“Black Streaks” Οι πρώτοι μαύροι αναβάτες αγώνων μοτοσυκλέτας

29.12.2017

H απίθανη ιστορία των “Black Streaks” μοιάζει με σενάριο βγαλμένο από ταινία του Tarantino, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή. Μια παρέα μαύρων αναβατών αγωνίζεται με τέρμα γκάζι κόντρα στους εαυτούς τους, τους νόμους της Φυσικής, αλλά και τους «κανόνες» μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας

Κείμενο: thevintagent.com

Είμαστε γύρω στα 1915. Οι αδελφοί Ράιτ εξελίσσουν τις πτητικές τους μηχανές, ο Henry Ford αυτοματοποιεί τη γραμμή παραγωγής των αυτοκινήτων του και η Βουλή των Αντιπροσώπων απορρίπτει την πρόταση να δοθεί στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Την ίδια περίοδο εργοστασιακοί αναβάτες της Indian, Harley- Davidson και Excelsior δίνουν σκληρές μάχες σώμα με σώμα, σε οβάλ πίστες της Αμερικής, σε ένα άθλημα το οποίο στις μέρες μας φαντάζει πρωτόγονο, πρωτόγνωρο και πάρα πολύ επικίνδυνο.

Σπουδαίοι αγωνιζόμενοι όπως ο Gene Walker, Shrimp Burns, Otto Walker πηγαίνουν "δίχως αύριο" με κάτι κατασκευές που "φτύνουν" φλόγες και άκαυστη βενζίνη από τις ανύπαρκτες εξατμίσεις και μοιάζουν περισσότερο με ποδήλατα παρά με μοτοσυκλέτες. Δεν έχουν φρένα, αλλά μεγάλους δικύλινδρους κινητήρες και στις ευθείες φτάνουν τα 160km/h!

Οι αγώνες μοτοσυκλέτας αποτελούσαν ήδη ένα δημοφιλές θέαμα σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ και δεκάδες χιλιάδες θεατών στριμώχνονταν σε πίστες που έμοιαζαν με velodromes (τα ποδηλατοδρόμια της Ευρώπης) και ιπποδρόμια για να παρακολουθήσουν τα αγωνιστικά δρώμενα με κομμένη την ανάσα από την αγωνία και τη σκόνη. Στην Ατλάντα μια άλλη ομάδα αναβατών έμελλε να αφήσει εποχή, παρόλο που στις μέρες μας η ιστορία παραμένει σχεδόν παντελώς άγνωστη, με ελάχιστες αναφορές και αφιερώματα σε ξένα περιοδικά και site. Μαύροι αναβάτες, με πιασάρικα ονόματα όπως Hall ”Demon Wade” Ware, Horace “Midnight” Blanton και “Bones the Outlaw” ανταγωνίζονται μεταξύ τους από το 1913 έως το 1924 στο Lakewood Speedway της Ατλάντα. Δεν είχαν τα τελευταία ¨factory¨ μηχανάκια και πολλές φορές έψαχναν ή αντάλλασσαν μεταξύ τους παλιά κομμάτια και εξαρτήματα που έβρισκαν σε μάντρες μεταχειρισμένων. Ήταν οι γνωστοί ¨Black Streaks¨ και παρόλο που η δημοσιογραφική κάλυψη των αγωνιστικών τους κατορθωμάτων ήταν εθνική, τα περισσότερα άρθρα, όπως στο περιοδικό Motorcycling and Bicycling του 1919 με τίτλο ¨When Dinge Met Dinge in Georgia¨, έσταζαν ρατσιστικό λόγο και φυλετικές διακρίσεις. Είμαστε ακόμα στη δεκαετία του 1910...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 1909 ο ιδρυτής της Coca Cola Asa Candler εγκαινιάζει το Atlanta Speedway στο μέρος όπου σήμερα βρίσκεται το Διεθνές Αεροδρόμιο Hartsfield-Jackson. H μήκους δύο μιλίων οβάλ πίστα έχει ξύλινο αλλά και χωμάτινο κομμάτι στα πρότυπα της πρόσφατα κατασκευασμένης Indianapolis Speedway και τον Νοέμβρη του ίδιου έτους ξεκινούν οι αγώνες για λευκούς αναβάτες. Ο πρώτος αγώνας για μαύρους αναβάτες θα γίνει τέσσερα χρόνια μετά, το 1913, και θα πάρει μέρος και ο "Hard Luck", κατά κόσμον Bill Jones, ένας μαύρος οδηγός αγώνων αυτοκινήτου ο οποίος το "γύρισε" στα μηχανάκια.

Τον Μάιο του ΄13 ο Jack Prince πηγαίνει στην Ατλάντα και φτιάχνει μια ξύλινη οβάλ πίστα για μοτοσυκλέτες. Η μήκους 400 μέτρων πίστα ονομάζεται Atlanta Motordrome και κατασκευάζεται δίπλα στην Εκκλησία των Βαπτιστών. Οι Κυριακές στην Εκκλησία έγιναν πιο φασαριόζικες και από τα γκόσπελ τραγούδια της λειτουργίας, αφού οι κύριοι Harry Glenn, Nemo Lancaster, Tex Richards και άλλοι δίνουν μάχη σε κάθε 56 μοιρών(!) στροφή και ξετρελαίνουν τους θεατές. Όλα αυτά θα αλλάξουν τον Αύγουστο του ΄13 όταν διαδίδεται ότι πρόκειται να γίνει αγώνας στον οποίο θα συμμετάσχουν "νέγροι"!

Στις 5 Σεπτεμβρίου το περιοδικό Motorcycling δημοσιεύει ένα άρθρο γεμάτο χολή με τίτλο "Dealers Condemn Atlanta's Colored Races" (Οι αντιπρόσωποι της Ατλάντα καταδικάζουν τους αγώνες για μαύρους) και φιλοξενεί δηλώσεις των dealer της Harley-Davidson, Gus Castle και της Thor/Jefferson, Johnny Aiken σύμφωνα με τους οποίους εάν η μοτοσυκλέτα γίνει αγαπητή στη μαύρη κοινότητα, οι λευκοί θα τη θεωρήσουν κάτι φτηνό και βρώμικο, χαμηλού κοινωνικού στάτους και θα στραφούν στο αυτοκίνητο! Το άρθρο κλείνει με την πληροφορία ότι στην Ατλάντα υπάρχουν περίπου σαράντα μαύροι μοτοσυκλετιστές αλλά και ότι όλοι οι αντιπρόσωποι των εργοστασίων αρνούνται να πουλήσουν καινούργια μοτοσυκλέτα σε μη λευκό. Μετά τη δημοσίευση αυτού του σπουδαίου (!) άρθρου o πρόεδρος της F.A.M.- Federation of American Motorcyclists (αυτοί μας έλειπαν τώρα), John L. Donovan προειδοποιεί (ή μάλλον απειλεί) τη διαχείριση της πίστας ότι η διοργάνωση αγώνων στους οποίους θα συμμετάσχουν μαύροι αναβάτες είναι παράνομη και ενάντια στο καταστατικό της Ομοσπονδίας η οποία δεν δέχεται μη λευκούς ως μέλη της.

Παρά τις απειλές του Donovan, στις 19 Οκτώβρη ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα ανακοινώνει την τέλεση του αγώνα. Ο αγώνας θα ακυρωθεί δύο φορές λόγω βροχής. Ο καιρός ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα στην Ατλάντα, αφού οι αναβάτες δεν μπορούσαν να στρίψουν με ασφάλεια στις σχεδόν κάθετες ξύλινες στροφές. Ο αγώνας θα λάβει χώρα τελικά στις 28 του ίδιου μήνα και θα συμμετάσχουν οι μαύροι Bill Jones, Lloyd Brown μαζί με τους αδελφούς Wilson από τη Νέα Ορλεάνη και τους Ben Griggs και Willie McCabe από τη Chattanooga. Δεν θα καλυφθεί από κανένα μέσο της εποχής και τα αποτελέσματα θα παραμείνουν άγνωστα μέχρι και τις μέρες μας. Σε λιγότερο από έναν μήνα η διοίκηση της πίστας κηρύσσει πτώχευση και ρίχνει ευθείες βολές στην Ομοσπονδία Μοτοσυκλέτας για τον πόλεμο που δέχθηκε.

Το Lakewood Speedway, χωμάτινη πίστα μήκους ενός μιλίου, θα ανοίξει νότια της πόλης το 1917 και οι ιδιοκτήτες της πίστας θα ξεκινήσουν τους αγώνες για μαύρους αναβάτες με την ονομασία “Grand Colored Motorcycle Championship Race”. Ένας έγχρωμος αναβάτης από τη Νότια Καρολίνα, ο Tom Reese, ο οποίος συστηνόταν ως "Champion of South Carolina" έρχεται τον Ιούνιο και προκαλεί οποιονδήποτε αναβάτη από την Ατλάντα να συναγωνιστεί μαζί του. Ο αγώνας θα συγκεντρώσει πλήθος κόσμου από τη μαύρη κοινότητα, ενώ τα στοιχήματα πέφτουν βροχή. Παρόλο που τα εργοστάσια της Harley, Indian και Excelsior δεν έχουν καμία εμπλοκή με τους συγκεκριμένους αγώνες, οι αντιπρόσωποι δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον. Τον Νοέμβρη του '24 οι ιδιοκτήτες του Lakewood Speedway κηρύσσουν και αυτοί πτώχευση και ο Τύπος δηλώνει για ακόμα μια φορά ότι κάτι τέτοιο ήταν λογικό και αναμενόμενο, καθώς οι αγώνες με μαύρους αναβάτες είναι παράνομοι και ενάντια στους κανονισμούς της Ομοσπονδίας.

Με τη σφράγιση της πίστας κλείνει και ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο στους αγώνες μοτοσυκλέτας αλλά και ένα πρώιμο βήμα της μαύρης κοινότητας υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, δεκαπέντε χρόνια προτού ο Jesse Owens γυρίσει θριαμβευτής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο του '36, αλλά και σαράντα χρόνια πριν την ιστορική πορεία ειρήνης του Martin Luther King. Με το Κραχ του '29 οι αγώνες σε board track σιγά -σιγά σβήνουν λόγω επικινδυνότητας για αγωνιζόμενους και θεατές, επίσης λόγω του τεράστιου κόστους κατασκευής (το Indianapolis Speedway κόστισε 700.000 δολάρια-υπολογίστε το σε "σημερινά" χρήματα) και συντήρησης (περίπου 150.000 δολάρια κάθε πέντε χρόνια για την αντικατάσταση του ξύλινου πατώματος). Μέχρι το 1931, 20 από τα 24 board track συνολικά θα έχουν κλείσει και το επόμενο έτος ανακοινώνεται η διακοπή του Πρωταθλήματος. Η δράση μεταφέρεται στις χωμάτινες πίστες για τις οποίες θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο.