Michael Jacobi: Ο αναβάτης που τερμάτισε στο Dakar με σπασμένο ώμο

17.01.2023

Μετά από κάθε αγώνα γίνεται γνωστή μια ιστορία ενός εκ των συμμετεχόντων που κινδύνεψαν, αψήφησαν τον πόνο και ανταπεξήλθαν στις δυσκολίες του πιο δύσκολου αγώνα off road στον κόσμο

Όταν αποφασίζει κάποιος να συμμετέχει σε έναν αγώνα στην έρημο επί δεκαπέντε ημέρες έχει προετοιμαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν πρόκειται για μια δοκιμασία που θα κρατήσει λεπτά ή ώρες, αλλά για δύο εβδομάδες. Κάθε πρωί θα οδηγεί την μοτοσυκλέτα του για τουλάχιστον 500 χιλιόμετρα σε δύσβατα εδάφη, γεμάτες πέτρες, αμμόλοφους και θα αναμετράται με τις καιρικές συνθήκες. Ζέστη, κρύο, βροχή που θα κατακλύζει την διαδρομή με λάσπη, αμμοθύελλες που θα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την πλοήγηση μέσα στην αχαρτογράφητη έρημο της Σαουδική Αραβίας. Για όλους ο τερματισμός σε ένα Dakar είναι όνειρο ζωής και αρκετοί από αυτούς είτε το καταφέρνουν είτε όχι, επιστρέφουν για να ζήσουν ξανά και ξανά την δοκιμασία.

Τα φώτα της δημοσιότητα στρέφονται στους πρωταγωνιστές. Στους αναβάτες των εργοστασιακών ομάδων που κερδίζουν τις ειδικές. Στον Price, στους αδελφούς Benavides, στον Van Beveren, στον Walkner, στον Sunderland και όλους αυτούς που πάνε για τη νίκη. Όμως ακόμη και αυτοί πέφτουν θύματα της αφιλόξενης έρημου. Τραυματίζονται και εγκαταλείπουν. Με ελικόπτερα της διοργάνωσης πηγαίνουν στα νοσοκομεία, αναρρώνουν και σε λίγες εβδομάδες βρίσκονται στην έρημο του Κατάρ ή του Μαρόκου και προσπαθούν να κατακτήσουν τη νίκη. Πρωτοκλασάτοι αναβάτες αλλά και απλοί ιδιώτες όλα αυτά τα χρόνια έχουν χάσει τη ζωή τους, ή έχουν αποκομίσει τραυματισμούς που τους ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια. Κάποιοι δεν θα ανέβουν ξανά σε μοτοσυκλέτα και σε αρκετούς δεν θα δοθεί δεύτερη ευκαιρία να συμμετέχουν σε ένα Dakar. Το κόστος συμμετοχής για έναν ιδιώτη είναι τεράστιο άλλωστε.

Η ιστορία του Michael Jacobi είναι από αυτές που ξεχώρισαν στον φετινό αγώνα. Ο Γάλλος είχε πτώση μόλις στο δεύτερο σκέλος της διοργάνωσης. Μπόρεσε και συνέχισε αλλά είχε καταλάβει πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Οι γιατροί που τον εξέτασαν στο μπιβουάκ διέγνωσαν ακρωμιοκλειδικό κάταγμα δεξιού ώμου και του πρότειναν να «ρίξει λευκή πετσέτα». Όμως ο Jacobi, ζούσε το όνειρό του. Τους είπε να δέσουν τον σακατεμένο ώμο του και την επόμενη μέρα βρέθηκε πάνω στη GASGAS. Αμέσως αναρωτήθηκε «τι διάολο έκανε» μιας και οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος για να περάσει πιο εύκολα κάποια σημεία της διαδρομής και έμενε καθισμένος στη σέλα. Υπέφερε.

Και μετά βροχή και κρύο για να δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αλλά όπως λέει ο ίδιος «αυτό είναι το Dakar».

Ο Jacobi είχε βιώσει και στο παρελθόν δύσκολες καταστάσεις και δεν το έβαλε κάτω. Το 2017 έφτασε πολύ κοντά στην παραπληγία μετά από άσχημη πτώση σε αγώνα motocross. Μετά από μήνες αποκατάστασης μπόρεσε ξανά να σταθεί στα πόδια του και να ξανανέβει σε μοτοσυκλέτα. Επέστρεψε και στους αγώνες οδηγώντας σε αγώνες rally στην Τυνησία και το Μαρόκο. Οι σειρήνες του Dakar επέστρεψαν για να γεμίσουν τα όνειρά του.

«Όταν είσαι αγωνιζόμενος, το Dakar είναι ο πιο εμβληματικός αγώνας και πρέπει να πάρεις μέρος σε αυτόν τουλάχιστον μια φορά». Οδηγώντας με σμπαραλιασμένο ώμο αναρωτήθηκε γιατί είχε υποβάλει τον εαυτό του σε όλη αυτή την δοκιμασία και άλλες πόσο τυχερός ήταν που βρισκόταν μέσα στις διαδρομές του αγώνα.

Ο τερματισμός ήταν δύσκολος, με όλους αυτούς τους αμμόλοφους και τις μεγάλες κατηφόρες όπου πάλευε χωρίς να μπορεί να οδηγήσει όρθιος. Και μετά ήρθαν οι μυϊκοί σπασμοί με το σώμα να είναι άκαμπτο και να νοιώθεις πόνους παντού. Όπως εξομολογείται ο ίδιος συνέχισε γιατί ήταν το πρώτο του Dakar. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχε πάρει το πρώτο αεροπλάνο και θα είχε επιστρέψει σπίτι του.

Για την ιστορία ο Michael Jacobi τερμάτισε την 60η θέση της γενικής κατάταξης.