Yamaha-Lorenzo: Το τέλος μιας εποχής

Γράφει ο Κώστας Ταρναβάς  //  14.02.2017

Τον περασμένο Νοέμβριο, μετά το GP της Valencia γράφτηκε ο επίλογος μιας μεγάλης ιστορίας.Μια από τις πλέον επιτυχημένες συνεργασίες όλων των εποχών ήταν αυτή της Yamaha και του Ισπανού αναβάτη Jorge Lorenzo

Σε εννέα χρόνια πανηγύρισαν μαζί τρεις παγκόσμιους τίτλους, 44 νίκες και 39 pole positions. Ήταν σαν μια μικρογραφία της ζωής. Με χαρές και λύπες, αγάπη και εχθρότητα.

Η ζωή δεν είναι μια ιστορία ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν και οι γκρίζες ζώνες. Ειδικά όταν μιλάμε για τη ζωή ενός αθλητή υψηλού επιπέδου, όπως ο Lorenzo, αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο. Στο τέλος της συνεργασίας μεταξύ Lorenzo και Yamaha και οι δύο πλευρές κοιτώντας πίσω θα διαπιστώσουν πως άξιζε ο κόπος και γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όμως η ζωή συνεχίζεται και διάφορα γεγονότα οδήγησαν στη διακοπή της συνεργασίας. Ο Lorenzo φέτος θα είναι ο Νο1 οδηγός της Ducati και θα έχει στόχο να την καθιερώσει στις θέσεις του βάθρου και να της δώσει έναν ακόμη τίτλο.

Τα χρόνια που ήταν μέλος της ομάδας δεν ήταν ποτέ εύκολα. Όταν πήγε στη Yamaha βρήκε τον «μεγάλο» Rossi. Εδώ πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον πρώην μάνατζερ του, Dani Amatriain, ο οποίος κατάφερε να βάλει στο ίδιο box τον πολλά υποσχόμενο Ισπανό αναβάτη και τον Ιταλό πολυπρωταθλητή. Ο Rossi ως τότε δεν είχε μαζί του κάποιον ανταγωνιστικό αναβάτη και πίστευε πως και ο Lorenzo θα ήταν ένας από αυτούς. Όταν ο Ιταλός πήγε στα GP500 ήταν μια ομάδα μόνος του. Στη συνέχεια μοιράστηκε το box με τον Tohru Ukawa (2002), τον Nicky Hayden (2003), τον Carlos Checa (2004) και τον Colin Edwards (2005-2007). Με λίγα λόγια απολάμβανε την ησυχία του.

Από την πρώτη ημέρα ο Lorenzo έδειξε πως δεν ήταν μόνον ένας rookie. Βλέποντας αυτά ο super star Rossi, του επέβαλε ένα παράξενο είδος «φιλοξενίας». Ανάμεσά τους μπήκε διαχωριστικό με τη δικαιολογία πως ο Rossi έτρεχε με ελαστικά της Bridgestone, ενώ ο Lorenzo με Michelin.

Τρεις pole position στους τρεις πρώτους αγώνες, θέσεις πάντα στο βάθρο, η πρώτη νίκη και ταυτόχρονα η πρώτη θέση στη βαθμολογία ήρθε στον τρίτο αγώνα της χρονιάς στην Πορτογαλία. Το Πρωτάθλημα του 2008 βρήκε τη Yamaha να πανηγυρίζει τον τίτλο τρεις αγώνες πριν το τέλος και μάλιστα εντός έδρας στην πίστα Motegi της Ιαπωνίας. Ο Rossi είχε πραγματοποιήσει τη διαβόητη προσπέραση στον Casey Stoner στην πίστα της Laguna Seca στη διάσημη Corkscrew από χώμα (!) και είχε πάρει τον τίτλο. Ταυτόχρονα ο Lorenzo ανακηρυσσόταν ο rookie της χρονιάς και ο αγωνιστικός διευθυντής της Yamaha, Lin Jarvis, δήλωνε πανευτυχής, αφού είχε καταφέρει κατά τη γνώμη του να φτιάξει την dream team των GP. Με αναβάτες τον Rossi και τον Lorenzo, με επικεφαλής τον Davide Brivio, τεχνικό διευθυντή τον Jeremy Burgess και συντονιστή τον Masao Furusawa, το έργο του Jarvis γινόταν εξαιρετικά εύκολο. Μήπως όμως δεν ήταν έτσι;

Το 2009 αρχίζουν οι «εχθροπραξίες» μεταξύ των δύο αναβατών της Yamaha. Ο Lorenzo δεν μπορεί να αποδεχθεί τη θέση Νο2 στο box της ομάδας και όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια του Πρωταθλήματος κυριότερος αντίπαλος του Rossi είναι ο Lorenzo. Ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές μάχες στην ιστορία των GP και η παραγωγικότερη για τη Yamaha που κατέκτησε τις δύο πρώτες θέσεις στη βαθμολογία αναβατών και την πρώτη σε αυτή των κατασκευαστών και των ομάδων. Δέκα νίκες σε δεκαεφτά αγώνες για τους δύο αναβάτες.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Πρωταθλήματος υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ των δύο. O Rossi κατηγόρησε τον Lorenzo πως αντιγράφει τις ρυθμίσεις του για να του απαντήσει ο Ισπανός πως υπεύθυνος για τις ρυθμίσεις της μοτοσυκλέτας του είναι ο αρχιμηχανικός του Ramon Forcada. Πολλοί ισχυρίστηκαν πως πρόκειται για «παιχνίδια ψυχολογίας» του Ιταλού, παρ’ όλα αυτά ο Lorenzo είχε δώσει αφορμές για τέτοιου είδους σχόλια. Το 2010 ο Ισπανός εκμεταλλεύεται τον τραυματισμό του Rossi στο Mugello. Ο Ιταλός τίθεται εκτός μάχης για κάποιους αγώνες και όταν επιστρέφει δεν είναι ανταγωνιστικός. Ο Lorenzo παίρνει τον πρώτο του τίτλο στη μεγάλη κατηγορία και θέτει αμέσως θέμα ποιος είναι ο Νο1 αναβάτης της Yamaha.

O Rossi προκαλεί τη Yamaha να επιλέξει μεταξύ εκείνου και του Lorenzo; Επιλέγουν τον Ισπανό. Όλοι μιλούν για αδικία λόγω των επιτυχιών του Ιταλού, αλλά ο Jarvis βλέπει το μέλλον. Ο Rossi είναι 32 και ο Lorenzo 23. Το 2011 βρίσκει τον Rossi έβδομο με Ducati και τον Lorenzo δεύτερο πίσω από τον Stoner. Το 2012 πήρε τον δεύτερο τίτλο του. Η δύναμή του ήταν πλέον προφανής. Όταν ξέφευγε από την αρχή του αγώνα ήταν απλησίαστος. Έκανε ελάχιστα λάθη και μόνο από αυτά επωφελούνταν οι αντίπαλοί του για να πάρουν νίκες. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν μάχες που έμειναν στην ιστορία, όπως αυτή με τον Dani Pedrosa στην πίστα Brno.

Ο Lorenzo είναι πλέον πιο ώριμος και αρκετά πιο ήρεμος. Αυτό φαινόταν τόσο εντός, όσο και εκτός πίστας. Έδειχνε πως είχε βρει ισορροπία μεταξύ της προσωπικής του ζωής και του αδηφάγου περιβάλλοντος των paddock των MotoGP. Είχε αλλάξει manager στα τέλη του 2008, με τον Dani Amatriain να αποχωρεί μετά από πολλές διαφωνίες μεταξύ τους, ενώ στο τέλος του 2012 ο γυμναστής του Marcos Hirsch αποτέλεσε παρελθόν. Παρά τις μεγάλες αλλαγές, ο Lorenzo δείχνει δυνατός και κερδίζει. Όμως όλα αλλάζουν ξανά το 2013, όταν ο Rossi μετά από δύο απογοητευτικές χρονιές στην Ducati επιστρέφει στη Yamaha. Μπορεί να μην ήταν οι καλύτεροι φίλοι, όμως επικρατούσε ευγένεια και αλληλοσεβασμός μεταξύ τους, κάτι που δεν υπήρχε στο παρελθόν.

Τώρα ο «εχθρός» ήταν άλλος. Ο Marc Marquez μπαίνει ανάμεσα στους δύο αναβάτες της Yamaha και καταφέρνει να πάρει τον τίτλο στην πρώτη του χρονιά στα MotoGP, γεγονός που επαναλαμβάνει και το 2014. Φτάνοντας στο Πρωτάθλημα του 2015, που ήταν ένα από τα πιο επεισοδιακά όλων των εποχών, ο Rossi φαινόταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί και ήταν έτοιμος να πανηγυρίσει τον 10o τίτλο του. Ο Lorenzo άρχισε σταδιακά να μειώνει τη διαφορά με τον team mate. Η οριστική ρήξη στις σχέσεις των δύο ήρθε με τις δηλώσεις του Rossi στη συνέντευξη πριν τον αγώνα της Αυστραλίας και κορυφώθηκε μετά τον αγώνα στη Sepang και όσα επακολούθησαν. Ο Ισπανός αναβάτης κέρδισε έναν ακόμη τίτλο, όμως οι σχέσεις τους με την ομάδα ήταν οι χειρότερες που μπορούσαν να υπάρξουν. Παρ’ ότι η Yamaha θριάμβευσε εκείνη την χρονιά αφού κέρδισε τους τίτλους αναβατών, κατασκευαστών και ομάδων, η ατμόσφαιρα ήταν… πένθιμη.

Ο Lorenzo προετοιμάστηκε για το Πρωτάθλημα του 2016, όμως το «γυαλί είχε ραγίσει» και οι κακές σχέσεις μεταξύ αναβάτη και ομάδας τον οδήγησαν στην «αγκαλιά της Ducati. Στις αρχές του 2016 οι δηλώσεις των δύο πρωταγωνιστούν στάζουν δηλητήριο. Ο Lorenzo μετά την ανανέωση του συμβολαίου του Rossi για ακόμη δύο χρόνια με τη Yamaha δηλώνει πως είναι πολύ θετικό αυτό, γιατί δεν θα είχε άλλη επιλογή ο Ιταλός πολυπρωταθλητής. Ο Rossi σήκωσε το «γάντι που του πέταξε» o Lorenzo και με αφορμή τη φημολογία για επερχόμενη συμφωνία με την Ducati δηλώνει «για να οδηγήσεις την Ducati πρέπει να διαθέτεις “αυγά”. Νομίζω πως ο Jorge θα παραμείνει στη Yamaha». Τελικά ο Ιταλός έπεσε έξω στις προβλέψεις του!

O Jorge Lorenzo έζησε στη σκιά του Rossi όσο ήταν στη Yamaha. Δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος του εργοστασίου των τριών διαπασών. Παρ’ όλα αυτά με τις δηλώσεις του κατέστησε σαφές το ότι η Yamaha τον βοήθησε να αποδείξει πως είναι αναβάτης υψηλού επιπέδου και φυσικά θα έχει πάντα στην καρδιά του την ομάδα με την οποία κατέκτησε τρεις τίτλους στα MotoGP. Η αλήθεια των αριθμών όμως δικαιώνει τον Lorenzo. Στις δύο περιόδους που συνυπήρξε με τον Rossi στη Yamaha (2008-2010 και 2013-2016) κέρδισε 34 αγώνες έναντι 26 του Ιταλού, ενώ κατέκτησαν 2 Πρωταθλήματα έκαστος (2008 και 2009 Rossi, 2010 και 2015 Lorenzo).

Φέτος αρχίζει μια νέα πρόκληση. Στην Ducati θα πιεστεί και θα πρέπει να φέρει άμεσα νίκες. Έχει αποδείξει πως είναι ένας από τους κορυφαίους, πρέπει επομένως να κάνει ό,τι έκανε και ο Stoner με την Ducati. Να γράψει ιστορία.