Επτά χρόνια χωρίς τον Άλκη Συνιώρη

Γράφει ο Κώστας Ταρναβάς  //  17.07.2017

Είναι κάποιοι άνθρωποι που σε στιγματίζουν. Δεν τους ξεχνάς ποτέ, ακόμη και όταν δεν τους βλέπεις, δεν τους μιλάς. Από το 2001 που κάνω αυτή τη δουλειά είμαι πολύ χαρούμενος που έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Με μερικούς από αυτούς συναντιόμαστε, τα λέμε και θυμόμαστε ορισμένους που δυστυχώς έφυγαν από τη ζωή, αλλά όχι από τη σκέψη και την καρδιά μας

Ένας από αυτούς είναι και ο Άλκης. Τον γνώρισα στο 0300. Θυμάμαι το δέος που ένιωσα όταν έμαθα πως θα έρθει στο περιοδικό και το άγχος που είχα την πρώτη εκείνη ημέρα που ήρθε και έκατσε στο απέναντι γραφείο. Εννοείται πως δίσταζα να του μιλήσω, ακόμη και να τον κοιτάξω. Πίστευα πως ο Συνιώρης δεν θα με «έβλεπε». Τι ήμουν εγώ μπροστά του; Ένας δόκιμος συντάκτης, ενώ εκείνος ένας από τους καλύτερους, πιο γρήγορους συντάκτες και αγωνιζόμενους που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα. Όταν μετά από λίγες ημέρες με ρώτησε την άποψή μου για ένα μηχανάκι, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ήμασταν μέλη της ομάδας του 0300 για πολλά χρόνια. Ήμουν τυχερός που τον συναναστράφηκα εντός και εκτός δουλειάς.

Τον είδα να κάνει απίστευτα πράγματα πάνω σε μοτοσυκλέτες όλων των κυβισμών. Περάσαμε καλά. Βιώσαμε μαζί τα καλύτερα χρόνια σε αυτήν τη δουλειά και μερικά από τα καλύτερα της ζωής μου.
Περιττό να σας πω πως δεν τον έχω ξεχάσει. Ούτε εγώ, ούτε όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν. Και θα τον θυμόμαστε πάντα.