O Guy Martin και η πρόκληση «για την οποία αξίζει να πεθάνεις»

04.02.2021

Περνά τη ζωή του φτιάχνοντας φορτηγά, τρέχοντας σε αγώνες και παρουσιάζοντας εκπομπές που έχουν σχέση με αυτά που αγαπά: την αδρεναλίνη και την μηχανολογία. Ο Guy Martin αποτελεί τον εθνικό daredevil των Βρετανών

Κείμενο: Μένιος Κατής

Ένας λάτρης της ταχύτητας, σε βαθμό τέτοιο που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί παρανοϊκός, ο οποίος δεν το βάζει ποτέ κάτω. Και παρότι το σώμα του είναι γεμάτο με λάμες και βίδες, εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος να παλεύει γι' αυτό που τον εξιτάρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γιατί όπως λέει θέλει να τον θυμούνται ως κάποιον που κατάφερε πράγματα και όχι κάποιον που απλά προσπάθησε.Τους τελευταίους μήνες ο 39χρονος έχει αφοσιωθεί στη νέα μεγάλη πρόκληση για την οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «αξίζει να πεθάνω».

Ονομάζεται Project 300 και ο στόχος είναι με μια συμβατική μοτοσυκλέτα να πιάσει τα 300 mph ήτοι τα 482.8 km/h! Και αυτό θα πρέπει να γίνει εκκινώντας από στάση σε μια απόσταση που δεν ξεπερνά το μίλι. Είναι κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ κανείς και για το οποίο κάποιοι έχουν χάσει τη ζωή τους.

«Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν κάνεις κάτι τέτοιο, αν δεν είσαι πρόθυμος να πεθάνεις γι 'αυτό, στην πραγματικότητα δεν θέλεις να το κάνεις», τονίζει σε συνέντευξή του στην επίσημη ιστοσελίδα της εταιρείας Morris Lubricants, που αποτελεί βασικό αρωγό στην προσπάθειά του.

Μετά το σοβαρό ατύχημα στο Ulster Grand Prix το 2015, που λίγο έλειψε να του στερήσει τη ζωή και τον καθήλωσε για μήνες στο κρεβάτι με ένα σωρό σπασμένα κόκκαλα, άρχισε να σκέφτεται την επόμενη μεγάλη πρόκληση.

«Όταν ξεκίνησα τους αγώνες, μου άρεσε τόσο πολύ σε σημείο που θα πέθαινα γι' αυτούς. Μετά από τέσσερα - πέντε χρόνια όμως, παρότι ήμουν ανταγωνιστικός, αισθανόμουν ότι δεν αξίζει να πεθάνω γι' αυτό».
Εντυπωσιακό, έτσι; Σαν τον καμικάζι που είναι έτοιμος να θυσιαστεί στη μάχη. Και σκεφτείτε ότι το πεδίο στο οποίο αγωνιζόταν τόσα χρόνια ο Martin δεν ήταν μια συμβατική πίστα, αλλά η τρομακτική διαδρομή του Isle of Man...
«Παρ' όλο που το ΤΤ είναι πολύ ακραίο, εξακολουθεί να είναι η ίδια διαδρομή και η ίδια ρουτίνα κάθε χρόνο».

Κάπως έτσι γεννήθηκε το Project 300

«Σκέφτηκα πως ό,τι κι αν κάνω από κει και πέρα, πρέπει να είμαι πρόθυμος να πεθάνω γι' αυτό. Μου αρέσει η πρόκληση να προσπαθήσω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και μου πήρε λίγα χρόνια μέχρι να ανακαλύψω τι ακριβώς είναι αυτό», λέει.

Το 2018 το project άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, καθώς βρήκε την μοτοσυκλέτα που θα τον συντρόφευε σε αυτό το επικίνδυνο εγχείρημα. Αγόρασε από έναν φίλο του μια Suzuki Hayabusa αντί 5.000 λιρών (γύρω στα 5.700 ευρώ με ισοτιμία 3/2/2021).

Στην πρώτη του βόλτα θέλοντας να πάρει μια γεύση από τις δυνατότητες της μοτοσυκλέτας σημείωσε 294.5 km/h. Όχι κι άσχημα για συμβατική μοτοσυκλέτα παραγωγής, αλλά πολύ μακριά από τον στόχο του.

Fast forward στο σήμερα και το εγχείρημα βρίσκεται στο τελικό του στάδιο. Η Hayabusa είναι αγνώριστη, ο κινητήρας της έχει αναβαθμιστεί, διαθέτει πλέον υπερτροφοδότηση και η ιπποδύναμη έχει εκτοξευτεί στους 830 hp.
Στην πιο πρόσφατη απόπειρα για το ρεκόρ, που πραγματοποίησε στα τέλη του 2020, έφτασε στα 453.8 km/h καλύπτοντας 1.12 μίλια σε 16 δευτερόλεπτα. Η δουλειά συνεχίζεται, καθώς οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Martin που ζει για κάτι τέτοια. Κάθε φορά που ανεβαίνει στη μοτοσυκλέτα του για την επόμενη προσπάθεια, είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρόκειται να εκβιάσει προσπάθεια και να οδηγήσει αν δεν είναι 100% έτοιμος ή αν οι συνθήκες περιβάλλοντος δεν είναι κατάλληλες.
«Έχω κάνει πολλές ανοησίες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά βρίσκομαι εδώ γιατί γνωρίζω πολύ καλά πότε η συνθήκη είναι κατάλληλη για να πιέσω. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πω 'δεν είμαι έτοιμος, δεν πρόκειται να ανέβω στη μοτοσυκλέτα'. Ποιο το νόημα άλλωστε να χάνω χρόνο, να χαλάω καύσιμα και να ρισκάρω τη ζωή μου αν οι συνθήκες δεν είναι τέλειες».

Το καθημερινό του πρόγραμμα περιλαμβάνει εγερτήριο στις 4.30 το πρωί και δίωρη προπόνηση με το ποδήλατο, μια συνήθεια την οποία χαρακτηρίζει ζωτικής σημασίας για την πνευματική του υγεία.
Πριν από κάθε προσπάθεια, θα στείλει μήνυμα στη μητέρα του να την ρωτήσει αν ο πατέρας του είναι έτοιμος. «Έχουμε τη ρουτίνα μας. Ο πατέρας μου λατρεύει το πάθος μου. Θα μπούμε στο βαν, θα βγούμε στον αυτοκινητόδρομο, θα έχουμε τα πάντα στη θέση τους, θα πιούμε το τσάι μας, θα βγάλω τον ανεμοδείκτη, θα δούμε τον καιρό, αν όλα είναι καλά, θα κάνουμε προσπάθεια. Είμαστε μόνο εγώ, ο πατέρας μου, ο υπολογιστής, η μοτοσυκλέτα και τα δεδομένα. Αυτό είναι».

Και όταν φτάσει εκείνη η στιγμή της δοκιμής, οι παλμοί ανεβαίνουν γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα κάτι να στραβώσει.
«Είναι η μοναδική στιγμή που αισθάνομαι πίεση. Εκείνα τα δευτερόλεπτα λίγο πριν ξεκινήσω την προσπάθεια. Και αυτό συμβαίνει γιατί δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί».
Και μετά, όταν ολοκληρωθεί η προσπάθεια, εκείνα τα 16 δευτερόλεπτα, τον κρατούν σε εγρήγορση για μέρες.
«Ειλικρινά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πως είναι. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως για δύο μέρες δεν μπορώ να κλείσω μάτι. Όταν η ταχύτητα είναι στα 400 km/h είναι όλα καλά, αλλά όταν τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν στα 418 ή 450 δεν μπορώ να κοιμηθώ για δυο μέρες», λέει.

Και υπάρχει εξήγηση γι' αυτό. «Το πρόβλημα είναι ότι όταν κάνω 450 km/h, θέλω να πάω ακόμα πιο γρήγορα. Θέλω να το ξανανιώσω και ανυπομονώ για την επόμενη φορά. Και πρόκειται για μόλις 16 δευτερόλεπτα. Σε τσακίζει προσπαθώντας να κουμαντάρεις αυτό το θηρίο στη διαδρομή. Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο, είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Είναι τρέλα, ένας αγώνας πάλης που σε καταβάλει σωματικά και ψυχολογικά».

Ο Guy Martin έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Γνωρίζει πολύ καλά πως αυτά τα 16 δευτερόλεπτα που περνά πάνω στη Hayabusa του κυνηγώντας τον τίτλο του ταχύτερου ανθρώπου στον κόσμο, μπορεί να αποβούν μοιραία. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό για να τον εμποδίσει να κάνει αυτό που λατρεύει. Είναι θέμα υστεροφημίας. Τουλάχιστον έτσι το βλέπει εκείνος.

«Αν πεθάνω προσπαθώντας να πετύχω το ρεκόρ και πουν 'το προσπάθησε', δεν μπορώ να πω ότι μου ακούγεται ωραίο. Αν κάποιος πει 'αυτός ο τύπος τα κατάφερε', τότε ναι αυτό μου αρέσει. Είναι μεγάλη υπόθεση για κάποιον να μη μένει μόνο στην προσπάθεια, αλλά να κάνει πράξη αυτό που έχει θέσει ως στόχο».