Ταξινομήσεις 2017: Μεγάλη πτώση

Γράφει ο Κώστας Ταρναβάς  //  15.01.2018

Τελικά, όπως όλα φανέρωναν από τα μέσα κιόλας του έτους, το 2017 ήταν μια κακή χρονιά για το δίκυκλο στη χώρα μας. Η πτώση ξεπέρασε το 30%, γεγονός που καθιστά αναγκαία τη λήψη κατάλληλων μέτρων ή κινήσεων για να τονωθεί η αγορά

To 2016 έκλεισε με μια «πλασματική» άνοδο λόγω των ταξινομήσεων στο τέλος του χρόνου των δικύκλων που δεν πληρούσαν προδιαγραφές Euro4. Οι εισαγωγικές και οι έμποροι έβγαλαν πινακίδες στο stock που είχαν για να μπορέσουν να το πουλήσουν μέσα στο 2017. Έτσι οι εν λόγω ταξινομήσεις δεν φάνηκαν μέσα στο 2017, αντιθέτως οι περισσότερες «φορτώθηκαν» στον Δεκέμβριο του ’16. Για αυτόν το λόγο βλέπετε την τεράστια διαφορά με τον αντίστοιχο μήνα του 2017 (6.622 – 2.472).

Ταξινομήσεις ανά μήνα

Η αγορά πίστευε πως τα πράγματα θα βελτιώνονταν μετά το πρώτο εξάμηνο. Αυτό πέρασε, ο καιρός έφτιαξε, τα νέα μοντέλα ήρθαν στην ελληνική αγορά, αλλά «βελτίωση» δεν υπήρξε. Αντιθέτως είχαμε επιδείνωση. Το έτος έκλεισε με 28.852 ταξινομήσεις σε σχέση με το 2016 που είχαμε 41.520. Χωρίς να έχουμε επίσημα στοιχεία στα χέρια μας, αλλά κρίνοντας από τις συζητήσεις με στελέχη ελληνικών εισαγωγικών η πραγματική πτώση είναι από 15% έως 20%.
Την ίδια στιγμή η αγορά του αυτοκινήτου έχει πάρει τα πάνω της με άνοδο κοντά στο 12% και 10.000 περισσότερες ταξινομήσεις από πέρυσι. Ξαφνικά έγιναν φτηνά τα αυτοκίνητα και τα αγοράζει ο κόσμος ευκολότερα; Το ίδιο αγοραστικό κοινό που σε λιγότερο από μία δεκαετία έχει δει το εισόδημά του να μειώνεται δραματικά δεν γίνεται να αγοράζει αυτοκίνητα 15.000 ευρώ και να αγνοεί τα κατά πολύ φτηνότερα δίκυκλα. Ο προφανής λόγος είναι πως το αυτοκίνητο είναι είδος πρώτης ανάγκης.

Επιχειρώντας να κάνω μια σύγκριση μεταξύ των δύο αυτών κόσμων, του αυτοκινήτου και του δικύκλου, αν και δεν έχω πλήρη γνώση του τι συμβαίνει στον χώρο των τεσσάρων τροχών, νομίζω πως μετά το στραπάτσο που έφαγαν και αυτοί έβαλαν μυαλό. Ανασυντάχτηκαν και κάνοντας έξυπνες και πρωτοποριακές κινήσεις κατάφεραν να ξαναμπούν στην καθημερινότητα του κόσμου. Όλοι μαζί. Κατασκευαστές, εισαγωγείς και ειδικός Τύπος. Από την άλλη, εμείς οι «μηχανόβιοι» τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης που η αγορά συρρικνώθηκε, μαγαζιά έκλεισαν και πολλοί άνθρωποι που είχαν εξειδικευμένες γνώσεις έμειναν εκτός; Λίγες καλές κινήσεις (μία από αυτές η έκθεση μοτοσυκλέτας) από ελάχιστους του χώρου. Οι εισαγωγικές ακολούθησαν συντηρητική πολιτική και ο κόσμος του δικύκλου μπήκε σε κλίμα εσωστρέφειας. Με marketing σχεδόν ανύπαρκτο δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν ούτε τα ελάχιστα- είναι η αλήθεια- όπλα που τους έδιναν τα εργοστάσια που εκπροσωπούν στη χώρα μας. Άρα, καταλήγουμε στο γνωστό λαϊκό σοφικό πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Γιατί τι να κάνουν οι εταιρείες όταν τα μοντέλα που έχουν στη διάθεσή τους και απευθύνονται στην πολύπαθη ελληνική αγορά είναι ελάχιστα; Ποιο θα ήταν το ιδανικό; Να υπήρχαν πολλές και καλές μοτοσυκλέτες, μικρές σε κυβισμό και με τιμή προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτού του είδους το δίκυκλο θα προσέλκυε νέους στον κόσμο της μοτοσυκλέτας, σε μια εποχή που διαφέρει πολύ από τη δεκαετία του ’90 που το όνειρο κάθε πιτσιρικά ήταν να πάρει μηχανάκι. Τότε έβρισκε διέξοδο στα μοντέλα που εισάγονταν από την Ιαπωνία. Μικρές σε κυβισμό μοτοσυκλέτες, με λογική τιμή. Σήμερα οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Ο πιτσιρικάς θέλει, αντί για τετρακύλινδρο μηχανάκι, οχταπύρηνο smartphone. Πολλά και καλά μοντέλα με λίγα κυβικά υπάρχουν και μάλιστα ορισμένα από αυτά μπορούν να συνδεθούν και με το smartphone. Όμως, ποιος νέος σήμερα μπορεί να αποκτήσει μια μοτοσυκλέτα που κάνει 5.500 και 6.500€; Από τη στιγμή που οι περισσότεροι νέοι της χώρας βρίσκονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα της ανεργίας και όσοι δουλεύουν παίρνουν 450€ και πολλά λέω…

Οι Έλληνες εισαγωγείς γνωρίζουμε πως θα ήθελαν να έχουν στη φαρέτρα τους πολλά και οικονομικά όπλα και επίσης ξέρουμε πως ζητάνε από τα εργοστάσια. Ωστόσο, τα τελευταία δεν δείχνουν να ασχολούνται με τη μικρή ελληνική αγορά των 30.000 ταξινομημένων δικύκλων το χρόνο. Δεν βλέπουν φως στο τούνελ. Και πώς να δουν όταν στη χώρα μας πρώτιστο μέλημά μας είναι να πληρώσουμε τους φόρους προς το κράτος, γιατί απλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτά που περίσσευαν παλιότερα όταν παίρναμε και έναν αξιοπρεπή μισθό και τα δώρα μας (δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι) , όταν δεν είχαμε ΕΝΦΙΑ και το αφορολόγητο ήταν κατά πολύ υψηλότερo, πολλοί από εμάς τα ρίχναμε στην αγορά για να αγοράσουμε ένα μηχανάκι. Παίρναμε και μια χρηματοδότηση από μια τράπεζα και ένα δίκυκλο των 7.000 – 8.000 ευρώ ήταν εφικτό να αποκτηθεί. Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία οι μισθοί έχουν περικοπεί κατά το ήμισυ, τα δώρα στους δημοσίους κόπηκαν και στον ιδιωτικό τομέα (όποιοι τα παίρνουν) φτάνουν δεν φτάνουν να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ, το φόρο ή τα τέλη κυκλοφορίας του ΙΧ 1.400κ.εκ. που έχεις για την οικογένεια. Το πιο τραγικό από όλα είναι πως ακόμη κι εκείνοι που είχαν πάρει μια μοτοσυκλέτα την πούλησαν, διότι δεν μπορούσαν να τη συντηρήσουν. Οπότε έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και ο τομέας των service και ανταλλακτικών με πολλές επιχειρήσεις αναπόφευκτα να κλείνουν.

Ας μη ρίχνουμε εντούτοις το φταίξιμο μόνο στους κατασκευαστές και στους εισαγωγείς. Εμείς το αγοραστικό κοινό πώς συμπεριφερόμαστε; Εδώ όποιος βγάλει άκρη ας μας τη στείλει γραπτώς και θα τη δημοσιεύσουμε. Δίκυκλα που ορκίζεσαι πως θα γίνουν best seller πάνε άκλαυτα και άλλα που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους πουλιούνται κατά δεκάδες κάθε μήνα. Πώς γίνεται στη χώρα μας να μην προτιμώνται εξαιρετικές μοτοσυκλέτες μικρού και μεσαίου κυβισμού με κόστος κάτω από 8.000€ και να ξεπουλάνε μοτοσυκλέτες πανάκριβες; Πώς να βγάλουν άκρη και οι κατασκευαστές; Πώς να επενδύσουν οι εισαγωγείς; Και εμείς στον ειδικό Τύπο, που και αυτός έχει αλλάξει κατά πολύ, δεν γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε πολλές φορές από αυτά που βλέπουμε και ακούμε.

Η νέα χρονιά αποτελεί ένα τεράστιο ερωτηματικό. Όπως ίσως έχετε καταλάβει, λύση δεν έχουμε να προτείνουμε. Η μοτοσυκλέτα για εμάς είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα επάγγελμα. Για αυτό και «πονάμε» βλέποντας αυτήν την κατάσταση και θέλουμε να βοηθήσουμε. Όμως πρέπει να καταλάβουμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με αυτήν πως τώρα πια δεν χωράνε εγωισμοί. Μόνη λύση είναι η συνεργασία όλων. Εισαγωγείς, έμποροι, δημοσιογράφοι και όλοι όσοι αγαπούν τη μοτοσυκλέτα πρέπει να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να χαράξουν μια κοινή πολιτική για το καλό του δικύκλου στη χώρα μας.

TOP 30 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ