί πιστοί πράσινοι Ninja. Ισπανοί με σημαίες για να ενθαρρύνουν τον Gibernau, ποδήλατα με number plate 46 και 3 που έδιναν τις πρώτες μάχες στους δρόμους περιμετρικά της πίστας. Στους λόφους που χρησιμεύουν ως κερκίδες 50.000 κόσμος, στις λιγοστές κερκίδες οι υπόλοιποι 15.000. Για πρώτη χρονιά παρακολούθησε τόσο λίγος κόσμος τον αγώνα του Brno, αφού συνήθως η πίστα κατακλύζεται από 120.000. Μεταξύ τους και μερικοί Έλληνες.
Μέχρι να επισκεφτούμε τα μαγαζιά των ομάδων για τα απαραίτητα σουβενίρ και τις παραγγελιές από φίλους και συναδέλφους, τα 125 είχαν αρχίσει. Ο Dovizioso, που προηγείται στο Πρωτάθλημα, κάνει το ίδιο και στον αγώνα. Ο Stoner με το ΚΤΜ που τον ακολουθεί πέφτει στον δεύτερο γύρο. Στα μέσα του αγώνα ο αναβάτης της Honda χάνει έδαφος και ο Barbera από 26ος στην εκκίνηση είναι πρώτος. Όμως, ο Ισπανός κάνει λάθος λόγω υπερβολικής σιγουριάς και χάνει μια σίγουρη νίκη. Αυτός που τολμά για 2η φορά φέτος είναι ο Lorenzo με το Derbi. Ο Ισπανός δικαιώνεται, κερδίζει, ενώ κολλητά πίσω του τερματίζουν ο Dovizioso και ο Locatelli που από 30ος στην Κ1 ανεβαίνει στο βάθρο.

ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ τα 250 έπρεπε να έχουμε τακτοποιηθεί στο σημείο που θα βλέπαμε τον αγώνα της μεσαίας κατηγορίας. Στηθήκαμε στο τέλος της ευθείας. Από εκεί βλέπαμε τα φρένα της πρώτης από τις οκτώ δεξιές στροφές της πίστας. Ενώ άκουγες τον θόρυβο από τους δίχρονους κινητήρες λίγο πριν τα φρένα που το γκάζι έκλεινε νόμιζες πως οι μοτοσυκλέτες έσβηναν. Ταυτόχρονα, ο καιρός που ήταν καλός ως εκείνη την στιγμή, άρχισε να μουτρώνει και το μακρυμάνικο ήταν πλέον αναγκαίο. Κάμερα, φωτογραφική ανά χείρας, τα κόκκινα φανάρια έσβησαν και οι μπάμπουρες ξεχύθηκαν στην πίστα. Από πάνω και τα δύο ελικόπτερα που κάλυπταν την εναέρια τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα. Ήταν το σημάδι πως έρχονταν οι μοτοσυκλέτες.
Ο καιρός είχε αλλάξει εντελώς και οι πρώτες σταγόνες έπεφταν. Αμέσως ο Pedrosa που ηγούνταν κάνει σινιάλο με το χέρι του να σταματήσει ο αγώνας. Τον αγνοούν όλοι με πρώτο και καλύτερο τον Porto που βρίσκει την ευκαιρία και τον περνάει. Ο Αργεντινός όμως δεν ξεφεύγει από τους Pedrosa, de Puniet και de Angelis. Ο Pedrosa επιμένει και ξαναπαίρνει “κεφάλι”. Η βροχή ξαναρχίζει και πάλι ο αγώνας δεν διακόπτεται, ο de Angelis πέφτει και οι Porto και de Puniet κάνουν το ένα δύο και ταυτόχρονα χαρίζουν την 100η νίκη της Aprilia στην κατηγορία.
Απέμενε το φιλέτο της ημέρας. Ήδη τα θηρία με τον θόρυβό τους κάλυπταν τα πάντα. Ο αργεντίνικος εθνικός ύμνος προς τιμήν του Porto ίσα - ίσα ακούστηκε. Οι λόφοι είχαν γεμίσει και εμείς πήραμε θέση σε έναν από αυτούς. Διαπιστώσαμε από κοντά πως τα MotoGP μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κόσμου.

ΟΙ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ για τον γύρο προθέρμανσης και η ατμόσφαιρα είναι εορταστική. Χοντρικά εκείνη τη στιγμή πρέπει να βρίσκονταν στην πίστα σχεδόν 5.000 ίπποι από 24 μοτοσυκλέτες. Τα βεγγαλικά, οι κροτίδες, τα καπνογόνα, οι κόρνες θύμιζαν περισσότερο γήπεδο ποδοσφαίρου. Σημαίες με νούμερα αναβατών, με σύμβολα εργοστασίων. Τόσο πάθος και δεν ανοίγει ούτε μύτη. Ασχέτως με ποιον υποστηρίζει ο καθένας όλοι αναγνωρίζουν τον καλύτερο, τον πιο ικανό και την πιο καλή μοτοσυκλέτα. Ο αγώνας αρχίζει και στις πρώτες στροφές, όπου όλες οι μοτοσυκλέτες είναι μαζί, αυτό που ακούς δεν περιγράφεται με λόγια. Αν θέλει να ξεστομίζει κάποιος πως του αρέσουν οι αγώνες μοτοσυκλέτας, πρέπει να ζήσει την εμπειρία ενός αγώνα MotoGP.
Ο Capirossi με το φοβερό και τρομερό Ducati είναι πιο γρήγορος απ’ όλους στην αρχή. Γρήγορα όμως καταποντίζεται από τις ορδές των Honda και Yamaha. Ο Gibernau αναλαμβάνει τα ηνία του αγώνα. Πίσω του οι Barros, Rossi, Biaggi. Οι δύο Ιταλοί περνούν τον Βραζιλιάνο. Ο αναβάτης της Camel Honda προσπαθεί να περάσει τον Rossi, αλλά δεν τα καταφέρνει. Λίγο αργότερα ο Barros πέφτει και μερικούς γύρους μετά το ίδιο παθαίνει και ο Ηayden. O Rossi κάνει την ύστατη προσπάθεια να περάσει τον Sete, όμως ο αναβάτης της Telefonica Movistar Honda είναι αλάνθαστος και τερματίζει τελικά πρώτος. Δεύτερος ο Rossi, τρίτος ο Biaggi, ενώ ο δεύτερος αναβάτης της Camel Honda Pons, Makoto Tamada, έπειτα από εκπληκτικό αγώνα τερματίζει τέταρτος.

ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΜΑΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕ. Όταν βλέπεις κάτι τέτοιο, ξεχνάς όλα τα άλλα. Το μόνο που προσπαθείς να κάνεις είναι να μην παραλείψεις τίποτα όταν διηγηθείς και σε άλλους όλα αυτά που είδες. Να τους πείσεις ότι αξίζει να παρακολουθήσουν και αυτοί από κοντά ένα τέτοιο γεγονός. Στο τέλος πάντως κάθε τέτοιου ταξιδιού μένει σε εμάς τους Έλληνες πάντα μια πίκρα. Ωραίο το ποδόσφαιρο, ακόμη πιο ωραίοι οι Ολυμπιακοί αγώνες, αλλά μας λείπει μια πίστα υψηλών προδιαγραφών για να βλέπουμε και στη χώρα μας κάτι αντίστοιχο. Ευχαριστούμε την Camel και τη Honda για την πραγματοποίηση του ταξιδιού- ονείρου.