Aprilia: Από το RS Cube του 2002 στη νίκη του Espargaro στην Αργεντινή

05.04.2022

Η νίκη του Aleix Espargaro ήταν το επιστέγασμα μιας μεγάλης προσπάθειας του κατασκευαστή από την Ευρώπη με τις περισσότερες νίκες στα Grand Prix

Τον Δεκέμβριο του 2004 η Aprilia γίνεται μέλος του ομίλου Piaggio, ο οποίος αναδιοργανώνει το αγωνιστικό τμήμα της εταιρείας από το Noale. Ήταν όμως ο ιδρυτής της, Ivano Beggio, που της έδωσε racing και «σκληροπυρηνική» ταυτότητα. Ο «πατέρας» της Aprilia επένδυσε στους αγώνες και το 1977 έφερε την εταιρεία αρχικά στην κορυφή του Ιταλικού Πρωταθλήματος Motocross. Λίγα χρόνια αργότερα παρουσιάστηκαν street μοντέλα, enduro και trial. Το 1987 ήρθε ο πρώτος τίτλος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας με τον Loris Reggiani να οδηγεί στο θρίαμβο ένα AF1.

Από το 1995 ξεκίνησε η απόλυτη κυριαρχία της Aprilia στην κατηγορία GP125 με δέκα τίτλους έως το 2010 (Moto3 από το 2011) και στα GP250 με εννέα τίτλους έως το 2009 (Moto2 από το 2010). Όλα αυτά τα χρόνια η ιταλική εταιρεία με τις μοτοσυκλέτες της ανέδειξε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία των GP, πολλοί εκ των οποίων Παγκόσμιοι Πρωταθλητές. Από τον καλύτερο όλων των εποχών Valentino Rossi, μέχρι τον Max Biaggi, τον Loris Capirossi, τον Marco Melandri, τον Roberto Locatelli, τον Manuel Poggiali και τον Alessandro Gramini.

Στην αυγή της κατηγορίας MotoGP των τετράχρονων χιλιαριών, η Aprilia ήταν και πάλι παρούσα. To RS Cube πρωτοεμφανίστηκε στις πίστες του Παγκοσμίου του 2022 στα χέρια του Γάλλου Regis Laconi. Το 2003 δύο ηχηρές μεταγραφές από το WorldSBK κάνουν τους πάντες πιο αισιόδοξους για το project της Aprilia. Ο Colin Edwards και ο Noriyuki Haga, με το «πιασάρικο» σλόγκαν East meet West, προσπαθούν, αλλά σημάδια βελτίωσης δεν υπάρχουν. Το 2004 τη «σκυτάλη» παίρνουν οι Jeremy McWilliams και Shakey Byrne που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Garry McCoy.

Ο κινητήρας ήταν πολύ δυνατός αλλά «ζημιάρης». Οι αναβάτες ακόμη και σήμερα μιλούν για ένα «τέρας» που δεν μπορούσαν να οδηγήσουν. Ο Haga ονόμασε το RS Cube ως «ψηφιακή μοτοσυκλέτα» και ο Colin Edwards είπε ότι «το Cube είχε έναν υπέροχο κινητήρα, ένα υπέροχο πλαίσιο και εξαιρετικά ηλεκτρονικά. Δυστυχώς έμοιαζαν να είναι τοποθετημένα σε τρεις διαφορετικές μοτοσυκλέτες.»

Η τεχνολογία υπήρχε, ωστόσο ποτέ δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί όπως έπρεπε, παρά τη δέσμευση των μηχανικών του Noale. Χάθηκαν τελικά πολλά χρήματα και το project εγκαταλείφθηκε το 2004.

Η Aprilia επιστρέφει στις πίστες το 2010, αλλά αυτή τη φορά του Παγκοσμίου Superbike, με το κορυφαίο RSV4. Την ίδια στιγμή οι κατασκευαστές που εμπλέκονται στο MotoGP έχουν μειωθεί δραματικά και η Dorna ψάχνει τρόπους να τους προσελκύσει ξανά. Έτσι γεννιέται η κατηγορία CRT (Claiming Rules Teams). Οι κανονισμοί της νέας κατηγορίας καθιστούν τη συμμετοχή ομάδων πιο προσιτή και οι νέες μοτοσυκλέτες βασίζονται σε κινητήρες από μοντέλα παραγωγής. Η Aprilia κάνει και τη διαφορά και ρίχνει στην αρένα μια μοτοσυκλέτα με δικό της πλαίσιο και κινητήρα. Στην ουσία αξιοποίησε την αγωνιστική τεχνογνωσία από την εποχή που κυριαρχούσε στις «δίχρονες» κατηγορίες βασιζόμενη στην πρωταθλήτρια superbike, RSV4.

Μαντέψτε ποιος αναβάτης είναι ο κυρίαρχος της κατηγορίας στα τρία χρόνια της ύπαρξής της. Μα φυσικά ο Aleix Espargaro που είναι μέλος της ομάδας ART (2012-2013) και όλοι ισχυρίζονται πως πίσω της έχει ολόκληρο το Noale!Αυτή η ομάδα στην ουσία αποτέλεσε τη βάση για την πλήρη επιστροφή της Aprilia στο MotoGP το 2015, υπό την καθοδήγηση του αρχιμηχανικού Romano Albesiano, υποστηριζόμενη από την ομάδα Gresini.

Η μοτοσυκλέτα που παρουσιάζεται είναι στην ουσία μια εξελιγμένη RSV4. Οι αναβάτες της ομάδας είναι οι Alvaro Bautista και Marco Melandri. O Bautista δεν καταφέρνει κάτι καλύτερο από μια 10η θέση, «σπάει» το συμβόλαιό του στα μέσα της χρονιάς και τον αντικαθιστά ο Stefan Bradl. To 2016 η κατάσταση παραμένει σχεδόν ίδια, χωρίς να διαφαίνονται σημάδια βελτίωσης.

Το 2017 οι δρόμοι της Aprilia και του Aleix Espargaro σμίγουν και πάλι και το σημείο καμπής αποτέλεσε ο αγώνας στο Κατάρ, στον οποίο ο Aleix τερμάτισε έκτος.

Την επόμενη χρονιά ο Espargaro πέφτει συνεχώς και η μοτοσυκλέτα δεν αποδεικνύεται αξιόπιστη. Ούτε ο Scott Redding κάνει κάτι αξιοσημείωτο, αλλά ούτε και ο ερχομός του Andrea Iannone βοηθάει όσο θα περίμεναν οι Ιταλοί, με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό του εξαιτίας χρήσης απαγορευμένων ουσιών, αφήνοντας την ομάδα στα «κρύα του λουτρού».

Το 2020 η RS GP είναι εντελώς νέα. Οι Bradley Smith και Lorenzo Savadori συμβάλλουν στην προσπάθεια ως αναβάτες εξέλιξης και ήδη, όπως έχει φανεί από το 2019, η άφιξη του Massimo Rivola, που αναλαμβάνει το πόστο του διευθυντή της Aprilia Racing, έχει αλλάξει προς το καλύτερο τη λειτουργία της ομάδας. Ο Albesiano είναι συγκεντρωμένος πλέον στα τεχνικά θέματα και η ιδιοκτησία του Piaggio group δείχνει ότι πιστεύει στο project.

Τα πράγματα δυσκολεύουν λόγω Covid και το 2020 μια θέση στο top 10 είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Στο τέλος του Πρωταθλήματος εντούτοις κάτι αρχίζει να αχνοφαίνεται, πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.

Το 2021 ο Aleix πλασάρεται διαρκώς μέσα στη δεκάδα και το πρώτο βάθρο έρχεται στον αγώνα του Silverstone. Φεύγει τρίτος από τη Μ. Βρετανία και συνεχίζει τις εξαιρετικές εμφανίσεις στην Aragon όπου τερματίζει τέταρτος. Στο τέλος του πρωταθλήματος είναι όγδοος έχοντας συγκεντρώσει 120 βαθμούς, μόλις έξι λιγότερους από την καλύτερη χρονιά του στο MotoGP με τη μοτοσυκλέτα της Forward Yamaha το 2014.

Το 2022 όλοι ξέρετε πώς έχει ξεκινήσει. Με εξαιρετικές επιδόσεις στις χειμερινές δοκιμές τόσο για τον Espargaro όσο και για τον Vinales, ο οποίος είναι σίγουρο πως θα πάει ακόμη καλύτερα στο μέλλον. Η νίκη στην Αργεντινή ήταν μόνο η αρχή, είμαστε σίγουροι.